Over de huizen waarin ik woonde, in Sinke Komejan Zomermagazine 2019

26 juni 2019

Nicht da ist man daheim, wo man seinen Wohnsitz hat, sondern wo man verstanden wird.

In het Sinke Komejan Zomermagazine 2019 mocht ik iets vertellen over alle huizen en appartementen waarin ik woonde in Middelburg, sinds 1978. Fun!

Hoewel hij is geboren in Vlissingen is Edwin Mijnsbergen (1971) een rasechte Middelburger. Hij beheert platformen als Wij zijn De Stad, Middelburg Dronk en Middelburg Winterstad, hij schrijft voor de Middelburgse & Veerse Bode en is daarnaast freelance online mediaspecialist. Sinds 1978 woont hij in de Zeeuwse hoofdstad, met veel plezier. Waar woonde hij zoal? Edwin vertelt.

Dauwendaele
Toen ik 7 was verhuisden we naar Middelburg, naar de toen nog vrij nieuwe wijk Dauwendaele. We kwamen terecht in een typische doorzonwoning van de toenmalige woningbouwvereniging, in Daniëlsland. Toen mijn ouders een jaar later de kans kregen het pand te verruilen voor een groter hoekhuis in de naburige Vrijlandstraat bedachten ze zich geen moment. Ik bleef er wonen tot mijn achttiende, en had er een mooie jeugd.

Bierkaai
Een week voordat mijn eindexamenjaar zou beginnen besloot ik dat het tijd was om op mezelf te gaan wonen. Dankzij bemiddeling van een bureau vond ik binnen een dag een klein appartement op de bovenste verdieping van een monumentenpand aan Bierkaai 3, in Middelburg Centrum. Nu is dat pand een volledig woonhuis, maar tot eind jaren negentig was het in gebruik voor de verhuur aan vooral jonge mensen. Het pand was in slechte staat, maar het was er een gezellige boel. Bijna iedere avond was er wel een feestje bij een van de zes bewoners.

Nieuwe Haven
Na het behalen van het diploma in 1990 begon het wonen aan de Bierkaai me steeds meer tegen te staan. De druppel die de emmer deed overlopen was een oude gaskachel die gas en koolmonoxide lekte. De huurbaas loste het probleem op, onder meer door me een beter en groter appartement aan te bieden, in een vergelijkbaar pand aan de Nieuwe Haven, recht tegenover het toenmalige Huis van Bewaring, nu de Middelburgse rechtbank. Ik woonde er met veel plezier, maar als dienstplichtig militair was ik nauwelijks thuis en ik zou na mijn diensttijd gaan studeren in de Randstad bovendien. Ik zegde de huur op en vertrok naar Amsterdam.

Dam
Het Amsterdamse avontuur eindigde al na een maand of zeven. De studie beviel niet, ik had geen vaste woonruimte in Amsterdam en kreeg vaste verkering in Middelburg. Ik trok – nogal spontaan – bij haar in. Ze woonde in een prachtig gestoffeerd appartement, boven de toenmalige Sauna. Het was een prima plekje, waar je door de verwarming van de sauna eigenlijk nauwelijks hoefde te stoken. De kamer rook altijd naar eucalyptus. Een nadeel was dan weer dat je nooit de muziek hard kon zetten. De mensen die zaten te relaxen in de sauna hadden daar namelijk last van.


Breestraat en Edelstenenbuurt

In 1994 verhuisden we naar de heerlijke Breestraat, die je van de Nederstraat naar de Oostkerk leidt. Het is een straat zonder bomen, maar juist daarom had het wonen er altijd iets statigs. Aan het huis zelf, dat we huurden van een kleine ondernemer, mankeerde van alles, maar de tuin was magistraal. Toen er tijdens een strenge vorst echter een keer een waterleiding sprong ontstond er veel waterschade, die al snel werd gevolgd door vervelende schimmelproblemen. We wilden nog maar een ding: een huis met goede isolatie en centrale verwarming.

We vonden zo’n huis in de Edelstenenbuurt en bleven daar uiteindelijk bijna vijf jaar wonen. Perfect was de buurt allerminst maar we woonden er toch naar tevredenheid. We baalden alleen van het feit dat we zo vaak moesten wachten voor de geopende brug over het Kanaal door Walcheren. We besloten toch weer te verhuizen naar de binnenstad. Deze keer zouden we een huis gaan kopen.

Lange Delft
Het werd uiteindelijk een appartement van twee verdiepingen, boven de winkels op de hoek van de Lange Delft en de Segeersstraat. Een fijne, centrale plek om te wonen, met altijd een levendig uitzicht. Als de relatie een paar jaar later op de klippen loopt zwerf ik een paar weken langs diverse logeeradressen, tot ik in de Augustijnenstraat in de koopwoning van een makker kan, omdat hij dan zelf in Thailand woont. Hij wil het huis verkopen, maar de vraagprijs is voor mij te hoog gegrepen. Na een half jaar verkas ik dus weer, dit keer naar een oud appartementje boven een kapper in de Korte Noordstraat.

Korte Noordstraat en Lambrechtstraat
Aan gebreken geen gebrek, in dat appartementje, maar desondanks woonde ik er drie jaar lang naar tevredenheid. Om in het huisje te komen moest ik door een lange gang langs de winkel van de kapper, en vervolgens via een trap in de achtertuin. Daar stonden de kapsters regelmatig te pauzeren met een broodje of sigaretje. Gezellig! Concrete verhuisplannen had ik niet meer, maar vanaf het moment dat m’n nieuwe (en huidige) vriendin een huis kocht in de Lambrechtstraat, op steenworp afstand, was ik niet meer bij haar weg te slaan. In 2009 trok ik bij haar in…om er vervolgens nooit meer weg te gaan. De buurt is fijn. Je bent binnen een paar minuten op de Markt, en toch woon je er in relatieve rust. Het is Middelburg op z’n best. Mijn stad!