Mijn(s) 2014: juni
28 december 2014
Dat ik vind dat er maar weinig mis is met wonen in Middelburg betekent niet dat ik niet zonder de stad zou kunnen. Integendeel, zou ik bijna willen zeggen. Maar als ik mijmer over elders wonen betreft het altijd de oorden die we aandoen tijdens vakanties, de oorden die mijn lief met veel zorg en geduld uitzoekt tijdens uitgebreide zoektochten op het web. In de periode die voorafgaat aan het vertrek drein en mekker ik meestal nog een beetje, maar als we er eenmaal zijn, dan glijdt dat nukkige meteen van me af en word ik verliefd op de rust, de omgeving en het klimaat.
Het maakt me dan eigenlijk niet eens zoveel uit waar we zijn: Sicilië, Corsica of de Veluwe: zodra het huisje voelt als een thuis en ik heb vastgesteld dat de internetverbinding in orde is, dan kan ik me meestal ook wel iets voorstellen bij een zeer langdurig verblijf op die plek. Veel van het werk dat ik doe, doe ik immers digitaal. Dat werk kan ik in principe overal doen. Het idee is uiteraard meer een droom dan een wens. Als je erover spreekt met mensen krijg je niet zelden te horen dat je de boel romantiseert. En misschien is dat ook wel zo, we hebben het tenslotte nog nooit uitgeprobeerd. Bovendien kom je, zodra je weer thuis bent, weer in de greep van de realiteit en weet je dat het toch niet gaat gebeuren. Althans: voorlopig niet. Juist omdat het meer een droom dan een wens is. Het is ook niet iets waar ik bereid ben voor te gaan sparen ofzo. Het leven is te kort om te sparen, vind ik.
Hoe dan ook: in juni waren we in Aliki, op het vastenland van Griekenland, en ook dit jaar ging ik weer volledig voor de bijl. Wat een fijn plekje hadden we daar! Gewerkt heb ik er nauwelijks, maar met de telefoon maakte ik wel veel gebruik van de hotspot die we daar hadden. Behalve twee supermarktjes en wat restaurants was er eigenlijk niks in dat dorpje, maar de internetverbinding was prima. Net als het klimaat, de omgeving, de mensen en het eten. We kwamen er weer even tot onszelf, we wisten weer even waar het nu eigenlijk allemaal werkelijk om draait in het leven. Dat heeft wat mij betreft weinig te maken met het leven van alledag, ook al is juist dat leven de realiteit. Nu ik er aan terugdenk moet ik ervoor waken niet in de ban te komen van melancholie. Of zal ik dat gevoel wel toelaten? Op oudjaarsdag vertrekken we voor een weekje naar België. Geheel andere koek natuurlijk, maar ik vertrouw erop dat we daar toch weer iets van dat machtige gevoel van rust gaan ondervinden, en dus ook van die droom dat langdurig te ervaren. Een mooie start van opnieuw een jaar in die Matrix.
@