Like-gate: meer over het aandachtsbeleid van Facebook

14 november 2012

Vorige maand schreef ik in  De informatie die we missen: aandacht op Facebook heeft een prijs over het feit dat Facebook berichten van fanpagina’s nogal streng filtert. Als organisatie, community of bedrijf moet je schijnbaar al blij zijn als een deel van je berichten terecht komt bij ongeveer 15% van je ‘fans’.

Over dat verschijnsel wordt online inmiddels fel gediscussieerd. Sommige mensen spreken al gekscherend over ‘Like-gate’, zoals Dalton Caldwell. In zijn artikel verwijst Caldwell naar drie artikelen die ik zelf zeer de moeite waard vond:

• Family Feud: Tense Thanksgiving for Facebook and George Takei
• Mark Cuban: Facebook Is Driving Away Brands – Starting With Mine
• The War on Noise

Het interessante is dat het vooral de mensen zijn die een publiek willen bereiken, die zich hier over opwinden. Robert Scoble is ook zo’n mens, maar in het laatstgenoemde artikel houdt hij juist een pleidooi voor het standpunt van de gebruiker: welke informatie wenst die nu eigenlijk te zien in de toch al overvolle tijdlijn? Met hoeveel ruis heeft die wel niet te maken? Scoble:

I’ve been swimming in this noise  for a while and I’ve noticed a few things.

1. Marketers suck. Including me. Look at my big tech company list over on Facebook. Do you actually learn much?  A little, but marketers push themselves too much, and say too little.
2. No one is focused on what you want. Including me. I have a list of tech industry investors. Rich people. I want to hear from them about when they talk about investing, the economy, starting companies, trends, that kind of stuff. But do they stay focused? No. They talk about movies. Their vacations. Their kids. And more.
3.  Everyone is emotional. Including me. I have a list of tech industry VIPs. People who have changed the world. Invented Twitter. Or the Web. Or built Microsoft. Etc etc. But when they post about emotional topics like politics, religion, babies, pets, death, birth everyone goes crazy and reshares their posts.
4. Everyone has gone Gagnam Style. Including me. We love resharing. Retweeting. Talking. Liking. Pushing. Watch my tech news list and you’ll see the same story rehashed, repeated, reshaped, remashed.

De ontwikkelingen roepen bij veel mensen vragen op over de intenties van Facebook, ook bij mij. We weten dat het uiteindelijk allemaal om de poen draait. Maar het zijn uiteindelijk de mensen zelf die zorgen voor de meeste ruis. En ze zijn natuurlijk niet gek, daar bij het grootste sociale netwerk ter wereld. Net als Google weten ze heus wel dat mensen om het minste of geringste massaal afhaken, als ze het gevoel hebben belazerd te worden, of als ze het elders beter kunnen krijgen. Zo zijn ze zelf immers ooit groot geworden. Misschien streeft Facebook er ook wel naar om gebruikers gewoon te voorzien van de meest relevante informatie. Voor iemand die elke tien minuten inlogt ziet die relevantie er anders uit dan voor iemand die dat maar één keer per week doet.

Het is, hoe dan ook, stof tot nadenken. Of zoals Caldwell zegt: “Welcome to the attention economy”.

@

Foto afvoerputje: Colossal