Clay Shirky over lezen en de waarde van verveling
09 april 2012
Wanneer verveelde jij je voor het laatst? Ik bedoel: wanneer verveelde je je écht voor het laatst? Wordt verveling niet steeds zeldzamer?
Gisteren had ik het daar nog over met Marleen. Ik uitte mijn verbazing over een bericht waarin iemand verzuchtte ‘dat zij zich zo verveelde’. Daar kon ik me niet zoveel bij voorstellen. Marleen vroeg me daarop of dat ook het geval zou zijn als ik zonder internet zou zitten. Ik stelde vast dat dat inderdaad veel zou veranderen maar dat er dan nog 1001 dingen zijn te bedenken die ik (vaker) zou willen doen. Het lezen van de stapel boeken die er nog ligt, het kijken van talloze speelfilms en series, het spelen van ontelbare videogames, wandelen, leren fotograferen, schrijven, musea bezoeken, Spaans en Italiaans leren, of, dat kan natuurlijk ook, gewoon zomaar met mijn luie reet op een terrasstoel van de stamhut zitten.
Maar hoe zit dat dan bij mensen die verzuchten dat zij zich vervelen? Vervelen zij zich echt of hebben ze behoefte aan aanspraak en gezelschap? Of hebben zij ‘die 1001 mogelijkheden’ gewoon naast zich neergelegd? Heeft te maken met onrust? Met de behoefte aan spannende gebeurtenissen? Ik ben zelf ook regelmatig onrustig en ervaar dingen ook al snel als ingedut, maar van verveling is al heel lang geen sprake meer. Daarom vond ik het des te treffender om vannacht onderstaande uitspraken van Clay Shirky te lezen.
The reading experience is so much more valuable now than it was ten years ago because it’s rarer. I remember, as a child, being bored. I grew up in a particularly boring place and so I was bored pretty frequently. But when the Internet came along it was like, “That’s it for being bored! Thank God! You’re awake at four in the morning? So are thousands of other people!”
It was only later that I realized the value of being bored was actually pretty high. Being bored is a kind of diagnostic for the gap between what you might be interested in and your current environment. But now it is an act of significant discipline to say, “I’m going to stare out the window. I’m going to schedule some time to stare out the window.” The endless gratification offered up by our devices means that the experience of reading in particular now becomes something we have to choose to do.
De leeservaring is waardevoller dan tien jaar geleden omdat die nu zeldzamer is. Nu is er discipline voor nodig om te zeggen “nu ga ik eens lekker een tijdje uit het raam staren”. Allemaal dankzij de eindeloze bevrediging die onze apparaten ons geven…
Het zijn rake woorden van Shirky. Of het een goede ontwikkeling is laat ik in het midden (een uurtje later las ik over de keerzijde van de medaille in The Other Side Of Our Digital Selves van Mitch Joel) maar dit is precies waarom ik er van opkijk, als iemand zegt dat hij zich verveelt.
@