Mijn(s) 2014: augustus

29 december 2014

De oogstmaand stond vooral in het teken van lekker doorwerken en -wederom- veel afspraken, maar van stress was beslist geen sprake. Het waren allemaal leuke en leerzame dates, waarvan een groot deel met mensen uit de bibliotheekwereld. Dat had uiteraard alles te maken met die inventarisatie voor SIOB, maar er waren ook andere gesprekken. Zo ontmoette ik bijvoorbeeld eindelijk Conny Reijngoudt eens, die met collega Mariëlle van Bibliotheek a/d IJssel op bezoek kwam in Middelburg. Een beetje bomen over de bieb in relatie tot digitalisering en lokale verankering; dat is altijd leuk. Mariëlle liet achteraf nog wel eerlijk weten dat zij toch iets behoudender tegenover bibliotheekwerk buiten het gebouw staat dan ik, maar dat geeft helemaal niks. Dat vaststellen is ook al leerzaam, toch?

Rond de kerstdagen zond Omroep Zeeland twee programma’s uit die zijn te herleiden tot augustus. De eerste was een integrale opname van die mooie en succesvolle voorstelling bij Fort Rammekens, O die zee, Naar de schouwburg ga ik maar zelden, maar over deze Rockopera in de buitenlucht hoefde ik niet lang na te denken. Die wilde ik graag met eigen ogen zien, ook vanwege die bijzondere locatie. Dat gold ook voor de première van de documentaire William’s I G I R A M A R I G I, van Margot Schotel, op Film By The Sea. Daar werd ik voor uitgenodigd omdat ik samen met Rob van Hese een handje had geholpen bij de (online) communicatie over die bijzondere actie bij ons om de hoek, Code Oranje. De film ging niet zozeer over die actie, maar sloot er wel mee af. Het was nu eenmaal een actie die lokaal (en ook nationaal) de tongen losmaakte. Tot op de dag van vandaag eigenlijk. Het pand aan de Lange Noordstraat is inmiddels weer wit geschilderd en de familie is verhuisd. Ik heb William en Marijke al even niet gesproken, maar volgens mij gaat het best goed met hen. Ik denk dat ze in ieder geval ook wel blij zijn dat het nu grotendeels achter de rug is. Voor mijn gevoel heeft niemand veel gewonnen bij de hele kwestie maar de aandacht die William zocht kwam er. Het is zo’n gebeurtenis waar ik zelf met gemengde gevoelens op terugkijk. Het had iets moois en spannends, maar ook iets tragisch. Wat ik vooral jammer vond was dat de nadruk zo kwam te liggen op geld. Wat mij betreft was het juist de menselijke factor die een hoofdrol had moeten vervullen in het verhaal. Maar zo werkt dat niet, in de grote mensen-wereld.

Over de menselijke factor gesproken: Ik geef weg -Walcheren bestond eind augustus een jaar. Ik schreef eerder al dat ik inmiddels minder actief ben dan voorheen, maar de groep blijft een boeiend geval als het gaat om het (online) gedrag van mensen. Een platform dat draait om gratis spullen en diensten en dat bijna 17.000 leden telt: daar kun je veel van leren, zowel goede als slechte dingen. De verjaardag vierden we overigens nog ook, een paar maanden later, met een avondje schaatsen in Vlissingen. Dat vind ik misschien nog wel het leukste: dat er ook ondernemers zijn die gratis dingen weggeven.

@

Afbeelding: Siegfried Zademack