Middelburgers Façade 2017: Kees Moerland

28 februari 2018

Deze week in de Middelburgse & Veerse Bode, in het kader van Façade 2017 van CBK Zeeland: Kees Moerland. Het gesprek vond plaats in oktober 2017.

Veel mensen kennen Kees Moerland (1967) als muzikant. In het verleden was hij zanger en gitarist van bands als The Emmeroyts en Rebba the Loon, tegenwoordig is hij de karakteristieke frontman van ROLR (Raiders of the lost Rock). Maar Kees is ook interieurbouwer, meubelmaker en timmerman. Sinds 2011 heeft hij zijn eigen bedrijf, KM Vakwerk.

Natuurlijk ken ik Kees. Wie kent Kees nou niet? Dat is een overdrijving uiteraard, maar Kees Moerland speelde de afgelopen 25 jaar op zó veel Zeeuwse festivals en podia dat duizenden mensen zullen weten wie hij is. Zijn stem vergeet je niet. De ene keer heb je het gevoel dat je naar Tom Waits staat te luisteren, de andere keer naar de zanger van AC/DC. Maar wat Kees ook zingt, of wie hij ook vertolkt: hij geeft er altijd zijn eigen draai aan. En hij maakt van ieder optreden een show. Dát is Kees voor velen.

Als ik hem ontmoet is hij net een dag terug van een vakantie in Griekenland. Een vakantie die hij zelf omschrijft als kafkaiaans. De auto leeggeroofd, Kees alles kwijt, miscommunicatie met de Nederlandse ambassade, de aansluiting voor de volgende vlucht gemist en na thuiskomst ook nog eens belanden op de verkeerde parking in Charleroi. Het is een bizar verhaal, waar veel mensen nog lang aangeslagen van zouden zijn, maar áls Kees dat al is, dan laat hij dat niet merken. Hij maakt van het avontuur meteen een sterk verhaal, dat hij schaterlachend vertelt. Een entertainer in hart en nieren. “Ja, het was de gekste vakantie ooit, maar we gaan het hier nog járen over hebben.” Hij vertelt vervolgens dat ze ook nog vier hondjes mee terug namen naar Nederland, omdat vriendin Lotte daar verliefd op werd tijdens de trip. Ik kijk hem vol ongeloof aan. Hij schatert weer. “Voor twee ervan hebben we al een nieuw thuis gevonden hoor!”

Naast een humoristische heeft Kees ook een serieuze kant. Als ik hem vraag waarom hij meubelmaker is geworden is het klaar met de sterke verhalen. Kees neemt me mee naar zijn jeugd in Arnemuiden, waar hij als peuter altijd speelde in de werkplaats van zijn opa de Hamer, die ook een timmerbedrijf had. “Daar is mijn liefde voor hout begonnen. Die liefde is nooit meer overgegaan”. Ondanks die liefde lijkt het er lange tijd op dat Kees andere dingen gaat doen met zijn leven. Hij groeit op in Arnemuiden, maar voelt zich als geboren Middelburger ook erg thuis in de stad. Kees doet de HAVO op de CSW maar is moeilijk in het gareel te krijgen. Na de derde klas maakt hij de overstap naar de MTS in Vlissingen, waar hij de opleiding bouwkunde wel met succes afrondt. Hij werkt vervolgens voor verschillende bedrijven als technisch tekenaar en werkvoorbereider maar besluit iets anders te gaan doen als zijn laatste werkgever failliet gaat. Kees gaat dan aan de slag in de Middelburgse horeca, bij café Rockdesert op het Damplein. Omdat hij daar maar 20 uur per werk werkt kan hij zich tegelijkertijd op de muziek storten. The Emmeroyts gaan als een speer. Er zijn veel optredens en er wordt in 1994 een cd uitgebracht. Een jaar later krijgt Kees verkering met Bapke, de vrouw met wie hij 19 jaar zou samenblijven.

Niet lang daarna gaat Kees voor jongerencentrum Midgard werken. Hij mag in het kader van een verhuizing de bar van het nieuwe gebouw maken en beseft dan opeens weer wat zijn roeping is: meubels maken! Kees lijkt dan in wat rustiger vaarwater te komen. Vanaf 1998 werkt hij twaalf jaar in loondienst, voor verschillende bedrijven, als timmerman, meubelmaker en interieurbouwer. In 2009 wordt zijn dochter Amelie geboren. Kees heeft het prima naar zijn zin maar als hij 2010 wordt ontslagen is hij het opeens beu. Hij heeft geen zin meer in de nukken van werkgevers. Hij begint in januari 2011 zijn bedrijf, KM Vakwerk.
Bijna zeven jaar later is Kees nog steeds eigen baas. Hij is tevreden. Hij heeft inmiddels een nieuwe relatie maar zijn dochter is nog drie keer per week bij hem. Daar geniet hij met volle teugen van.

Omdat Kees zijn verhaal rustig vertelt krijg ik even het gevoel dat zijn leven nu toch rustiger is dan voorheen. “Maak je nog wel een beetje muziek, Kees?” Hij veert op. “Echt wel. Zonder muziek kan ik niet leven, man. Daar ben ik altijd mee bezig. Het is een rode draad door mijn bestaan, net als dat werken met hout.” Voor de zekerheid gooi ik het nog even over een andere boeg. “Maar je bent nu toch wel een stuk volwassener dan toen?” “Haha, nee man. Ik voel me nog altijd die vent van 22. Ok, ik ben zelfstandig en ik neem mijn verantwoording als het nodig is. Maar volwassen? Dat word ik nooit.” Weer die schaterlach. Iets zegt me dat hij bij een volgend optreden extra hard los zal gaan. Ik verheug me er nu al op.

Foto: Ton Stanowicki. Meer van zijn werk is te zien op //www.stanowicki.com.