Merkwaardige kunst deel 94: Literature versus Traffic
24 september 2012
Het woord ‘installatie’ zoals het gebruikt wordt in de kunstwereld roept bij mij steeds vaker negatieve associaties op, ik kan er niets aan doen. Misschien heb ik recentelijk net iets te veel werken gezien die me niet raakten of die ik nergens op vond slaan. Zoals het een ware niet-kunstkenner betaamt zoek ik dan aanvankelijk de schuld bij mezelf (“sorry, maar ik heb nu eenmaal geen verstand van kunst”) maar als er zelfs na het lezen of beluisteren van de toelichting, of na het aandachtig bekijken van het werk, nog steeds niets meer dan een geraamte of een vaag bouwsel overblijft, dan vraag ik me toch af of het ook niet een beetje aan de vaardigheid en fantasie van de maker ligt. En aan het wereldje van intimi dat het werk van zulke mensen altijd zal bestempelen als mooi en grensverleggend.
Maar het is erg persoonlijk, besef ik nu eens te meer. Een paar weken geleden wandelde ik met mijn lief een groot deel van de Middelburgse kunstroute Façade, waarover ik eerder al schreef. De schoonheid van de werken op die route herkenden wij dus eenvoudigweg niet. Een paar installaties vonden we ‘best grappig’ maar er stonden er ook tussen die het niveau Speelstad Vlissingen niet halen, wat ons betreft.
Maar dan zie ik beelden van een installatie in Melbourne, in het kader van het festival ‘The Light in Winter‘ en dan kan ik opeens wel glimlachen. Het zijn tenslotte boeken. En sfeerverhogende lichtjes. Maar laten we wel zijn: Literature vs Traffic slaat eigenlijk ook nergens op. Ondanks het concept en het vele werk dat er in zit is het toch vooral een grote hoeveelheid op straat gelegde boeken. Maar als je het zo stelt verpest je het beeld en het gevoel. En vragen wat het gekost heeft is al helemaal een taboe.
Ik glimlach maar gewoon en noem het braaf een blijk van de Westerse beschaving. Dat mag ook toch, als je er geen verstand van hebt?
@
Las gisteren door een bundel colums van Rudi Fuchs, oud-directeur van het Stedelijk. Vrij vertaald schreef hij dat mensen vaak hun ogen de kost niet geven en zo geen ruimte voor associatie. Het verstand is zo een last en een balk in het oog die schoonheid in de weg staat. En dat Speelstad Vlissingen verhaal is eigenlijk hetzelfde argument als "dat kan mijn kind van 4 ook" – een beetje oudbakken voor de hand liggend.
Ha Rob. Daar heeft Fuchs ongetwijfeld gelijk. Soms zie je mensen uren naar een werk kijken waar je ze zelf zo voorbij loopt, en de een beoordeelt een bepaald muziekstuk al binnen enkele minuten waar een ander stelt dat het na iedere luisterbeurt mooier wordt. Dat het argument voor de hand ligt geef ik ook toe, maar dat is nu eenmaal het gevoel dat wordt opgeroepen. Ik hoor mensen dat nooit verzuchten als ze oude meesters bekijken, of klassieke beeldhouwwerken. Maar de discussie win je nooit. Daarom haast ik me altijd om te zeggen dat ik er geen verstand van heb. Dat is pas echt voor de hand liggend 🙂
Cool. En wat oude meesters en klassieke beeldhouwerken betreft, soit – ik verzucht alleen bij jonge meesteressen 🙂