Weg met de gokkerslogica
27 februari 2011
Het is minstens zo belangrijk als dat het moeilijk is: blij zijn met de dingen die je hebt of hebt bereikt. Om te voorkomen dat je gaat zwelgen in ontevredenheid kijk je continu naar mensen wiens gras helemaal niet groener is, of naar mensen die helemaal geen gras hebben. Daar staat tegenover dat je dagelijks in de spiegel moet kijken en jezelf af moet vragen of je nu al werkelijk alle dingen doet die je zou willen doen. Als je dat niet doet loop je het gevaar dat je tevreden achterover gaat leunen, terwijl je alleen nog maar op het goede spoor zit, en de bestemming nog lang niet in zicht is.
Maar er zijn toch helemaal geen bestemmingen? “Geluk is toch een richting, geen punt?” (aldus Loesje). Uh ja, dat is waar, maar als je ertoe verleid wordt dat concept als een gegeven te aanvaarden stel je ook geen doelen meer. Dan blijft het bij dromen, en leg je je neer bij de dingen zoals ze zijn, ook bij de minder leuke dingen.
Dat ga ik toch maar niet doen. Ik schurk er alweer heerlijk tegenaan, maar ik moet verder. Voor ik het weet doe ik weer precies wat ik deed, maar dan als kleine zelfstandige. Weg met die gokkerslogica:
You are not as successful as you want to be because your brain is being reward the way low level gamblers’ brains work in Vegas: stimulus – response – occasional reward – til you’re broke. They even have a term for this: “time to extinction.”
@
Ik krijg altijd jeuk van mensen als chris brogan, het klinkt altijd zo randian: "Jij bent een rationaal wezen en als je dat niet bent heb je gefaald als mens!"
het zou je moeten aanzetten tot beter te leven, maar ik voel dat het mij meer aanzet tot het online beschimpen van lifecoaches.
misschien is dat wel mijn doel.
Brogan zet altijd wel erg dik aan inderdaad, maar ik kijk toch nog wel in zijn feeds, zo nu en dan, omdat hij sommige dingen wel interessant en bondig samen weet te vatten. Beschimpen kan nuttig zijn, mits je het ter plekke doet uiteraard 🙂
+1
Offline doorzettingsvermogen zonder aangejaagd te worden door externe stimuli kan een beloning in zichzelf zijn. (Troostrijke gedachte :-))
Een welgemeend compliment aan jezelf is uiteindelijk 1000 x meer waard dan 1000 complimenten van een ander. I.m.h.o.
@Marina: met die eerste ben ik het eens, maar over je tweede opmerking moet ik nog eens nadenken. Weet niet of ik dat zelf ook zo ervaar…
ik in ieder geval niet, beetje in mijn eentje mezelf schouderklopjes geven maakt mij alleen maar intents ongelukkig.
@Robert: tsja, het is voor iedereen anders. Ik moet mezelf wel regelmatig die pep geven, omdat ik er ook een meester in ben mezelf juist in de hoek te zetten. Dat moet je toch een beetje compenseren zo nu en dan. Maar als een ander een oprecht compliment geeft kan dat ook veel waard zijn. Als het dan maar wel oprecht is, uiteraard 🙂