Contacten online: het zit allemaal in je hoofd
26 oktober 2011
Van Amygdala had ik nog nooit gehoord. Een bijdrage op Ars Technica, Don’t have many Facebook friends? Blame it on your brain, deed me besluiten er meer over te lezen. Op Wikipedia uiteraard. Wat ik nu zo gek vind is dat de auteur van het artikel op AT voor een andere invalshoek kiest dan de NOS een week eerder. AT stelde:
Researchers already knew that the size of our real-life social network is related to amygdala size, presumably because the volume of this area of the brain limits the amount of social information we can process; those with large amygdalae tend to have larger groups of friends and acquaintances than those with smaller amygdalae.
terwijl NOS op 3 schreef:
Eerder werd al ontdekt dat de amygdala groter was bij mensen met een groot sociaal netwerk in de gewone wereld, maar bij de Facebookgebruikers was dit gebied zelfs nog iets groter. Een van de schrijvers van het onderzoek, doctor Ryota Kanai, vind juist dat laatste heel spannend: “Het zou kunnen betekenen dat internet inderdaad onze hersenen verandert!”
De ene bron beweert dus dat sommige mensen niet meer dan een bepaalde hoeveelheid contacten aankunnen omdat de amygdalae niet groot genoeg zijn, de andere bron stelt dat dit hersenonderdeel mogelijk juist groeit, als het aantal online contacten toeneemt.
Ingewikkeld hoor.
@
Mijn vraag is eigenlijk: wat maakt deze vraag (relatie tussen de grootte van de amygdala en je vriendenkring) zo interessant voor mensen? Ryota Kanai is heel enthousiast over de mogelijkheid dat internet de hersenen verandert en juist dat enthousiasme maakt dat je soms niet meer objectief naar het onderzoek kunt kijken. Je hebt als het ware belang bij een bepaalde uitkomst en dan gaan er bij mij altijd alarmbellen rinkelen. Daarnaast leggen ze relaties tussen zaken waar helemaal niet persé een oorzakelijk verband tussen is. Een voorbeeld van Wikipedia (jawel :-)): "In de periode 1960-1980 nam het
aantal geboorten in Duitsland af. In dezelfde periode nam ook het aantal
ooievaars in Duitsland af, terwijl de teelt van rode kool gelijk bleef.
Theorie: de ooievaarsstand neemt af, daardoor kunnen ze minder kinderen
langs brengen". In dit geval is het voor ons duidelijk dat de twee niet oorzakelijk gerelateerd zijn maar van veel onderwerpen hebben we niet genoeg kennis om dat te beoordelen. Vandaar dat ik altijd denk: Wat is het belang van het stellen van deze vraag? (Waarom) willen we dat er een relatie is? Ik denk dat deze vraag wellicht al een antwoord geeft op de vraag waarom twee bronnen een verschillend gezichtspunt belichten?
Marina Noordegraaf Zoeken we niet bijna altijd naar verklaringen voor ons gedrag, of voor de vragen die dat gedrag oproept? Als je je afvraagt waarom je nu zo graag op het web zit (of juist helemaal niet) zoek je inderdaad naar een logische verklaring: wat maakt nu dat je dat gevoel (niet) hebt? Als wetenschap daar een soort antwoord op geeft heb je in ieder geval iets. Als je genoegen kunt nemen met de verklaring 'zo is het nu eenmaal' is dat natuurlijk ook best prettig, maar bij veel mensen roept dat misschien weer de de vraag op welk 'stofje' of welk proces ervoor zorgt dat je niet de behoefte hebt om naar verklaringen te zoeken verder.
Er zijn ontzettend veel dingen die we niet weten of begrijpen en er worden inderdaad veel te vaak te snel conclusies getrokken, maar het belang schuilt 'm toch in de drang tot verklaren. Verklaringen stellen vaak gerust (of juist helemaal niet :-)). Of zit ik er nu helemaal naast? (het is het eerste dat in me opkomt namelijk)
Hi Edwin, dank voor het geven van een antwoord op mijn vraag. Klopt natuurlijk, verklaringen stellen gerust! Maar volgens mij geldt dat bij verkeerde of gedeeltelijke verklaringen slechts heel tijdelijk, tot het betreffende geruststellende stofje je systeem weer heeft verlaten 🙂 En verkeerde verklaringen leiden niet zelden tot nieuwe problemen (in de trant van ik ben (of het is) nu eenmaal zo, het is bewezen, het is dus niet mijn schuld of verantwoordelijkheid) Ik hoop niet dat ik de indruk heb gewekt dat ik genoegen zou nemen met "zo is het nu eenmaal". Ik ben een zoeker eerste klasse. Ik neem alleen niet zomaar genoegen met verklaringen die anderen aandragen omdat ik eerst wil weten wat de achterliggende vraag is. Ik vind het in dit geval een interessantere vraag wat mensen zó ongerust maakt dat ze gerust gesteld willlen worden. Dan kom je een laag dieper en wellicht ook dichterbij een oplossing. Soms heb ik het idee dat mensen te makkelijk verklaringen buiten
zichzelf zoeken, omdat het soms zo verdomd lastig is jezelf te begrijpen zoals je op dit moment bent (als dat te kort door de bocht gaat, sorry, maar ik moet het met jou samen nou eenmaal met de beperktheid van taal doen ;-)).
Samen hebben we volgens mij in ieder geval ons antwoord (onze verklaring) gevonden op de vraag waarom de twee bronnen een verschillende draai geven aan het amygdala verhaal. Dat stelt weer gerust ^^ Ciaou!
PS Ik lees net de bijdrage van Christian en moest enorm lachen omdat we ons ook in deze discussie over amygdala e.a. helemaal aan de rollen houden die Christian schetst: Jij de verklaringen, ik de vragen 😉 Zo voorspelbaar te zijn, stelt weer gerust, toch? ^^
Ha Marina Noordegraaf :De geruststelling is inderdaad vaak ook gemakkelijk en tijdelijk. Als ik veel drink is het heerlijk om te zeggen dat dat een genenkwestie is, maar ik ga er altijd mee voorbij aan de vrije wil en het eigen vermogen om dingen anders te doen…als ik dat gekscherend zeg dan toch. Maar als ik onzeker ben (om maar eens iets te noemen) kan ik er veel mee, als ik weet dat het een stofje is dat mijn gevoelige hersendelen prikkelt, wat weer veroorzaakt door stoffen die ik inneem, in combinatie met stoffen die worden aangemaakt door mijn eigen gekkigheid. De oorzaak neem ik met die verklaring nog niet weg, integendeel, maar het helpt me wel een beetje om de oorzaak te duiden. Uiteindelijk zeg ik nog gekscherender dat het allemaal de schuld van de maatschappij is. Those bastards 🙂
Maar genoeg gek geschoren. Graven leidt altijd tot vragen en de vraag is dan maar wanneer je er goed aan doet op te houden nog vragen te stellen. Ik ben er nog lang niet uit. Dat Christian dat soort dingen herkent maakt dat ik zijn waardering extra tof vind. Hij observeert uitstekend en vindt het nog leuk ook 🙂
Iedereen heeft recht op zijn eigen vragen (graven :-)) en antwoorden, me dunkt. "Als het helpt, helpt het" zou Kruijff zeggen 😉
Haha, dat is weer eens iets anders. Als je op Diqus inlogt met Facebook of Twitter o.i.d. neemt het automatisch de avatar van die site over, als je het via diqus zelf wilt moet je het denk ik via de site van disqus zelf doen, door daar een account aan te maken. Helder in beeld hoe dan ook :-p