Middelburgers Façade 2017: Tanja van Krugten
03 januari 2018Ze groeide op in de Sint Janstraat maar woont nu al weer 48 jaar in de Zusterstraat, in het bekende huisje Vijftien Schelling te Ponde. Tanja van Krugten (1944) is een echte Middelburgse. Samen met haar man Willem, die in 2007 overleed, runde ze tussen 1962 en 1987 de Botterbar in Zoutelande en tussen 1971 en 1986 de Gevangentoren in Vlissingen. Hoe gaat het nu met haar?
Met Tanja maakte ik voor het eerst kennis in 2016. Ik bezocht haar toen in dat gezellige huisje in de Zusterstraat om samen met haar oude foto’s van de Botterbar uit te zoeken. Die foto’s wilde ik als redactielid van veeredronk.nl graag gebruiken op de website. Tanja vond die belangstelling voor haar verleden leuk, en deelde de foto’s graag. Sindsdien zwaaien we naar elkaar, als ik voorbij het huisje loop, en maken we af en toe een praatje. Ook deze keer stemt ze in, als ik vraag of ik op visite mag komen voor een gesprek. Ik ben van harte welkom.
Tijdens dat eerste bezoek vertelde Tanja dat ze niet lang daarvoor het huisje naast Vijftien Schelling te Ponde had verkocht. Na de verkoop van de twee horecazaken kocht Willem dat pand om er zijn hobby uit te kunnen oefenen. Willem bouwde graag dingen. Voor de Botterbar maakte hij bijvoorbeeld eens een installatie waarmee hij een storm op zee kon nabootsen. In een oud krantenartikel stelt een gast van weleer dat het een levensechte ervaring was, en dat je moeite had je evenwicht te bewaren, zeker als je wat gedronken had. Van dat tweede huisje in de Zusterstraat, dat hij met een knipoog naar het woonhuis ernaast Veertien Schellling te Ponde had genoemd, maakte hij een wonderlijk geheel. Een soort kabouterhuisje in de geest van de Efteling, met veel planten en een vloer die was gemaakt van omgekeerde drankflessen. Die flessen gebruikte hij ook om kroonluchters te maken, die de ruimte verlichtten. Dat voorbijgangers daar altijd verbaasd door de ramen stond te gluren behoeft geen betoog. Als ik Tanja vraag of ze spijt heeft van de verkoop van het huisje schudt ze ontkennend haar hoofd. “Nee hoor, het was de hobby van Willem en ik heb hier ruimte zat. Nu is het verbouwd tot woonhuis. Het is prima zo.”
En je eigen huis, zou je daar ooit nog weg willen?
“Nee, beslist niet. Ik ben dol op dit huis. Ik woon hier nu al 48 jaar maar het verveelt me gewoon niet. Ik heb hier alles wat ik nodig heb. En het is ook mijn buurtje hè?”
Ze vertelde het die eerste keer al inderdaad: Tanja is dol op Middelburg, zeker op het stukje waar ze al haar hele leven woont. Ze is de dochter van Bob Biesen, de vroegere kapper had op de hoek van de Vismarkt en de Sint Janstraat, later opgevolgd door de broer van Tanja, wijlen Loe. Als we het erover hebben komen we automatisch op de keerpunten in haar leven. Ze herinnert zich allerlei mooie, maar de meest ingrijpende voor haar hebben te maken met het verlies van geliefden. Broer Loe overlijdt in 2002. Hij is dan nog maar 56 jaar oud. In 2007 overlijdt Willem en 11 dagen na hem haar moeder. Het zijn verdrietige tijden voor Tanja maar inmiddels heeft ze alles wel een plekje gegeven. Als ik haar vraag of ze er nog wel eens last van heeft kijkt ze me even peinzend aan en grabbelt dan in haar handtas, om er vervolgens een tijdschriftknipsel uit te vissen. Ik lees de tekst ‘Opeens besef ik: mijn leven is niet gestopt na zijn dood, het is alleen heel anders geworden.” Ik denk te begrijpen wat Tanja wil zeggen. “Die tekst vond ik zo passend, daarom heb ik ‘m uitgeknipt.”
We zijn even stil, maar dan vervolgt ze: “natuurlijk zijn de dingen anders als je opeens alleen bent. Alleen zijn is niet altijd leuk. Maar ik ben beslist niet eenzaam hoor! Ik heb heel goed contact met Sandra en Marcel (de kinderen van Loe, red.), ga regelmatige leuke dingen doen met vriendinnen en thuis verveel ik me ook niet. Ik moet zeggen dat ik het wel jammer vond dat de kapper uiteindelijk werd verkocht door de nieuwe eigenaar Ruben. Ik maakte daar altijd met plezier schoon. Maar het is gewoon niet anders.”
Tanja komt op me over als een vrouw die niet zo veeleisend is, die gewoon geniet van de dingen die ze heeft en van de stad waar ze woont. Ik word in die gedachte gesterkt als ik haar vraag of ze nooit de behoefte heeft om te reizen, of om lang op vakantie te gaan. “Nee hoor, dat hoeft van mij allemaal niet zo, ik zit hier prima.” Ik zeg met een grijns dat ze de Lange Jan gewoon niet kan missen. Ze bevestigt het niet, maar als ik haar in de ogen kijk heb ik het gevoel dat ik er niet ver naast zit.
Tanja is een tevreden Middelburgse, een echte.
Foto: Ton Stanowicki