De universele digitale bibliotheek bestaat niet

05 november 2007

Anthony Grafton schreef voor the New Yorker een groot artikel over de onvolledigheid van gedigitaliseerde bibliotheken: ‘Future Reading‘.

In vijf pagina’s legt Grafton uit waarom het zijns inziens nooit zal lukken om gedrukte werken ter wereld te digitaliseren en dat:

“these streams of data, rich as they are, will illuminate, rather than eliminate, books and prints and manuscripts that only the library can put in front of you. The narrow path still leads, as it must, to crowded public rooms where the sunlight gleams on varnished tables, and knowledge is embodied in millions of dusty, crumbling, smelly, irreplaceable documents and books.”

Volgens Grafton zal de zoekende mens dus nooit helemaal zonder boeken kunnen en de bibliotheek altijd nodig blijven hebben.
Dat ben ik wel met hem eens maar ik durf ook wel te beweren dat het grote publiek hier geen boodschap aan heeft. Dat idee is vooral prettig voor mensen die bijvoorbeeld originele, oude manuscripten willen bestuderen. In het tijdperk van voor de digitalisering konden zij ook slechts terecht in een beperkt aantal bibliotheken, verspreid over de hele wereld.

Was de in boeken en tijdschriften opgeslagen kennis al onbehagelijk groot; de digitalisering maakt dat besef alleen maar sterker. In dat licht bezien trapt Grafton een irrelevante open deur in.

Dat neemt niet weg dat het artikel interessant genoeg is om te lezen. Dat geldt ook voor Grafton’s artikel ‘Adventures in Wonderland‘, waarin hij een overzicht geeft van zijn favoriete collecties en archieven online.

Terloops stuit je dan ook nog op de OCLC Top 1000 (2005) van boeken die in het bezit zijn van bibliotheken wereldwijd. Op 1 nog steeds de bijbel, op 4 Dante’s goddelijke komedie en op 5 Homerus.

De universele digitale bibliotheek bestaat niet. Universeel bezit blijkbaar wel.

@