Het pad naar de schat

10 februari 2014

Op je werk help je mensen uiteraard zoals het hoort, met de systemen waar men een complete cursusindustrie omheen heeft ontwikkeld. Daar verontschuldig je je voor het lange, hobbelige pad naar de schat. Eenmaal aangekomen bij de schat verontschuldig je je nogmaals. Je had graag meer laten zien, maar het is er nog niet. Dat komt misschien nog. Later. Je fluister het mantra nog maar eens: “zeg nou zelf; dit glas is toch bijna net zo mooi als de diamant die je zoekt? Beter iets dan niets! We moeten ergens beginnen toch?”

Maar wat nu als een vriend of kennis het vraagt, in de veilige thuisomgeving? Vertel je dan wél over al die andere schatkamers die er zijn? Over die kamers waar je probleemloos heen kunt rijden en waar je voor de deur kunt parkeren?

Ik ging vanavond na lange tijd weer eens op verkenning, op verzoek van een buurvrouw. Een paar zoektermen. Een klikje met links. Het gedownloade bestand aanklikken met de rechtermuisknop en naar Dropbox versturen. Op de telefoon of iPad vanuit Dropbox openen met iBooks of een ander programma. Vier keer proberen, vier keer raak. Ik zou niet willen liegen over zoiets. Als mensen je vragen te zoeken ga je niet verzwijgen dat je gevonden hebt. Het is je werk immers.

@