Over dat artikel in Vrij Nederland

24 augustus 2012

In de Republiek der letteren en schone kunsten van Vrij Nederland staat deze week een verhaal dat de tongen van bibliothecarissen losmaakt: We doen nu ook aan social media enzo. Het mag geen verbazing wekken dat het artikel veel verschillende reacties oproept. De een herkent er veel in, de ander ervaart het als een ‘gezochte’ bijdrage, of vindt dat journalist Henk van Straten ook grotere bibliotheken had moeten bezoeken.

Ik vind het een goed stuk, een herkenbare observatie. Op Twitter schreef ik dat ik de bijdrage niet ervaar als negatief, maar als deprimerend. Een paar uur later constateer ik dat die aanduiding ‘deprimerend’ zwaarder klinkt dan ik het bedoelde. De observatie is zoals ‘ie is. Juist omdat het stuk niet negatief is ingestoken krijg je als bibliotheekmens dat gekke gevoel. Dat gevoel dat het allemaal wel vanuit harten op goede plaatsen komt maar dat het net iets te vaak niet meer helemaal strookt met de wereld van nu. Dat gevoel dat we allemaal wel weten waar het op uit zal draaien, maar dat we niet goed weten hoe we dat tij moeten keren.

We zijn niet zo gewend aan media die echt aandacht aan bibliotheken besteden. Binnen sociale media zijn we het vooral zelf die over bibliotheken praten. Dat constateerde ook Social Embassy vorig jaar. Veel van de nieuwsberichten die je onder ogen krijgt zijn al dan niet bewerkte persberichten van bibliotheken, of berichten met een onheilspellend karakter.

Het enige wat ik bij het lezen van zo’n artikel in VN dan denk is: ‘Weet je, de observatie is zoals ‘ie is omdat het de dingen nu eenmaal zijn zoals ze zijn’. Dat deze drie bibliotheken niet alle bibliotheken vertegenwoordigen moet je zeker in het achterhoofd houden, maar ik ken bibliotheken goed genoeg om te durven zeggen dat veel bibliotheken zijn als deze drie. Aardig en enthousiast, dat zonder meer, maar ook een beetje gelaten, onbeholpen of onwetend. Variërend op wat was, worstelend met wat komt.

Het is helemaal niet erg als je het mij vraagt. Het is waar we staan. Ik lees ook wel eens artikelen met een andere toon, zoals eerder deze week dat stuk over uitgevers, van januari 2012: Publishers Rearranging the Deck Chairs on the Titanic. Observaties kunnen confronterend zijn, zeker die van buitenstaanders. Juist daarom zijn ze zo belangrijk.

@