Be My Eyes: omdat helpen een kleine moeite is
01 februari 2015
Er is een tijd geweest dat ik hier bijna wekelijks nieuwe apps voor iOS besprak. De ene was nog mooier of handiger dan de andere. Dat ik dat nu nog maar zelden doe staat los van het feit dat ik minder blog dan voorheen. De oorzaak moet je zoeken in verzadiging. Ik download alleen apps waarvan ik denk dat ik ze ook echt ga gebruiken, of waar ik echt nieuwsgierig naar ben. Vannacht probeerde ik ProCam 2 uit, na een tip op iCulture. Dat was de tweede van dit jaar. Best een verschil met 2010. In dat jaar downloadde ik nog 160 verschillende apps.
Maar wat was dan de eerste app van 2015? Dat is er eentje waarvan ik nu al het gevoel heb dat het de app van het jaar is: Be My Eyes, een app waarmee je -letterlijk- meekijkt met blinden en slechtzienden, om hen een beetje op weg te helpen. De app op zich is helemaal niet bijzonder. Je zou ‘m zelfs eenvoudig en sober kunnen noemen. Maar dat is ook niet waar het om gaat. Alles draait om dat geniale concept. Dat is er eentje in de categorie “dat daar nog niemand eerder op is gekomen”. Maar nu is Be My Eyes daar en krijgt het meteen de aandacht die het verdient. Zelfs van de NOS.
Op dit moment hebben meer dan 109.000 zienden ruim 9300 blinden geholpen. Al meer dan 25.000 keer. In de drie weken dat ik de app gebruik ben ik nog maar twee keer benaderd, maar jeetje mensen, wat een goed gevoel kreeg ik daar van. De eerste keer kreeg ik verbinding met iemand in Azië (denk ik) die me vroeg een visitekaartje voor te lezen. Het ging hem om het mailadres van die persoon. Het gesprek was kort en zakelijk, maar de man bedankte me zeer vriendelijk.
Gisteren kwam er opnieuw een verzoek binnen. Deze keer betrof het een jongen uit het Oosten van Nederland (dat hoorde ik aan zijn accent), die een wasje wilde gaan draaien. Dat gesprek verliep heel anders. Hij legde uit dat hij niet meer wist welke van de drie flessen wasmiddel de juiste was voor zijn beddengoed (“beddengoed is wit, toch?”) dus hij vroeg me hem de juiste te wijzen. We vonden de juiste fles, waarna hij me vroeg ook nog even mee te kijken met het starten van de wasmachine. Ik zag hoe hij wat wasmiddel morste en hoorde hoe hij dat eerst even op ging ruimen. Vervolgens leidde ik hem naar de 60 graden-stand. Toen de machine weigerde te starten ontdekten we samen dat de deur van de machine nog open stond. Maar het het sluiten daarvan was het doel dan toch bereikt. Laat maar lekker draaien!
Achteraf babbelden we nog even wat. De jongen wilde weten of ik een speciale band heb met slechtzienden. Hij vond het prachtig om te horen dat dat niet het geval is. Hij vertelde dat de app voor hem ook sociaal gezien een uitkomst was. Daar bedoelde hij iets anders mee dan ik had verwacht. Hij legde uit dat hij zichzelf prima kan redden, maar af en toe wel hulp krijgt van een vriendin (die gisteren pas ‘s avonds zou komen). Het nadeel van hulp van vrienden, vond hij, is dat je dan ook altijd een praatje moet maken in de geest van ‘hoe is het ermee?’ en ‘wil je misschien iets drinken?’ Met de app kan hij tenminste meteen recht op zijn doel afgaan, namelijk de vraag: “kun je misschien even helpen met…?”
Mooi toch? Deze app is wat mij betreft in ieder geval een blijvertje. Je kunt zelf bepalen wanneer je wel of niet helpt, maar gezien de frequentie van de verzoeken is dat nog helemaal geen issue. Daar komt bij dat deze manier van helpen je écht geen moeite kost. Ik lag nota bene te luieren op de bank, toen hij zijn wasje deed. Daar schiet het niet meteen van in je rug, zal ik maar zeggen.
Kortom: een aanrader. En voor de mensen met Android als OS: die versie laat vast niet lang meer op zich wachten. Even geduld nog.
@
Foto: Be My Eyes op Facebook