Als een avatar tript op drugs ziet hij de echte wereld…

22 april 2007

Het is alweer een tijdje geleden dat ik verwees naar Nicholas Carr, van het Rough Type blog. Ik mag die gozert altijd graag lezen. Gewoon. Omdat ik van zijn manier van denken houd.

Vandaag heeft Carr weer eens een post die een grote grijns op mijn lippen teweegbracht: Don’t bogart that e-joint.

[Carr refereert daarmee aan de sixties hit ‘Don’t Bogart that joint‘ van Country Joe and the Fish. Die band is vooral bekend van het fantastische nummer I-Feel-Like-I’m-Fixin’-to-Die-Rag, waarmee ze furore maakten op Woodstock. En van de bananenkwestie natuurlijk. De uitdrukking ‘don’t Bogart that joint’ verwijst dan weer naar de gewoonte van blowers om een jointje rond te laten gaan. Sommige lieden houden de joint echter erg lang voor zichzelf, wat over het algemeen niet gewaardeerd wordt. Het werkwoord ‘To Bogart’ is afgeleid van de acteur Humphrey Bogart, bij wie vaak permanent een sigaret aan de lippen bungelde. ‘To Bogart a joint’ is dus het veel te lang voor jezelf houden van een joint.]

Maar waarom heeft Carr het over een e-joint? Welnu, hij verwijst naar een artikel op de website van Technology Review, waarin de baas van de virtuele community Redlight Center wordt geïnterviewd en waarin meer verteld wordt over de virtuele drugs die je in die wereld kunt gebruiken.

Ik vind het jammer dat de systeemeisen van mijn computer niet meer voldoende zijn. Ik had graag eens een kijkje genomen in Redlight Center. Het ziet er allemaal vrij geavanceerd uit. En waar iedereen in het geval van Second Life een beetje geheimzinnig doet over de rol van sex in die wereld, windt Redlight Center er geen doekjes om: hier draait alles om virtuele sex. En om virtuele drugs. De directeur van de wereld beweert dat mensen die kunnen experimenteren met virtuele dope minder behoefte hebben aan trippy uitstapjes in de echte wereld.

Carr trekt het verhaal sterk in twijfel maar sluit prachtig af. Hij maakt de vergelijking met de sixties, waarin hele volksstammen drugs gebruikten om ‘onechte paradijzen‘ te betreden. En nu is de cirkel rond en gebruiken avatars (virtuele representaties van gebruikers) virtuele drugs. En waarom dan? Om de echte wereld te zien?

Ik vind het reuze interessant. Want wat is immers werkelijkheid? Misschien vond ik daarom de film ‘the Matrix‘ wel zo fascinerend.

Maar ik moet Carr wel gelijk geven. Ik kan op dit moment nog niet geloven dat virtuele drugs de echte al benaderen. De technologie schrijdt voort maar dat zou me echt verbazen.

Maar dat ik mijn pc eens moet gaan upgraden is wel helder ^^

@