Een vergeten boek traceren met Whatsthatbook.com

28 januari 2007

Oorspronkelijk was dit blog bedoeld voor attendering van directe collega’s maar het werd al vrij snel iets meer dan dat: een attenderingsblog voor iedereen die geïnteresseerd is in de grenzen van het bibliotheekwerk en de raakvlakken die de boekenwereld heeft met moderne technologie.

Mijn publicatiefrequentie ligt relatief hoog en ik hoor niet zelden dat mensen het lastig vinden om de posts bij te benen. Daar kan ik mezelf best iets bij voorstellen maar het idee daarachter is dat ik de thematiek bewust een beetje breed wil houden en er daarbij vanuit ga dat niet iedereen alles leest. Soms ligt de nadruk op bibliotheken, dan weer op gadgets en weer een andere keer op ontwikkelingen die in eerste instantie niets met inlichtingenwerk hebben te maken.
Ik zoek altijd naar verbanden en die zijn vaak ook wel te leggen. Dat is geen doel op zich maar als je aan een inlichtingenbalie in een bibliotheek werkt krijg je ook de meest uiteenlopende vragen van je klanten. Ik denk dat je in die functie meer voor een klant kunt betekenen als je een brede algemene ontwikkeling hebt dan wanneer je een vakspecialist bent. Specialisme is voor specialistische vragen, generalisme voor de algemene.

Tot de algemene vragen behoren ook de vragen over boeken die moeilijk te vinden zijn. Hoe vaak ik al niet op zoek ben gegaan naar boeken waarvan de klant alleen wist ‘dat het zich in Sliedrecht, rond 1946 afspeelde’ en ‘het ging over een jongen die op zoek was naar zijn zakmes’. Dat soort beschrijvingen. Vooral oudere mensen stellen zulke vragen nog wel eens. Ze denken terug aan een jeugdboek maar herinneren zich er niet veel meer van.
Het is natuurlijk verdomd lastig zoeken als je maar over zo weinig gegevens kunt beschikken. Vragen van die strekking die via Aladin werden gesteld belandden niet zelden in de hersenkrakers.

Zojuist stuitte ik op de site ‘whatsthatbook‘. Die website is dus bedoeld voor mensen die zoeken naar boeken waar ze zich niet veel meer van herinneren. Het idee erachter is dat er altijd wel iemand is bij wie een lichtje gaat branden.

En jawel; wederom een leuk idee dat bibliotheken goed kunnen pikken. Een mooie dienst. Zomaar erbij op een pagina met leesadviezen ofzo.

En daarmee kom ik ook weer uit bij de functie van dit blog. Ik beschouw het ook als platform waar ik persoonlijke ontdekkingen op het web vastleg. Zodat ik, of iemand anders, er nog eens op terug kan grijpen. Al dan niet voorzien van uitvoerig commentaar. Je hoeft er niets mee te doen, je zou er iets mee kunnen doen.
Maar er kleeft wel een risico aan publiekelijk ontdekkingen delen. Het wordt niet zelden verward met het opsteken van de vinger in de klas. Dan krijg je meestal de beurt. En de beurt krijgen wordt dan vaak ook weer aangewend om je extra huiswerk te geven. Had je de beurt maar niet moeten vragen tenslotte.

Niet onlogisch maar wel vervelend. Dat is precies de reden waarom veel mensen hun vinger liever niet opsteken.
Vroeger hing er altijd een kaartje in mijn wc met de tekst ‘Wie A zegt moet niet zeuren over B’

Zit best wat in 🙂

@