#Ikgeefweg Walcheren: de koek is nog lang niet op

12 oktober 2013

Toen het experiment ‘Ik geef weg – Walcheren’ van start ging, eind augustus, wist ik niet hoe lang het experiment zou gaan duren maar het leek me niet onwaarschijnlijk dat ‘het nieuwtje’ er vrij snel vanaf zou zijn en dat de groep geen bestaansrecht meer zou hebben. Ik schreef toen ook dat ik geen flauw idee had wat ik me op de hals had gehaald. Dat zou na verloop van tijd wel blijken.

Nou, gebleken is het inderdaad. Er zijn van die dagen dat we (er zijn inmiddels vier beheerders) met een half uurtje beheer niet wegkomen. Neem nu die keer dat er een massadiscussie ontstond over het weggeven van levende dieren. Dat had zomaar een ruzie kunnen worden. Dan moet er dus gewoon snel een knoop worden doorgehakt. En met al die berichten die ons -achter de schermen- worden toegezonden moeten we soms ook wat. Vroeg of laat krijg je nu eenmaal te maken met lieden die de kluit belazeren, of die misbruik maken van goedgevigheid van anderen.

Maar dat soort dingen staan, in ieder geval niet wat mij betreft, niet in verhouding tot de mooie kanten van ‘Ik geef weg’. In de groep, die inmiddels bijna 2200 leden heeft, gebeuren ook veel verrassende en grappige dingen. Zojuist zag ik bijvoorbeeld dat het rap in elkaar geprutste ‘beeldmerk’ van de groep inmiddels ook zijn weg heeft gevonden naar de offline wereld; iemand geeft vanmiddag spullen weg op de rommelmarkt van de plaatselijke Jeu de Boulesvereniging en maakt daar en passant reclame voor de groep. Gisteren kon ik mijn ogen al helemaal niet geloven: iemand plaatste een foto van twee woonboten en meldde dat hij er eentje weggaf. Dat het reacties regende zal niemand verbazen. Zulke dingen verwacht je gewoon niet. Tegenover die uitzonderlijke weggeefacties staan de talloze dagelijkse, van kleding, boeken en meubilair. Het is geweldig om te zien dat voor het gros van de spullen gegadigden zijn te vinden. Dat is uiteraard het werkelijke bestaansrecht van de groep. Dat het daarbij het grappigst is om te zien hoe tientallen dames zich verdringen voor een make-upsetje of een paar impulsief gekochte schoenen doet niets af aan de waardering die je hebt voor iemand die een eenvoudig lampje weggeeft, of een paar oude borden. In de echte wereld liggen er tussen welvaart en armoede, en tussen humor en leed, vaak ook maar een paar huizen of straten, tenslotte.

Samengevat: ik heb beslist geen spijt van mijn impulsiviteit van toen. Ik vind zelf dat ‘Ik geef weg’ z’n waarde al heeft bewezen, zelfs als er straks misschien alsnog een einde aan komt. Dan was het mooi zoals het was. Zelf leer ik er bovendien ook weer van alles van. Een online groep als deze is namelijk maar op weinig aspecten te vergelijken met ‘communities’ als Open Bibliotheken of Middelburg Dronk op Facebook. Dat heeft vooral te maken met de diversiteit van de leden, denk ik. Het gemeenschappelijke zit ‘m hier niet in de gezamenlijke beroepsinteresses of in de afkomst/woonplaats, maar in de wens om te delen en de kans om nuttige of mooie spulletjes op de kop te tikken, voor nop. Dat leidt tot andere vormen van interactie. En juist die interactie is wat mij drijft. Daar krijg ik energie van.

Gerelateerd:
Experiment: Ik geef weg – Walcheren
Ik geef weg – Walcheren, vijf dagen later

Update 20-10-2013: ook aandacht in NRC Lux, de PZC en op Omroep Zeeland, voor ‘Ik geef weg Walcheren‘. Dat leidde binnen een week tot bijna 500 nieuwe leden. Buitengewoon!

@

Foto’s: Adriaan Machielse en Ciska Schouten