Jeugdherinneringen: horrorfilms kijken op Betamax

16 april 2012

De brugklas, 1983. Een periode waarin je afscheid neemt van oude vriendjes en kennismaakt met nieuwe. Eén van die nieuwe vriendjes was Vincent uit Vlissingen. Een prima kerel om stiekem sigaretjes mee te roken, gore taal mee uit te slaan en om de plaatselijke jeugdsoos mee te bezoeken. Vincent week in één opzicht echter af van mijn andere kameraden uit die tijd: zijn vader had wat meer te besteden dan de mijne, althans: zo gedroeg hij zich wel altijd. Vincent rookte geen shag maar Davidoff-sigaretten. Hij liep al in kleding van Lacoste en Diadora voordat ik er nog maar van gehoord had. Als ik bij hem logeerde deed ik me altijd even tegoed aan de luxe badkuip aan de Vlissingse boulevard. Zijn vader gaf me dan met een knipoog een Caballerootje en een Playboy. Dan voelde ik me als 13-jarige een hele vent.

Vincent was de enige op het schoolplein die een computer had, een Commodore VIC-20. Het laden van videospelletjes duurde een eeuwigheid maar dat gaf helemaal niets. Het was state of the art, toen. De vader van Vincent had ook een Betamax Videorecorder. Dat was helemaal de waanzin. Niemand had toen nog zo’n apparaat. In heel Vlissingen was nog maar 1 videotheek te vinden. Eigenlijk was dat een dierenwinkel.

De recorder zelf was een bovenlader, een groot en log ding, maar allemachtig! Er zat een afstandbediening bij! En je kon vooruitspoelen met behoud van het beeld! Je kon het beeld zelfs stilzetten! Van afgunst was geen sprake, maar mijn respect was diep en groot, daar kan ik kort over zijn.

Maar vanwaar nu deze introductie? Vanwege dit hilarische filmpje:

Dit nieuwsitem uit de vroege jaren ’80 slingerde me even terug in de tijd. Het gaat over het gevaar van de videoindustrie voor jongeren. Wat bleek namelijk? De jeugd was vooral verzot op het genre horror. Ook geweld en porno deden het toen al goed. Ik denk terug aan het eerste video-avondje bij Vincent. In de videotheek was de keuze snel gemaakt. We moesten en zouden The Evil Dead zien. En natuurlijk de moeder aller kutfilms: The Driller Killer. Tijdens het bekijken ervan verkeerden we in de hoogste staat van opwinding. We keken de film net zo makkelijk drie keer. We zouden er nog lang over napraten. Wat een sensatie! Kwam daar maar eens om, op de Nederlandse televisie van toen (twee zenders slechts).

Wat ik nu zo grappig vind is dat sommige mensen dit soort films als schadelijk voor jonge zieltjes beschouwen, maar dat ik er met een grote grijns aan terugdenk. Het is voorwaar een mooie jeugdherinnering. Verboden, enge vruchten zijn gewoon het lekkerst. En toen was dat niet vanwege de smaak, maar vanwege de moeite die je ervoor moest doen. Niet veel later openden we de jacht op het hoogst haalbare: het bekijken van het vierluik Faces of Death. Dat was een controversiële reeks. In Viduet kon je die banden wel lenen, maar de omslagen stonden niet in de rekken, die lagen onder de toonbank. Onnodig te zeggen dat die reeks verhuurde als een trein, ook jaren later nog. Een verbod is immers de beste reclame.

Dit soort herinneringen hielpen mij later bij het vormen van een standpunt over de invloed van media op het kinderbrein. Het wordt allemaal schromelijk overdreven. Ik heb bizar veel geweld en goor gezien in mijn leven. Ik heb nog nooit iemand een klap gegeven. Geen serieuze dan toch.

@

Afbeelding: Wikimedia