Nederlandse Dance in de VS: toch nog een hit

19 november 2012

Als het gaat om Dance mag je me gerust een nitwit noemen. Ik liet dat genre al in een vroeg stadium voor wat het was en dat is nooit meer goedgekomen. Ik pik af en toe wat hoogtepunten op, maar een goede party bezocht ik nog nooit; ik doe het met de verhalen van vrienden en kennissen die zich wél op een of meerdere van de vele scenes rondom deze muziek  hebben gestort.

Wat me altijd verbaasde is dat de muziek in de Verenigde Staten niet aansloeg. Daar waar het begon eindigde het ook als eerste. Na het lezen van het artikel Dance Dance Revolution snap ik het beter. In dat artikel worden we meegenomen naar het festival EDC (Electric Daisy Carnival). Op pagina 4 (van 5) wordt de kern samengevat in de volgende passage:

“So, okay,” I say, after we introduce ourselves and I tell him that his set was awesome, which isn’t a lie. “This was a huge culture in the ’90s, and then it seems to have largely gone away, and now it’s back, and it’s bigger than ever. What happened?” 

He explains about the government and the drugs, says that U.S. political culture seems more tolerant now. “But it’s also, you know, the role of social media.”

Er wordt uitgelegd hoe nieuwe muziek verspreid wordt. In de States blijkt de toepassing SoundCloud daar een centrale rol in te vervullen: daarmee wordt het nieuwe werk van al die ‘broekjes’ uit Nederland en andere Europese landen razendsnel opgepikt, en gedeeld met vrienden. Het is een van de verklaringen voor het feit dat een jongen van 23 uit Breda ‘opeens’ wordt toegejuicht door 100.000 Amerikanen.

Het artikel gaat ook uitgebreid in op de sfeer van het festival, op de line-up én op het belang van de bas. Als muzikale rode draad fungeert de clubhit We are your friends. Voor een danceliefhebber zal het allemaal gesneden koek zijn, voor mij was het een leerzaam verhaal. Een mooie aanvulling op het verhaal dat Duncan Stutterheim onlangs bij Pauw en Witteman vertelde.

@