Een avondje hardcore punk: je kunt er maar zin in hebben

09 januari 2014

Hele rijen klassiekers passeerden hier de afgelopen jaren de revue. Er ontbreekt van alles, in die verzameling, maar het is al met al een dwarsdoorsnede van mijn smaak op muziekgebied, of van het gebrek daaraan. Ik houd van punk en oude metal, maar ook van de rare popsound van de jaren 80, van rap, of van reggae, ska, Franse chansons en de betere soul.

Toch geldt ook voor mij dat er maar één muziekstijl is waar ik altijd naar terug blijf pakken, van  die muziek die ik opzet als ik in mijn eentje in de auto zit. Dat is -niet toevallig- ook de muziek waar ik in opging toen ik een jaar of 16 was. De sound die je in de Engelstalige Wikipedia terugvindt onder de noemer Hardcore Punk. Wij noemden de muziek simpelweg hardcore. Dance mocht toen nog geen naam hebben, moet je weten.

Ik ken best veel mensen die deze muziek ook kunnen waarderen, maar die luitjes kom je natuurlijk niet meer zo vaak tegen. Iedereen groeide op, werd tegen wil en dank volwassen, stichtte een gezin of ging op de grote vaart. Weet ik veel. Mensen ontwikkelen zich nu eenmaal. Toch is het grappig om te merken dat het gevoel van ooit nooit helemaal is verdwenen. Als je dan weer eens iemand van toen tegen het lijf loopt, dan praat je nog net zo makkelijk over de platen van weleer als vroeger. Alsof de tijd heeft stilgestaan.

En weet je, stiekem droom ik er best vaak van om ooit nog eens een klein feestje te organiseren, met mezelf in de rol als DJ. Dat het feestje dan alleen interessant is voor een zeer select gezelschap neem ik op de koop toe. Het zou perfect zijn als je dit als een soort ‘anti-kraak avond’ zou kunnen organiseren, in een leegstaand cafeetje. Met een muziekinstallatie en een goede drankvoorraad zou je al een heel eind kunnen komen.

Over de playlist voor die avond zou ik me nog wel het minst zorgen maken. Ik zou er misschien wel vijftig kunnen samenstellen. Het is echter veel leuker om die ter plekke te verzinnen. Aan inspiratie geen gebrek. Ik weet in ieder geval wel dat talloze bands niet zouden mogen ontbreken, in het geluid van die avond.

Uiteraard zou ik plukken uit het werk van MDC, misschien wel het nummer John Wayne was a nazi, dat je boven deze post aantreft. Adrenalin OD, met Humungousfungusamongus? Maar natuurlijk! Da’s een van de vrolijkste ragplaten ooit. The Crumbsuckers? Zonder meer. Suicidal? Ja, hehe. Cro-mags? Wat dan! En dan natuurlijk ook meteen de andere bands uit die stal; Excel en No Mercy enzo.

En wat te denken van het snellere werk? De heerlijke sound van de helden van Uniform Choice maar vanzelfsprekend ook Youth of Today, Bold en Judge.

Ik word gewoon al blij en enthousiast als ik alleen nog maar al die namen oplepel. Wahoo! Murphy’s Law, Agnostic Front en Ludichrist. Negative Approach, Minor Threat en No for an Anwer. The Meatmen en Corrosion of Confirmity. Jaaaaaa!

Een bal energie trekt zich samen, net onder mijn plexus. Oude teksten zingen door mijn kop. Fuck. Die muziek heeft me misschien wel gered ooit, ook al weet geen mens waarvan precies dan.

Feit is dat ik zin heb, in zo’n avondje. Ik ga het gauw maar eens op poten zetten.

@

Afbeelding: Changezine op Flickr