Hoewel ik mijn best doe games zoveel mogelijk te vermijden, zwicht ik af en toe toch voor de grote hits op de iPhone (casual games zijn ook in huize Mijnsbergen aan de winnende hand). Na lang talmen ging ik uiteindelijk toch mee in Wordfeud, vervolgens in Rumble en vorige week ging ik ook overstag voor SongPop. […]
Lees meerOmdat ik nu nooit eens een tent binnenloop waar ze deze klassieker uit 1987 net hebben opgezet. De LP The Only Good Punk… Is A Dead One staat hier inmiddels ergens opgeslagen in een verhuisdoos, maar ik heb er nog steeds een zwak voor. Bands die veel lawaai maken en die schreeuwen dat vivisectie verboden moet […]
Lees meerKrom, rauw en mono. Vier jaar geleden legde ik uit waarom ik Dead Moon mooi vind en waarom het trio thuishoort in mijn rijtje klassiekers. Eerder deze week zette ik de cd Live Evil weer eens op, in een nostalgische vlaag van meegilzucht. Ik zat weer helemaal in dat optreden van november 1995 in Goes. “Release me […]
Lees meerIn het WNT kom je het woord niet tegen, desondanks ben ik het al een paar weken: druizig. Of in goed Zeeuws: druzig. Dat zal wel verklaren waarom ik al dagenlang met maximaal drie akkoorden, maximaal drie minuten en maximaal vijf regels tekst in mijn hoofd loop. Juist. The Varukers. All Systems Fail, ladies and […]
Lees meerWoot? Nog geen Motörhead bij de eerste 200 klassiekers? Dat kan niet. Een band die een optreden steevast aankondigt met “We are Motörhead and we play rock n roll” hoort gewoon in het rijtje thuis. You know I’m born to lose and gamblin’s made for fools But that’s the way I like it baby I […]
Lees meerDe muziek van The Moldy Peaches downloadde ik min of meer per ongeluk, een jaar of zes geleden. Ik brandde het vervolgens op een cd-rom en hoorde het pas weken later, in de auto. Ik werd meteen vrolijk van de sound. Sindsdien beluister ik hun liedjes toch minstens eens per kwartaal. Dat de beschimmelde perziken deel […]
Lees meerThe Shadows gaan sowieso ver terug maar bij het horen van de klanken van Apache word ook ik mee terug genomen naar mijn vroegste jeugd. De platenkast van mijn ouders was niet groot, maar de LP van The Shadows stond er in. Mijn moeder vond dat mooie muziek en ik kon het geloof ik ook […]
Lees meerNieuw! Een klassieker die ik vandaag pas ontdekte. Dan is het dus eigenlijk géén klassieker, althans niet voor mij, maar ach, Allen Ginsberg is dat wel…en Paul McCartney ook. Daar komt bij dat ik het bewerkte gedicht, Ballad of the Skeletons, alleraardigst vind. Open Culture attendeerde, met een prachtig achtergrondverhaal. @
Lees meerThe Misfits hebben me nooit zo gelegen. Ik negeerde hun ‘horror punk’ tot diep in de jaren ’90. Totdat ik me realiseerde dat ik altijd stond mee te deinen als ik andere bands hun nummers hoorde coveren, en dat ik alles al dan niet fonetisch meezong, als een dronken kerel op de achterbank van een […]
Lees meerDit is misschien wel de slechtste aller klassiekers. Het nummer was in 1992 een grote hit. Dat kon toen nog gewoon. Het is zo eendimensionaal als het maar zijn kan, maar o wee, wat hebben we er een lol om gehad. Ik herinner me nog goed hoe we dat jaar een keer met een man […]
Lees meer