De kloteboel op scherp zetten. Je weet tenslotte maar nooit.

Ontwaken en zin hebben in draadjesvlees. Dan weet je dat je weliswaar wakker bent, maar eigenlijk ook nog dronken van de avond ervoor. Er is maar weinig interessanter dan kijken wat je op zulke momenten ervaart…en doet. Beter deel je dat niet met de grote mensen-wereld natuurlijk, maar van alleen maar dat bedachtzame wordt ook niemand beter. De tyfus ermee.

De rode draad van de laatste weken? Tegenstellingen. Als een ander erover begint schiet ik meteen in de verdedigmodus, maar als ik iets beter kijk, dan zie ik dat ik zelf weinig anders doe dan ze creëren. Tegenstellingen. In mijn geval voelt het als ‘nooit hebben gevochten maar steeds ruzie zoeken’.

Wat raaskal ik nu precies? Ik heb geen flauw idee. Maar ik lees over tegenstellingen bij Mark, bij Fab en in de nieuwsbrief van Wim. Uitspraken over contraproductieve polarisatie en loopgraven enzo. Ik vind het dan grappig om te fantaseren dat 9990 collega’s wel wat beters te doen hebben dan zich daar druk over maken, en gewoon verder gaan met hun werk, maar dat ik met mijn rare kutwereldje daarentegen, plaatsvervangend m’n veel te lange tenen uitsteek om er eens lekker op te laten staan. Dan heb ik weer iets om oeverloos over te zeiken.

Ben er nogal goed in, de laatste weken, in dat zeiken. Ik zet alles op scherp. Vriendschappen bijvoorbeeld, of de status quo van het geheel in het algemeen. Ik creëer tegenstellingen. Gisteren bleef ik bewust hangen in de kroeg om nu eens lichtelijk lazerus kennis te maken met de 200 studenten die een feestje hadden georganiseerd in de stamhut. Waarschijnlijk heb ik zelfs nog geprobeerd om een geanimeerd gesprekje aan te knopen met de dweil die rechten studeert, en die het vorig jaar nodig vond om onze auto in elkaar te trappen. Ik ben er geloof ik bij geen enkele student over begonnen maar het zit me nog steeds dwars, al was het maar omdat we er nooit een cent van hebben teruggezien. Waar ik wél over ben begonnen is het feit dat ik ‘s middag nog een enquête zat in te vullen over de integratie van de studenten in het stadje Middelburg. Daar sta ik in principe zeer positief tegenover. Mooi dat ze er zijn. Dat is goed voor de stad enzo. Maar gisteravond voelde dat toch een beetje anders. Ik sprak er een stuk of tien aan en voelde me overdonderd door de arrogantie die ik terugkreeg.

Gelukkig kan ik zeggen dat het waarschijnlijk aan mij ligt. Dronken mensen hebben altijd ongelijk. Mensen op oorlogspad ook. Toch ben ik zelf dan ook weer zo arrogant dat ik de vraag waarom ik steeds op oorlogspad ben, als de belangrijkste vraag beschouw. Zelf weet ik het wel hoor, maar dat mag je dan weer niet zeggen. Je gaat zelf uit van je hart maar een ander ervaart het al snel als een misplaatst zelfbeeld. En zo is het misschien ook wel.

Laat ik nog maar een bakje koffie inschenken, met die puntknar.

@