Gezien: Jonathan Richman in Bitterzoet, 16-08-2012
17 augustus 2012
Jonathan Richman is in bepaalde kringen een legende, een cultheld. Welke kringen dat precies zijn weet ik niet, maar ik weet wel dat Richman veel muzikanten die ik waardeer heeft beïnvloed. Ik weet ook dat de man de favoriete artiest is van m’n vriend Ger. Dat ik en Marleen gisteren -voor het eerst ooit- naar Bitterzoet in Amsterdam togen om Richman te gaan zien had daar alles mee te maken. Ger had vier kaartjes voor het concert gekocht maar was verhinderd omdat hij (vul hier zelf een paar willekeurige vloeken in) zijn laatstse lange chemokuur moest ondergaan. Onnodig te zeggen dat onze eerste échte kennismaking met deze man, en met deze zaal, per definitie een bitterzoet bijsmaakje had.
Afgezien daarvan bevielen beide kennismakingen uitstekend. Aanvankelijk dacht ik dat we een concert zouden gaan zien in Paradiso. Toen ik op de ticket zag staan dat het optreden zou plaatsvinden in Bitterzoet aan de Spuistraat was ik even in de war. Even googlen leerde me dat Paradiso sinds een paar jaar samenwerkt met andere zalen, waaronder deze. Het bleek een intieme en warme locatie te zijn aan de straat waar ik ooit nog een blauwe maandag Frans studeerde. Warm was de zaal overigens zowel in figuurlijke als in letterlijke zin. Op verzoek van Richman was de airco van Bitterzoet uitgeschakeld, om het concert niet te verstoren. Daar kwam hij nog voor het eerste nummer op terug. Het was namelijk niet te harden binnen. Dat hij dit met enige tegenzin deed bleek later, tijdens het nummer When we refuse to suffer. Daarin sneerde hij dat je eigenlijk ook zou moeten voelen hoe het is zonder airco. Als je nooit lijdt kun je nooit winnen, tenslotte.
Richman speelde niet veel langer dan een uur, misschien nog wel iets korter zelfs. Daar was ik gelukkig op voorbereid na een tweet van Jos Debeij, die hem de avond daarvoor zag spelen in Rotterdam. Meestal ervaar ik korte concerten als een blijk van desinteresse maar nu kon ik er eigenlijk wel mee leven. Daar kwam bij dat een paar nummers die hij speelde me ernstig deden grijnzen. De man heeft namelijk een gevoel voor humor dat me aanspreekt en dat bovendien goed te verstaan en te begrijpen is door de manier waarop hij zingt: soms half pratend.
Er waren ook liedjes die met gejuich werden ontvangen. Het was vast geen toeval dat ik juist die liedjes ook kende. Er werd meegezongen met het grappige I was dancing in the lesbian bar en uiteraard deed ook Richmans hit Egyptian Reggae het prima. Als niet-kenner miste ik eigenlijk maar twee nummers op de setlist: Ice Cream Man en Roadrunner. Maar hey, als hij die ook zou hebben gespeeld was het uurtje al vol geweest en zou het ook geen kennismaking zijn geweest. Dan had ik alles fonetisch mee kunnen zingen. Da’s ook niet leuk.
Al met al hebben we gewoon een prima avond gehad in het altijd hectische Amsterdam. Ik zou er niet alles voor over hebben om Richman nog eens te gaan zien, maar ik zou het ook beslist niet erg vinden. Ik zou het daarentegen wél erg vinden als we nogmaals de ronduit smerige pizza zouden moeten eten die we na anderhalf uur wachten kregen voorgeschoteld op de Singel. Dat konden we na afloop van het concert gelukkig goedmaken met een hapje en een drankje op en rondom de Nieuwmarkt (uiteraard via de wandelroute die me zo lief was toen ik nog op de Wallen logeerde). Of om met Jonathan te spreken:
En dat op een donderdag.
@