Gespeeld: BioShock Infinite
18 april 2013
Toen ik zes maanden geleden overstag ging voor de Xbox had ik (nog) geen games op het oog die ik koste wat kost wilde spelen. Ik wist wel dat de catalogus van Microsoft groot genoeg was om mij als laatkomer nog jaren van digitaal vermaak te kunnen voorzien, maar in feite was de console zelf het uitgangspunt, toen ik besloot het ding aan te schaffen. In m’n Nintendojaren was de console juist bijzaak. Die kocht ik omdat ik bepaalde toptitels moest en zou spelen. De games waren het uitgangspunt. Zodra ik die games had uitgespeeld was het wachten op het volgende goede spel. Dat duurde soms maanden. Ik rende pas naar de winkel als een game een 9 of hoger kreeg van de critici.
Die gewoonte is hardnekkig. Zo nu en dan bezoek ik gamesites om te kijken welke games voor de Xbox goed scoren. Toen ik vorige week las over het pas uitgebrachte Bioshock Infinite en een paar reviews opzocht, kwam ik alleen maar superlatieven tegen. Gamekings, InsideGamer, PSX-Sense: allemaal even enthousiast. De sprint was zo getrokken. Ik kocht het spel zonder ook maar iets af te weten van de andere delen van Bioshock. Dit leek me gewoon wel wat.
Ik heb het spel in twintig uur uitgespeeld en constateer dat ik het in grote lijnen eens ben met al die goede recensies. Ik vind het spel ook een 9 waard, ondanks de eigenaardigheden en tekortkomingen. Als je wilt weten waarom ik dat vind, dan zou je de genoemde recensies kunnen beschouwen als de mijne. Samengevat: het spel is inderdaad een aanrader. Check.
Desondanks riep het spel ook een beetje een vreemd gevoel bij me op. Waren de vijanden te gemakkelijk te verslaan? Ontbraken de sterke puzzels? Was het de vreemde sfeer van het spel? Ik kreeg er niet meteen een vinger achter maar na het lezen van een interessant artikel op het gameblog van The Guardian weet ik het. Dat artikel heeft als ondertitel A selection of 10 interesting critical responses to the game and a look at why it has proved irresistible to writers.
Toen ik dat artikel, en de artikelen waar het naar verwijst, las, viel ik bijna van m’n stoel. Wat is er al veel over dit spel geschreven en wat is het controversieel! De kritiek richt zich vooral op de racistische en gewelddadige elementen in het spel, en op de vreemde leegheid van de wereld ‘Columbia’. Tijdens het spelen had ik daar nauwelijks oog voor (ik had het veel te druk met het redden van het meisje en na 30 jaar gamen schrik je niet zo snel meer) maar achteraf moet ik toegeven dat het mogelijk een negatieve invloed had op mijn spelbeleving. Maar misschien intrigeerde die eigenaardige mix van fantasy, steampunk, verdraaide geschiedenis en romantiek me juist, dat zou ook kunnen.
Feit is dat ik blij ben dat ik het achteraf las, hoe interessant ik alle invalshoeken ook vind. Nu heb ik tenminste gewoon drie mooie avonden vermaak gehad. Soms is het me alleen daar om te doen: vermaak.
@