Lingo: Progressive Web Apps
09 maart 2017De term Progressive Web Apps (PWA’s) zag ik vorig jaar regelmatig voorbij komen, maar ik nam niet de moeite om uit te zoeken wat dat zijn. Totdat er recent opeens meer artikelen over het onderwerp opdoken. Op 27 januari op Emerce.nl: ‘Progressive is de nieuwe standaard’ en een week later in NRC: ‘Het geheime wapen van Google’, waarin ook een voor iedereen begrijpelijke definitie stond: “webpagina’s die razendsnel laden op een smartphone. Ze bevatten minder overbodige code en voelen bijna net zo vlot aan als een app.”
Begrijpelijk, maar die definitie vond ik toch niet zo bevredigend. Immers: als het gewoon webpagina’s zijn, waarom worden ze dan apps genoemd? De auteur van het artikel op Emerce bleek het een jaar eerder al wat nauwkeuriger te hebben uitgelegd. In het artikel ‘Progressive Web Apps: de toekomst van mobiele apps?’ schreef Sander Kwint: “Als een bezoeker met zijn smartphone je website twee keer bezoekt binnen twee weken, krijgt hij in zijn browser de vraag of hij de mobielvriendelijke website wil toevoegen (‘pinnen’) aan zijn startscherm. Nadat je het icoon van de PWA hebt geplaatst op je telefoon, kun je hem openen in full screen. Dat betekent ook dat je geen adresbalk meer ziet. Ja, het lijkt op een bookmark, maar dan een bookmark mét de functies waar voorheen alleen native apps toe in staat waren. Met een PWA kan je namelijk push notificaties sturen, hij werkt ook offline en je hoeft hem niet te downloaden via de app store. Het idee hierachter is dat een gebruiker over langere periode een bepaalde relatie opbouwt met de website. De mobiele website wordt dus steeds meer (‘progressief’) een web app als de browser merkt dat je de website regelmatig bezoekt.”
De voordelen zijn evident. Je krijgt de snelheid en het gebruiksgemak van een app, zonder er eentje te hoeven downloaden, installeren en in de gaten te houden. Google lanceerde PWA’s pas in 2016. Nu ik er meer over heb gelezen durf ik best de verwachting uit te spreken dat we hier nog veel meer van gaan horen.
@
Deze bijdrage verscheen ook in IP 2, 2017.