Mijn(s) 2014: april
20 december 2014
Afgelopen donderdag was Ronald de Nijs op bezoek in Middelburg. Dat was behalve heel gezellig ook best bijzonder, het was namelijk de eerste keer dat we elkaar in levenden lijve ontmoetten, na ruim zeven jaar samenwerking. Uiteraard kletsten we ook uitgebreid over de uitgeverswereld, de vakbladen en schrijven in het algemeen. We waren het er wel over eens dat je levensomstandigheden, en je persoonlijke referentiekader van een bepaald moment, van grote invloed kunnen zijn op je schrijfstijl. Voor mij geldt dat in ieder geval wel. Met vlagen brom en tier ik nog altijd dat het een lust is, of ben ik razend enthousiast over een project of evenement maar van de hele hoge pieken en diepe dalen van een paar jaar geleden is gewoonweg geen sprake meer. Dat stelde ik ook al vast in de terugblik op 2013. Het is soms wat vlak, maar prettig vlak.
Sommige mensen noemen dat gewoon geluk, maar dat vind ik natuurlijk weer te mooi. Ik geniet oprecht van alle mooie en warme dingen, en ik besef maar al te vaak hoe tevreden ik mag zijn over dat wat ik doe, heb en krijg, maar ik kan het niet laten om ook met een scheef oog te kijken naar alle wantoestanden, het onrecht en de doorgeslagen Westerse mens. Dat zal ik nooit hélemaal loslaten. Tegelijkertijd lig ik er ook niet wakker van. Je kunt je energie ook aanwenden voor positieve dingen op een zeer kleinschalig niveau, om daarnaast, zo nu en dan -al dan niet schrijvend- stil te staan bij alle waanzin. Als je het op die manier doet loop je echter wel het risico dat het geheel een kabbelkarakter krijgt. Je bent nooit meer écht woedend of teleurgesteld, of juist écht verrast en superenthousiast. Ook dat is iets waar ik niet echt meer mee kan zitten. Voorheen maakte ik me dan zorgen, en vond ik het de hoogste tijd om weer eens iets naar de bliksem te helpen (wat kan het toch lekker zijn om scherven te rapen en te lijmen), maar waarom zou ik dat toch keer op keer doen? Je schiet er uiteindelijk maar zelden iets mee op. Hoe dan ook: dat soort dingen zie je terug in wat je schrijft. ook in een jaaroverzicht, ook in april.
In die maand buikte ik lekker uit van het eerste kwartaal (ik heb wel wat met omzien, klaarblijkelijk) en genoot ik met mijn allerliefste van een mooi weekendje op Schouwen. Over bibliotheken publiceerde ik, als vanouds, ook volop, maar dat betrof vooral oudere artikelen die opeens achter een slotje waren verdwenen. Dat is dan weer typisch zo’n onderwerp waar ik me nog wél enorm over op kan winden. Iedereen heeft de mond vol van transparantie en de gevaren van al dat online delen van gevoelige informatie, maar ik heb vooral oog voor al die informatie die niet wordt gedeeld. Mijn indruk is dat er veel meer achterkamertjes zijn dan publieke ruimtes. Soms is dat misschien maar goed ook, maar in mijn hoofd spreekt al jaren vrijwel dagelijks een stemmetje dat zegt dat ik me meer zou moeten inzetten voor het slopen van informatiemuren. Ik heb respect voor privacy en de persoonlijke levenssfeer, maar ik walg van machtsmisbruik en kan al helemaal niet tegen gesjoemel van lieden die opereren met, en betaald worden van, geld dat we met z’n allen betalen. Wat mij betreft zou alles wat in die hoek gebeurt openbaar moeten zijn. Dat is uiteraard een (des-)illusie. Kijk alleen maar eens naar een branche die het woord ‘openbaar’ nota bene meedraagt in de naam. Bedroevend, inderdaad. En over het grote verspillen hebben we het dan niet nog niet eens. Tot hoeveel sancties of veranderingen leiden openbaringen op dat gebied nu werkelijk? Ik heb geen idee. Misschien las ik daar wel overheen. Of er viel gewoon niets over te schrijven, dat kan ook. Hoe het ook zij: beter laat ik het maar gewoon los.
Was loslaten sowieso een belangrijk thema het afgelopen jaar? Dat zou eigenlijk best eens kunnen. Ik weet wel dat ik eind 2013 besloot weer te stoppen met het snuffelen aan de wat zakelijkere benadering van het ‘ondernemen’ als zelfstandige. Het is bevrijdend om je niet te hoeven inlaten met de enge spelletjes van hen bij wie het vooral om geld draait. Ik wil ook geld, natuurlijk, maar ik doe het toch liever anders. Al dat gekonkel en geveins maakt pas echt onrustig. Laat ook dat vooral maar lekker kabbelen dan. Kun je je mooi concentreren op dingen waar je veel plezier aan beleeft.
@
Afbeelding: Adrian Borda