Wat ik leerde bij… Videotheek Viduet

26 augustus 2013

Op de meeste van de banen die ik had in de periode voor 1999 kijk ik met plezier terug. Ik leerde overal wel wat. Zo ook bij Viduet, een videotheek die sinds 1983 is gevestigd aan de Beenhouwerssingel in Middelburg.

Ik belandde bij Viduet in 1998, kort nadat ik mijn baan als barman (waarover later meer) had verruild voor een opleidingstraject bij een software- en consultancybedrijf. Toen bleek dat dat bedrijf de gedane beloftes niet kon waarmaken had ik een probleem. Ik had drie maanden lang geen salaris ontvangen en nu stond ik opeens op straat. Ik schoot nog net niet in de paniekmodus, maar een beetje ongerust was ik wel. Hoe moest het nu verder? Bij de bank stond ik ‘zo rood als een kroot’ en de perspectieven waren ook niet al te
gunstig.

Het was opnieuw uitzendbureau Randstad dat me uit de brand hielp, door me een baantje aan te bieden bij Scheldebouw, waar ik een bijdrage mocht leveren aan de productie van gigantische raamkozijnen. Dat was echter geen job die paste bij mijn hemelbestormende ambities. Daarom twijfelde ik geen moment toen ik een personeelsadvertentie van Viduet zag. Ik wist dat die baan heel slecht zou betalen maar daar stond tegenover dat deze videotheek een van de leukste winkels van de stad was. In de jaren 80 stond ik er vaak videogames te spelen en vanaf mijn diensttijd huurde ik er vele honderden films. Ik was, kortom, een goede en trouwe klant. Toen ik uiteindelijk werd aangenomen was ik dan ook blij. Dit was stukken beter dan werken in een fabriek en bovendien mocht ik gratis zoveel video’s en games lenen als ik maar wilde. Dat compenseerde het middenstandssalaris behoorlijk.

Ik werkte uiteindelijk maar een jaar voor de familie Etman. Toen maakte ik de overstap naar de bibliotheekwereld. Dat was niet omdat ik ontevreden was, maar op zeker moment deed de kans zich voor, en het was een kans die ik niet wilde laten schieten. Waarom ik dat zo voelde is hopelijk wel duidelijk geworden, na zeven jaar bloggen. Maar bij Viduet had ik ook jaren kunnen werken, als het zo zou zijn gelopen. Het was er geweldig, bij vlagen zelfs hilarisch. Soms leek de zaak nog het meest op een café. Ik vond het een eer dat ik op een goede dag als verantwoordelijke voor de porno en videogames werd aangewezen. Alleen dat zorgde er al voor dat ik me bijna dagelijks bescheurde van het lachen. Die openheid van de ene klant tegenover de preutsheid van de ander! Dat bizarre aanbod! Het vreemde gedrag van sommige klanten! Je kreeg als verkoopmedewerker eigenlijk nooit de tijd om moe te worden, ook niet als je 10 uur aan een stuk moest werken, zonder te zitten. In Viduet was het bijna altijd druk en omdat we niet alleen media verhuurden, maar ook sigaretten, ansichtkaarten, snacks en loterijwaar verkochten, was er ook veel doorstroom van mensen. Dat hield je scherp.

Ik zou een boek vol kunnen schrijven over alles wat ik in dat jaartje meemaakte. Een hoofdstuk over dat fantastische werkbezoek bijvoorbeeld, aan pornogroothandel Scala in Amsterdam, van Charles Geerts. Daar dacht ik op een polaroid te gaan met een dikke actrice uit een kinky film. Toen ik haar echter vroeg in welke films ze zoal had gespeeld sprak ze in onvervalst Amsterdams: “Ik ben gewoon een secretaresse van Scala hoor”. En natuurlijk een paragraafje over de pallet eetbare slips die we binnen twee weken uitverkochten, of over die jongen die altijd aan de hoezen van tapes rook, voordat hij ze huurde, of over die knaap die te weinig aandacht kreeg en vervolgens zwaar schuimend door de rekken met snoep stuiterde. En wat te denken van die keer dat ik een videospeler had verhuurd zonder om identificatie te vragen, en vervolgens in het asielzoekerscentrum tevergeefs op zoek moest naar de man die ‘m niet terug was komen brengen? Dat was geen pretje.

Allemaal leuk en aardig natuurlijk, maar de vraag was wat ik nu leerde van deze baan. Welnu; ook dat is teveel om op te noemen, maar als ik zou moeten kiezen, dan koos ik voor alles wat heeft te maken met klantgerichtheid en verkooptechnieken. Daar was team Viduet zo sterk in. Dat merkte ik al op mijn eerste werkdag. Bij iedere videoklant die binnenwandelde opende Marcel het computerscherm op het profiel van die klant, zodat ik, als groentje, precies kon zien wat voor soort films die klant eerder had gehuurd. Dat stelde me in staat om advies op maat te geven. Het werkte doorgaans uitstekend. Ik leerde daardoor ook in razend tempo de wensen van de belangrijkste klanten kennen. Die groep vaste klanten was behoorlijk groot, kan ik je zeggen. Ik kreeg ook al snel in de smiezen hoe je klanten van alles kon laten kopen zonder opdringerig te zijn. Veel luitjes kwamen binnen met de intentie alleen een video te huren, maar vertrokken uiteindelijk met voor 25 gulden aan chips, cola, popcorn en een paar kraslootjes. En op een gegeven moment dus ook met een eetbare slip van 5 piek, voor na die romantische film. Dat was nog eens een verdienmodel! En alle lessen rondom retail, die nu voor geld worden gesleten aan bibliotheken door heel Nederland? Dat was in die kleine videotheek al jaren gesneden koek, juist door het ruimtegebrek. Beperkingen leren je improviseren.

Nu ja, het moge duidelijk zijn. Werken voor die gekke videotheek was niet alleen leuk, het was ook buitengewoon leerzaam. Ik denk er nog vaak met een grote grijns aan terug.

Gerelateerd:
De Philips LaserVision…uit 1983
Jeugdherinneringen: horrorfilms kijken op Betamax
En ook de videotheken hebben het zwaar…
Ken je klant, speel Video Store Clerk
De pornoindustrie en het web

@

Foto: Quipe
Krantenknipsel PZC juli 1998: Krantenbank Zeeland