Goede morgen! Zondag’s zoemen zonder zorgen

Waar zijn de tijden gebleven dat ik op zondag uitsliep tot vroeg in de middag? Mijn bio-ritme dwingt me al wekenlang tot opstaan voordat de kerkklokken luiden. Niet dat dat zo erg is want die klokken dreunen op dit moment ook de rest van de van de stad wakker, terwijl ik dat achterhaalde concept mooi voor ben en het geheel pareer met een bakje koffie en ‘een tandje bij’ voor System of a Down.

De vroege zondagochtend is wel een uitgelezen moment om de belangrijkste indrukken van de week nog eens de revu te laten passeren. Het thema globalisering staat vandaag glansrijk op de eerste plaats. Dat komt vooral omdat ik afgelopen dinsdag per ongeluk in een documentaire van de VPRO belandde: Office Tigers, van Liz Mermin. Van die film kreeg ik een hele rare smaak in mijn mond. Er werd een beeld geschetst van de werkwijze in India van het Westerse bedrijf ‘Office Tigers’ en van de beleefwereld van al de goedkope arbeidskrachten die zij inzetten.

Als er gesproken wordt over de toenemende invloed van Azië op de wereldeconomie gaat het meestal over China maar ik heb zelf de indruk dat men in India al veel verder is. Nu roept dat gegeven bij mij geen angst op maar de wijze waarop het ‘grote geld‘ de mogelijkheden van die landen uitbuit doet dat wèl.
Een paar jaar geleden las ik No Logo van Naomi Klein. Dat boek maakte me wakker. De film van Mermin houdt me wakker. Net als het boek ‘De aarde is plat‘ van Friedman. Dat boek nam ik vrijdag mee uit de bieb en het snijdt precies hetzelfde onderwerp aan als de film van Mermin. Dat kan bijna geen toeval zijn.
Ik heb het boek nog lang niet uit maar ik zie dat de meningen erover verdeeld zijn. Dat heeft altijd wel wat. Maar wat men ook vindt van de genoemde film en boeken: ik vind het vooral ontluisterend allemaal. Het beeld van de cyberkoelies dringt zich ook weer op.

Maar zoals het een welvarend mens betaamt ga je na het derde bakje koffie weer over tot de orde van de dag en richten je denkpijlen zich op kleinschaliger zaken. De belangstelling van jongeren voor bibliotheken en andere cultuurhuizen bijvoorbeeld. Ook altijd interessant als je net uit je nest bent.

Het boekje van Devos heb ik inmiddels wel gelezen en daar leerde ik vooral dingen van die ik eigenlijk al wist. Het is vooral prettig om die dingen samengevat voorgeschoteld te krijgen: Culturele organisaties gaan vaak spastisch om met de doelgroep jongeren: we dulden nauwelijks inspraak van ze, benaderen ze vaak op een wijze die hen niet bevalt en we zien maar zelden in dat jongeren vooral authenticiteit willen. Verder blijven we maar aankloten met grote lappen tekst, zoals ik zelf nu ook doe, terwijl het louter beeldcultuur is dat tot de verbeelding spreekt van de huidige generaties.

Het is inderdaad zoals Michael Stephens zegt in het interview met DOK: we doen er nog veel te weinig aan om van onze instellingen een ‘third place’ te maken, waar bezoekers zich lekker voelen en graag terugkomen, waar de toegang tot technologie ontdaan is van alle beperkingen en waar de vele web 2.0-tools worden ingezet als middel om onze dienstverlening aan de man of vrouw te brengen. Het zijn middelen. Geen doel op zich.

Afgelopen week draaide ik weer eens drie baliediensten. Dat komt niet meer zo vaak voor. Een avonddienst, een dienst in de late middag en een in de vroege middag. Heerlijk om te doen maar het blijft verontrustend. Het grote bloeden gaat een jaar later gewoon door, de stilte is nog steeds oorverdovend. Op dat onderwerp rust nog steeds een taboe. Daar heb ik mezelf al half bij neergelegd. Maar vertel me niet dat de impressies berusten op toeval. Dat is gewoon niet waar.

En na het vierde bakje pleur vind ik het wel weer mooi geweest met de overpeinzingen. System of a down maakt plaats voor Doe Maar. (heerlijk die afwisseling)

Nou, ik ben wakker inmiddels …en vrij van zorgen^^

@