Klassiekers deel 202: Lieveling
Als kind weigerde ik Wim Sonneveld goed of grappig te vinden. Dat was humor voor oude mensen, vond ik. Voor van die types van boven de dertig. Drie decennia later ben ik zelf zo’n type, of ik het nu wil of niet, en beluister ik Sonnevelds werk alsnog. Met een glimlach. Zijn rake schetsjes waren […]
Lees meer