Geen opwinding over geen tempo

‘Maak je niet druk’ is altijd een goed advies. Het advies ter harte nemen is nog beter. Desondanks vermoed ik dat enige opwinding of ergernis over ‘gangen van zaken’ niet per se verlammend hoeft te werken; voor sommige mensen kan het gevoel ook fungeren als aanjager.

Ik zeg dat omdat ik vannacht een beetje zat te scharrelen in de archieven van dit blog. Op een gegeven moment constateerde ik dat ik best veel schopte en tierde, in de periode 2005-2010 maar dat het afgelopen jaar juist gekenmerkt wordt door veel berusting. Dat is in ieder geval wat ik lees, in de bijdragen van het afgelopen jaar. In maart noemde ik dat ‘genieten van het nu’.

Nu is het ook wel zo dat ik me veel minder druk maak dan voorheen, waarschijnlijk omdat ik me nu veel vrijer en vrolijker voel, maar dat betekent niet dat de oude ergernissen zijn verdwenen. Nog steeds is het zo dat ik groen en geel word als ik in aanraking kom met een overdosis aan bureaucratie en machtswellust. Ik kan nog steeds heel diep zuchten als ik lees dat er alweer een plan geschreven gaat worden, of een onderzoek zal worden uitgevoerd, over/naar onderwerpen die vijf jaar terug al zo klaar als een klontje waren. Helaas is het nog steeds zo dat veel lieden het volkomen gerechtvaardigd vinden om tientallen vergadersessies te besteden aan het zich duur en inefficiënt laten informeren (over de ontwikkelingen in die boze buitenwereld die het veilige organisatieleven op z’n kop zetten), maar het niet normaal vinden om zelf op onderzoek te gaan. Als ze die moeite ooit wel zouden hebben genomen, zouden ze weten dat het allemaal volkomen logisch is, wat er nu gebeurt.

Je zou er eigenlijk geen woorden meer aan vuil moeten maken. Je zou er niet het 23e rapport over moeten willen schrijven. Je zou gewoon eens aan de slag moeten gaan. Zo was het echter niet, zo is het niet en zo zal het ook niet zijn. Dat heb ik inmiddels geleerd. Daar berust ik in. Maar ik kan dat alleen omdat ik er nu anders in sta. Ik heb het voorrecht dat ik meer dan ooit tevoren mijn eigen ding kan doen. Weliswaar niet helemaal onafhankelijk, maar wel onafhankelijker dan ik ooit ben geweest.

Maar toch voelt dat berusten niet altijd goed. Dat lamgeslagen gebeuren is verschrikkelijk. Het voelt nog steeds een beetje als blijven plakken op het dodenfeest. Daarom alleen al vind ik het een goed plan om de energie die ik niet meer stop in schoppen aan te wenden voor leuke zaken die buiten de rapporten en vergaderingen om kunnen gaan. Daar ligt mijn focus. En hoewel je die focus niet zomaar hapervrij kunt verleggen constateer ik wel dat het de goede kant op gaat. Gewoon doorbijten. Of, uhm, volharden.

@