De wuivende horizon

21 april 2024

In de periode 2008-2014 schreef ik regelmatig over nieuwe ontwikkelingen rondom het werk dat ik deed voor werk- en opdrachtgevers. Zeker vanaf 2010, het jaar waarin ik besloot als zzp’er verder te gaan. De laatste jaren is het wat rustiger, wat dat betreft. Er verandert simpelweg veel minder. Er zijn natuurlijk altijd wel dingen. Bij de VOM is m’n contract voor Wij zijn De Stad net weer met drie jaar verlengd. Het werk voor de Woonboulevard en het Winkelcentrum droeg ik vorig jaar over aan Joy Droogsma. Maar de laatste grote koerswijziging? Die dateert van februari 2021, toen ik als redacteur begon bij uitgeverij De Bode, voor de editie Middelburg/Veere.

Het stukje daarover was ook meteen de laatste bijdrage op Mijns Inziens en betekende ook het einde van de rubriek ‘Zij zijn De Stad’ (die ik altijd als correspondent schreef). Het waarom laat zich raden: ik kwam er simpelweg niet aan toe, omdat de prioriteiten anders lagen. Ik steek veel tijd in Wij zijn De Stad. Dat werk valt goed te combineren met de Middelburgse en Veerse Bode, maar omdat een krant nu eenmaal werkt met deadlines vergt het toch net een andere insteek. Ik ging zelfs vooruit werken op zeker moment. Nog nooit vertoond!

Maar het moest tenslotte wel allemaal gebeuren binnen de 16 uur die ik had.

Oude liefde

Nu zich weer andere kansen voordoen, bij mijn oude liefde de ZB (waar ik sowieso ook nog steeds voor werk), heb ik besloten mijn uren bij de Bode te verruilen voor extra uren daar. Ik heb er wel even een paar dagen over nagedacht, want het is oprecht leuk, om chef te zijn van een krant. Er wordt nog wel eens gesmaald dat de Bode maar een huis-aan-huisblad is, dat nog nauwelijks wordt gelezen, maar ik weet na ruim drie jaar wel beter. Het is een ander publiek dat dat van online platformen misschien, maar zo’n gratis weekkrant bereikt veel meer mensen dan je denkt. Dat hoor ik ook steeds terug van mensen en organisaties die erin vermeld worden.

Ik twijfelde ook vanwege de leuke en lieve collega’s van de Zeeuwse redactie in Goes. Ik zat veel minder vaak op kantoor dan zij, maar het contact was er altijd. Via groepsapps bijvoorbeeld, of tijdens uitstapjes. Het contact met de collega’s in Brabant was minder frequent, maar ook met een aantal van hen had ik regelmatig contact. Men moest misschien een beetje wennen aan mijn manier van werken (ik was geruime tijd de enige freelancer op een redactie) maar ik kreeg het vertrouwen en de vrijheid. Dat maakt voor mij het verschil. In het archief van M.I. staan postings genoeg, over ‘radical trust’ en het belang van vrijheid voor ‘de infoprofs van morgen’.

Een nieuwe afslag dus, maar wel vanuit de vertrouwde basis. Het blijft allemaal draaien om verbindingen in de stad en de provincie. Dat is ongemerkt een soort rode draad geworden.

Een krantje of 160

Ik ben al een beetje aan het terugblikken geslagen. Mooie en hilarische momentjes op de redactie. En natuurlijk de hulp van allerlei mensen, waardoor het allemaal een stuk behapbaarder werd. Britta en Joep die me uit de brand hielpen als ik even druk was met andere dingen. Fijne correspondenten die rubrieken als ‘Aan de keuktafel met’ van me overnamen. Mensen als Ricardo en Joan, van wie ik altijd de foto’s mocht gebruiken die ik zelf niet had, op dat telefoontje.

Uiteindelijk maakte ik samen met al die mensen een krantje of 160. En drie jaarboeken. En eind vorig jaar, met hulp van Connie en Els, dan ook voor de eerste keer een special, over Winterstad. Het was leuk en interessant. Ik had het zomaar nog een paar jaar langer kunnen doen. Maar de horizon wuift. Soms moet je dan terugzwaaien, soms gewoon gaan lopen.