Klassiekers deel 165: Wot

Als ik staar naar de zoveelste plensbui van een zomer reis ik in gedachten naar de zorgeloze vakantiebestemmingen van ooit. Clairvaux-les-Lacs komt dan ook voorbij:  dat plaatsje bezochten we tussen 1980 en 1985 vier keer. 1985 stond in het teken van de ontmaagding, 1984 was de zomer van de videogames (al eens beschreven in The King of Kong) en 1982? Dat was het jaar van de kalverliefde en het proberen afscheid te nemen van speels gedrag. Gehangen moest er worden, en stiekem de eerste sigaretjes roken. De soundtrack die zomer was Saddle Up van David Christie. In Frankrijk was het een grote hit. Omdat de communicatie met de Franse leeftijdsgenootjes vooral via de handen en voeten verliep was Saddle Up een mooie verbindende factor. Alors, on danse.

Nu ik het bewuste nummer terugzie en -hoor schrik ik een beetje. Wat een draak! Daarom geef ik de voorkeur aan een ander stompzinnig plaatje dat het in 1982 goed deed: Wot, van Captain Sensible. Daar dansten we helemaal niet op, daar was het te eigenaardig voor. Maar eenmaal terug aan het thuisfront was het wel een mooi nummer om uit te citeren, als 11-jarige. “I say wot?” Die snapten we allemaal.

@