Het einde van collector’s items en andere zeldzame zaken
20 april 2011
In 2008 leek het er op dat de stekker uit p2p-netwerk Soulseek zou worden getrokken. Daar baalde ik toen van. Het was een van die weinige netwerken waar ik ook terecht kon voor obscure muziek. Zo zat ik twee jaar lang te azen op een medegebruiker die de moeite had genomen om de moeilijk verkrijgbare plaat Hmmlmmlum, van Cancerous Growth te digitaliseren vanaf vinyl. Toen ik het bestand eindelijk te pakken had was ik zo blij als een kind. Na al die jaren hoefde ik niet meer terug te vallen op een geluidscassette van dubieuze kwaliteit.
Soulseek bestaat nog steeds, maar anno 2011 is alles anders. We zijn volgevreten, verzadigd. Zoals de boekenliefhebbers verzuchten dat het jammer is dat de digitalisering oprukt, zo mopperen de verzamelaars dat het doodzonde is dat je vrijwel alles met een paar muisklikken kunt bemachtigen. Toegegeven, ik ken een paar freaks die nog steeds met uber-zeldzame shite in de weer zijn, maar die groep wordt steeds selecter. En noem het nostalgie, maar dat vind ik best jammer.
Daarom vind ik de bijdrage van Mark Frauenfelder, The end of “rare” music and other digitizable media, herkenbaar. In die bijdrage verwijst hij weer naar een artikel van Bill Wyman (die ja):
The experience of making and taking in culture is now, for the first time in human history, a condition of almost paralyzing overabundance. For millennia it was a condition of scarcity; and all the ways we regard things we want but cannot have, in those faraway days, stood between people and the art or music they needed to have: yearning, craving, imagining the absent object so fully that when the real thing appears in your hands, it almost doesn’t match up. Nobody will ever again experience what Keith Richards and Mick Jagger experienced in Dartford, scrounging for blues records.
@
Obscure muziek, bestaat dat nog? Da's een interessante stelling Ed. Inderdaad, zelfs zwaar gelimiteerde tapes verschijnen tegenwoordig op het internet en veel vinyl wordt geleverd met een downloadcode; spread the disease. Maar ik denk dat obscure muziek – net als Soulseek – nog steeds bestaat. Toegegeven, de sport is een stuk zwaarder geworden want obscuriteit is overal vandaag de dag. Digitalisering heeft het bezitten van "obscure" muziek de nadruk nog meer gelegd op het bemachtigen van een fysieke release, het tastbare. Wanneer ik na een uitputtende zoektocht op internet toch die ene lp weet te bestellen, ben ik net zo blij als toen ik de tweede gebruiker was op Soulseek die de demo van Stigma Diabolicum digitaal had 😉
@Justin, daar heb je ook wel weer een punt. Het is er nog steeds, en misschien moet je er zelfs nog wel weer moeite voor doen nu, voor die liefhebberij, maar ik denk wel dat dat het nu de echte liefhebbers zijn die daar voor gaan. Ik was zelf nooit echt een verzamelaar, maar kan toch wel stellen dat ik er gewoon een beetje murw van ben geworden. Dat eindeloos binnensleuren ben ik in ieder geval allang beu.