Gaming in 2016: lekker blijven hangen
12 november 2016In een terugblik op gaming in 2015, getiteld ‘Games zo goed als boeken‘, schreef ik over mijn mijn eerste ervaringen met de Playstation 4 (na vele jaren Nintendo en een paar jaar Xbox 360) en over de titels die veel indruk op me hadden gemaakt: The Witcher 3, Fallout 4 en Bloodborne. Stuk voor stuk games die enorm veel tijd wegvraten omdat ze nu eenmaal groot zijn én de speler veel vrijheid geven. Als het verhaal dan ook nog eens tof is en de sfeer me ook aanspreekt, dan ga ik gewoon voor de bijl.
Speelde ik zulke games ook in 2016? Nou eigenlijk maar eentje: Dark Souls 3. Maar die game vond ik dan ook subliem. Moeilijk. Duister. Spannend. Frustrerend. Mooi. “Een trektocht naar de uithoeken van waanzin” oordeelde XGN, en gaf de game een 8,5. Ik geef het spel een dikke 9. Ik zat er echt helemaal in.
En voor de rest dan? Nou, ik speelde ook Uncharted 4 een heel eind weg. Maar ondanks alle lovende kritieken kon die game met niet écht boeien. Bloedmooi is het, jazeker, maar ik vond het om een of andere reden een beetje saai en voorspelbaar allemaal. Dat zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar ik heb het ding niet uitgespeeld en ben dat ook niet van plan.
Dan vond ik de remake van Doom veel leuker. Dat vond ik in de jaren 90 al mooi en dat vind ik nu nog steeds. Hakken en zagen, maar wel in stijl. Aan de online multiplayer kwam ik niet meer toe, maar ik heb mezelf er uitstekend mee vermaakt, tientallen uren. Als ik nog eens tijd over heb pak ik er misschien nog eens naar terug.
Ik heb ook nog een paar weken lopen dolen en zweven in No Man’s Sky. Ik had er geen hoge verwachtingen van en was achteraf dus ook niet teleurgesteld. Ik kocht het spel omdat ik het concept van oneindigheid zo intrigerend vond en vind. Als dat nog eens wordt uitgewerkt tot een echte game hebben de makers goud in handen. Dat hadden ze toch al, eigenlijk, maar dan letterlijk.
Inmiddels zijn er weer veel nieuwe games uitgebracht, waar ik wel interesse voor heb, maar waarvan ik de aanschaf nog even uitstel. Mijn argument is dat ik voorlopig niet te veel games wil spelen die ik niet weg wil of kan leggen (ik onderbreek mooie avonturen bij voorkeur niet) maar dat wijze besluit leidde in de praktijk uiteraard niet tot minder speeltijd. Sinds de zomer speel ik Overwatch online. Dat is heel basaal, zes tegen zes knallen, op een beperkt aantal velden. Maar ik blijf het vermakelijk vinden, potje na potje. Zo’n potje duurt soms maar tien minuten, maar soms ook langer dan een half uur. Ik vind het allemaal best. Geen verrassingen of veel denkwerk: het is gewoon een leuk spelletje. Ook wel eens lekker.
@