De tyfus, subsidiezombie

Als je het uitsmeert over een jaar of 7 bloggen ben ik eigenlijk altijd een vrij beleefd ventje geweest. Af en toe eens zo een sneer waar je net niet de vinger op kon leggen…of net wel, maar over het algemeen: wie stootte ik nu voor z’n kop? Ik ben daar een beetje klaar mee.

Ik zie zwaar overbetaalde onverlaten die al jaren de boel verzieken en nog van hun neus maken ook. Van die wichten en binken die geen flauw idee hebben waar ze het over hebben maar denken en uitstralen van wel. Dan moet je je  voor je fatsoen natuurlijk haasten te zeggen dat je ook geen flauw idee hebt. Maar allemachtig: kijk nu eens goed. Godbetert.

Weet je wat het is?  Tussen de regels door zeg ik misschien wel eens wat, maar ik houd al jaren braaf m’n bek. Dat hoort zo. Je weet maar nooit.

Ik ben daar klaar mee. Dat verdomme de klotezooi maar eens benoemd wordt. De boosdoeners vooral. De mooie verhalen over hitsige stastistieken kennen we nu wel. Het gaat hartstikke goed, zolang je maar niet vraagt naar de details van die statistieken. “Positief denken, jongen!”

De tyfus, subsidiezombie, je praatjes worden betaald door de maatschappij. Het wordt tijd voor dat adagium: beter luister je eens naar de mensen die je salaris betalen. Dat is de te nemen afslag. Ratten.

@