Vlissingen: op bezoek bij muZEEum en het Gemeentearchief

Ondanks het feit dat ik ben geboren in Vlissingen is het niet best gesteld met mijn kennis van het culturele erfgoed van die stad. In ‘globale zin’ weet ik wel het een en ander, maar vraag me naar de geschiedenis van de Koninklijke Schelde, of naar de hoogtepunten uit het leven van Frans Naerebout, en je zult zien dat ik door de mand val. #durftoetegeven, zeg je dan op Twitter.

Omdat we ons binnen het project Wiki loves bieb aanvankelijk juist concentreren op het erfgoed van de Koninklijke Schelde leek het mij wel een goed idee om eens een bezoek te brengen aan MuZEEum en het Gemeentarchief Vlissingen.
“Was je daar dan ook nog nooit geweest, cultuurbarbaar?”
(met een waasje schaamrood op de kaken:) “Uhm, nee, ik heb zelfs moeite met het vinden van het Zeeuws Museum, terwijl ik binnen een straal van 500 meter woon.”

Gisteren was het zover. Ik had afgesproken met Dick Broers, die sinds dit jaar ook voor de bibliotheek Vlissingen werkt, na 21 jaar in dienst geweest te zijn van het Maritiem Museum/muZEEum. Tijdens de rondleiding, die bijna vier uur (!) duurde, vertelde Dick meer dan een normaal mens kan onthouden. Na afloop tolde mijn hoofd van de ongelooflijke feitenkennis van deze man. Ik leerde van alles over de architectuur van het gebouw, de details en achtergronden van de schilderijen, de verhalen bij objecten die uit de Westerschelde zijn gevist, en vooral ook veel over de geschiedenis van Walcheren in het algemeen en van de stad Vlissingen in het bijzonder. Prachtig. Wat is er toch eigenlijk veel gebeurd door de eeuwen heen, in deze contreien. Waar Zeeland nu toch een soort buitengebied van Nederland is geworden, was het ooit een machtig en welvarend gebied, een toegangspoort tot de wereldhandel.

Na afloop van de rondleiding bezochten we het Gemeentearchief, waar ik kennismaakte met Ad Tramper. Hij toonde ons een deel van de zogenaamde Scheldecollecties. Ik dacht op voorhand grappig te zijn door op te merken dat ‘wij dat wel even op Wikipedia zouden zetten’. Ad grijnsde daarop en zei: “dat wil ik nog wel eens zien dan”. Toen we de indrukwekkende hoeveelheid beeld- en tekstmateriaal uit de archieven van de Scheldegroep eenmaal gezien hadden begreep ik die grijns. De selectie, digitalisering en ontsluiting van die collectie is een enorme klus. Crowdsourcing kan die klus weliswaar een stuk overzichtelijker maken, maar dan moet het materiaal wel eerst digitaal beschikbaar zijn gesteld. Zover is het voorlopig nog niet. Het archief werkt met een klein team en heeft meer dan genoeg andere klussen. Extra formatieplaatsen voor de digitalisering van het archief hebben er nooit ingezeten bovendien.

Het was een leerzaam dagje, gisteren. Mijn belangstelling voor de Zeeuwse (maritieme) geschiedenis is gegroeid, mijn Vlissingse geheugen is meer dan opgefrist, én ik begrijp nu veel beter hoe instellingen voor cultureel erfgoed in Vlissingen zich tot elkaar verhouden.

@

Afbeelding timmerlieden Schelde: fotocollectie Gemeentearchief Vlissingen