Geen gezicht= geen relatie
04 december 2010
Wat zegt het nu over ons, dat men in het tijdperk van de profielpagina, op vrijwel geen enkele bibliotheeksite de namen en gezichten van medewerkers kan vinden? Over naar het weblog van David Lee King:
And here’s something else Gina said that made a lot of sense to me – if we choose to hide behind anonymity, use only our first names, or use pseudonyms while representing the library (and yes, I have seen all of these used in libraries, even on nametags) … that sends the wrong message to our community. When we do that, the library is basically communicating a message back to the community. What is that message?“We don’t trust you” or perhaps “we think you’re weird.” Or something similar.
Is that the message we want to send to our community? I don’t think so.
+1.
Er wordt vaak gesteld dat de basis van onze websites goed moet zijn, voordat we iets kunnen bereiken op het sociale web. Ik zou daarop willen antwoorden dat eerst de basis van ons sociale gedrag in orde moet zijn, voordat we aan de slag kunnen met websites.
Gerelateerd:
Anoniem: mooi onzichtbaar
Lekker transparant
Over online reputaties, transparantie en e-mail-stress
De tirannie van transparantie
@
Ik geloof eerlijk gezegd niet dat de basis van bibliotheekwebsites pas goed is als de gezichten van de medewerkers er op te zien zijn. De bibliotheek is (ik wou bijna schrijven: 'we zijn', moet nog wennen…) toch geen modellenbureau? Namen lijken me prima, maar waarom wil je weten hoe iemand er uitziet voor je hem/haar om informatie wilt vragen? Een gezicht zegt erg weinig over iemand en je merkt in de huidige politiek hoe sterk persoonlijke uitstraling (of het gebrek daaraan) afleidt van waar het werkelijk om gaat.
De boodschap van de bibliotheek zou moeten zijn 'wij hebben iets te vertellen'. Als díe uit een website naar voren komt lijkt het me genoeg.
Tsja Arda, jij denkt daar heel anders over dan ik.
Maar het gaat niet om 'modellen'. Het gaat erom dat je weet met wie je in contact bent. Het is ook daarom dat een avatar met een foto op Twitter vaak meer vertrouwen schept en meer openheid toont.
Als je een goed boek leest is een gezicht van de schrijver niet nodig, maar voor een open dialoog maakt het wel degelijk veel uit, m.i.
Maar uit de status quo kun je opmaken dat er meer mensen zijn die redeneren zoals jij dan zoals ik.
Ik zie het nog niet zo snel veranderen…
Nou, de 'mensen zoals ik' worden langzaam maar zeker de bibliotheek uitgwerkt, dus het komt wel goed 😉
Die open dialoog begint toch pas als je elkaar spreekt? Toch niet als je naar een fotootje kijkt? Ik heb heel aardige, interessante mensen op twitter en blogs leren kennen van wie ik niet weet hoe ze eruit zien en ook mensen die er op hun profielfoto weliswaar erg leuk uitzien, maar die (mij) niks te vertellen hebben.
@Arda:
wat betreft dat eerste: er is ellende, dat is helemaal waar, maar de groep babyboomers blijft voorlopig nog wel zitten. Ik geloof dat het nog minstens tien jaar zal duren voordat nieuwe generaties de touwtjes echt in handen krijgen.
Over het tweede punt: het KAN ook heel leuk zijn zonder foto's. Ook ik heb intensief contact gehad met mensen waarvan ik nota bene alleen een pseudoniem ken, maar het is gewoon prettig als je kunt visualiseren.
Waarom willen zoveel mensen toch altijd maar weer face to face-contact bijvoorbeeld. Ze zeggen dan dat daar niets boven gaat. Kun je elkaar aankijken enzo. En soms is dat ook zo natuurlijk…maar ik denk dan toch vaak: als je jezelf duidelijker zou profileren op het web zijn al die treinreizen naar vergaderingen en congressen helemaal niet nodig. Met een webcam en andere technologie heb je een prima, tijdsbesparend alternatief.
Maar dan kijk ik op Bibliotheek 2.0 en zie ik dat het gros de voorkeur geeft aan anonieme avatars. Prima, maar de mensen van wie ik kan zien wie het zijn, wat ze doen, enz: die heb ik toch duidelijker in het vizier…en daar reageer ik ook sneller op.
Maar ondertussen verschuift het wel snel. Dat is ook de enige reden waarom ik het zo vaak herhaal. We zouden eens los moeten laten wat we zelf overal van vinden (en daar oeverloos over vergaderen) en een beetje meegaan met wat een groot deel van de internetbevolking normaal vindt. Als we een rol van betekenis willen spelen op het web althans.
Misschien willen we dat eigenlijk helemaal niet, dat kan ook. Laten we dat dan gewoon constateren. Maar als je als handballer meedoet aan een partijtje voetbal moet je niet de hele tijd zeggen dat handbal betere regels heeft en eigenlijk leuker is. Dan moet je meevoetballen toch?
'Waarom willen zoveel mensen toch altijd maar weer face to face-contact bijvoorbeeld.' zeg je en dat vind ik toch een beetje tegenstrijdig aan het wél belangrijk vinden van foto's.
Ja, ik ben een babyboomer en dat kan ik ook niet helpen. Ik geloof niet dat ik moderne ontwikkelingen tegenwerk, ik geef er slechts af en toe mijn mening over.
Ik ben voorstander van het experiment. Maak gewoon voor een paar bibliotheken zo'n site waar foto's op staan en wacht de reacties van het publiek af (of beter: vraag ernaar). Dan weet je wat. Nu is het toch meer een gevoel waar wij beiden op afgaan.
Meegaan met wat een groot deel van de (internet)bevolking normaal vindt zou ík nooit de richtlijn voor m'n handelen willen laten zijn. Maar ik ben dan ook van die ellendige protestgeneratie die nu maar lekker op zijn baantje blijft zitten en de verandering tegenhoudt 😉
In De Pers stond onlangs trouwens een artikel waarin de babyboomers in een iets ander licht komen te staan, zie hier.
Mij maakt het overigens niet uit hoor!
Het wordt snel generaliserend en dat was hier helemaal niet mijn bedoeling.
Het is al lang een droom om eens een boekenhut te bestieren naar model van de netwerkgeneratie. Kijken wat er dan allemaal gebeurt inderdaad.
Gaat niet gebeuren. Daarom allemaal maar gewoon de eigen koers varen en daar van genieten zolang het mag. Dat wat goed is blijft, de rest verdwijnt vanzelf.
Mooie droom! Ik hoop dat hij uitkomt. Natúúrlijk moet dat geprobeerd worden. En gauw ook. En er zijn nog wel een paar andere experimenten te bedenken. Maar er is helaas in de bibliotheekwereld vaak wel érg veel tijd nodig om ergens toe te komen. En dan is het wel eens te laat en zit de netwerkgeneratie allang ergens anders en mag jij een groepje babyboomers leren twitteren 😉
Ik zet nu wel 😉 maar als je m'n foto zag, zag je 🙁 Vandaar dat ik die foto niet wil…
De gedachte 'Dat wat goed is blijft' klopt m.i. niet. Wat goed is moet verdedigd worden. Juist wat slecht is blijft soms bestaan.
Hier ook het oorwurmtronie hoor. Het verschil tussen weten wat je wilt en weten hoe het werkelijk is, is soms net wat te groot.
Met wat 'goed is blijft' bedoel ik dat het publiek zal kiezen voor die dingen waar ze gemak van hebben, de rest verdwijnt naar de marge Daar kunnen we ook van alles van vinden ('goed' kan inderdaad ook behoorlijk slecht zijn)maar het publiek is uiteindelijk de zeef die bepaalt wat overleeft en wat niet.
Op zich vind ik het ook prettig als iemand op een profiel zijn of haar foto laat zien, maar of een bibliotheeksite er nu op vooruit gaat als de gezichten van de medewerkers er op staan? Hoe dan ook, ik zie het nog niet gebeuren zolang mensen nog niet eens naambordjes willen dragen.
Het aardige van de bibliotheek vind/vond ik nou net dat niet alléén het publiek uitmaakt(e) wat daar gebeurt, maar ook de 'politiek', het 'algemeen belang', enz. Zoals ook op een school de leerlingen niet uitmaken wat ze moeten leren. Dat je als bibliotheek en school moet luisteren naar waar publiek en leerlingen behoefte aan hebben lijkt me zondermeer juist, maar dat er andere factoren zijn óók.
Dit begint steeds meer te lijken op een discussie die in een warm café met een glas whisky in de hand gevoerd moet worden (waarbij het zelfs mogelijk is elkaar af en toe in de ogen te kijken), dus wat mij betreft was dit even de laatste reactie 😉
@ Henk
Naambordjes lijken me een goed idee. Die hebben ze bij AH allang.
De huiver om je gezicht te tonen heeft mijns inziens weinig te maken met meer waarde hechten aan de inhoud, maar veel meer met naar binnen gericht zijn. Bibliotheekmedewerkers die denken dat het alleen om de inhoud gaat, vergissen zich behoorlijk.
grappig, we hebben net afgelopen maandag een brainstorm gehad over de toegevoegde waarde van de bibliotheek, van je medewerkers. Wij zijn tot de conclusie gekomen dat het heel erg mooi zou zijn als onze medewerkers met hun foto op de website zouden willen, met een portfolio van waar ze goed in zijn, van hun specialiteit. Zodat klanten speciaal naar hen kunnen vragen, en zodat hun collega's ook weten waar ze goed in zijn. Weten naar welke collega je moet verwijzen als iemand iets vraagt over orgelmuziek, of over science fiction, of over hoe je een blog maakt… etc etc. Dan is het mooi als je met je gezicht er bij staat, maar zeker een staalkaart van de kwaliteiten en specialismen van onze mensen.. dat zou echt geweldig zijn. Want dan creeer je dat mensen even om reizen naar jouw bieb als ze iets willen weten over bv orgelmuziek, en dan naar bv Haarlem reizen of mailen omdat iemand zit die heel veel weet over oude kinderboeken oid. Ik hoop dat veel van mijn collega's dat gaan doen. Ik geef al vast het goede voorbeeld en gooi mijn blog op de site van de bieb. Weten de klanten waar de directeur mee bezig is, als ze het willen weten in ieder geval 😉
De meningen zijn er misschien een beetje over verdeeld maar ik kan wel zeggen dat ik het voornemen van van Erna en haar medewerkers mooi vind. Misschien is het niet aan alle mensen besteed maar in de frontoffice zit je ook duidelijk in beeld voor je klanten en kennen ze je op een gegeven moment inderdaad met je specialisme(n) of dat nu kinderboeken zijn of mobiele telefonie.
Ook dat kun je weer doortrekken naar het web, waar het succes van 'de niche' valt of staat met de zichtbaarheid en aanspreekbaarheid van zulke mensen.
Het is daarom dat ik via de online netwerkjes de kaaspecialist in Middelburg weet te vinden, de kleine slijter in Breskens, de boekenliefhebber in Vlaanderen of de databasespecialist in Amsterdam. Sommige van hen heb ik nooit ontmoet, maar het contact is laagdrempeliger dan ooit tevoren. En altijd als ik merk dat ik ook daadwerkelijk een beroep op de kennis en expertise van al die mensen kan doen, word ik blij.
In de bibliotheekwereld bestaat het gelukkig ook al, maar het kan nog veel beter en krachtiger.
Hulde voor het initatief dus!
Het idee van zomer65 spreekt me zeer aan. D.w.z. het deel ervan om bibliotheekmedewerkers met hun specialiteit op het web te zetten, voor mijn part dan maar met foto, als dat het betrouwbaarder maakt. Liefst landelijk, want hoe vind je anders makkelijk die éne bibliothecaire orgelmuziekspecialist in Nederland? En krijgt die dan vervolgens tijd van zijn/haar baas om mails te beantwoorden elders uit het land? Er zal nog wel even over vergaderd moeten worden vrees ik. Wie meldt het idee even bij Bibliotheek.nl? Of zijn ze het daar al van plan?
ik denk dat we gewoon lokaal moeten beginnen en dan zien we wel of het land aanhaakt. Dat duurt allemaal te lang. En dan is het maar even jammer dat je als bibliotheekklant uit Middelburg (sorry Ed 😉 niet weet dat er in Alkmaar een bibliothecaris zit die heel veel van orgelmuziek weet. Maar dat wist je nu ook niet. We werken toch vooral lokaal/regionaal. En als je als bibliothecaris een goed netwerk hebt, weet je op een gegeven moment je mensen wel te vinden. Gewoon beginnen en dan dient zich voor de suggestie van Arda vanzelf een oplossing aan zodat het ook landelijk beschikbaar komt.
En tja, het moet me even van het hart dat ik wat verdrietig word van de vraag of de bibliothecaris dan ook vrij krijgt om die vragen uit het land te beantwoorden. Ja en nee. Wat mij betreft hoort het bij het gewone inlichtingenwerk, waar naar mijn idee tijd voor is als je achter de balie zit, als je niet tussen de kasten door loopt. Bij ons hadden we altijd uren voor Al@din en ook toen de vragen erg terug liepen heb ik nooit van mijn bibliothecarissen de opmerking gekregen dat ze tijd overhielden. De tijd vulde zich vanzelf met ander werk. Al dan niet werk dat ze zelf belangrijk vonden of door de teamleider opgedragen. Dus ook nu zal het een combi moeten worden van inschikken in de eigen tijd met het gezamenlijk met de teamleider keuzes maken van wat dan niet meer. En dat is moeilijk, dat weet ik best. Ik heb ook zo mijn stokpaardjes waar ik moeilijk afscheid van kan nemen 😉
@zomer65,
Ik wil niemand verdrietig maken hoor, ik zit de hele dag al tussen verdrietige bibliothecarissen (en ben er zelf ook eentje). Ik vroeg het me zomaar af: stel dat zoiets goed gaat lopen, kunnen die gespecialiseerde bibliotheekmensen het er dan bijhebben? Als ik voor mezelf spreek (al ben ik dan weliswaar niet zo'n gespecialiseerd bibliotheekmens, maar stel even dat), dan zou het antwoord daarop 'nee' moeten zijn. Niet omdat ik me niet extra zou willen inspannen, maar omdat mijn gewone werk die extra inspanning vaak al vraagt er een grens is aan wat een mens aankan. En dat zal denk ik voor meer mensen gelden. En het zou zonde zijn als zo'n initiatief daarop zou stranden.
@Arda: ik ben het helemaal met je eens hoor! Ik vind ook dat er tijd moet zijn om hier op in te zetten. Daarom zette ik ook in mijn eerdere reactie dat ik dan verwacht van een medewerker dat hij/zij met zijn leidinggevende in gesprek gaat over of het er nog bij kan, hoe het er bij kan en vooral ook, wat gaat er af. We zijn in bibliotheekland vind ik slecht in het maken van keuzes, in het 'vermoorden' van onze lievelingen.
Zijn er eigenlijk (goede) voorbeelden van bibliotheeksites waarop de medewerkers wel te zien zijn? #betergoedgejatdanslechtverzonnen
@Ton: niet dat ik weet. Hier en daar misschien bij een blog, zoals Hans van Velzen, maar echt een verzameling inlichtingenmedewerkers? Dat ben ik nog niet tegengekomen. Dat betekent uiteraard niet dat het niet bestaat, ik zou alleen niet weten waar. Misschien eens vragen op het forum van B20?
Maar tekenend is het wel een beetje misschien.
Telt een hogeschoolbibliotheek ook als voorbeeld? Wij hebben al heel lang naambordjes (met functie erop) en onze smoelen op de mediatheekwiki: //www.fontysmediatheek.nl/wiki/home/Rubriek:Mediatheek_Sittard
En of die tellen Syb! Nu je het zegt herinner ik het me ook weer, ik heb die pagina wel eens gezien. Goed werk!
(heeft het ook wel een nadelige consequenties gehad of juist voordeel opgeleverd, dat je weet?)
Bedankt voor de aanvulling!
Ik heb zelf nooit nadelige gevolgen ervan ondervonden. Zeker in het begin van het studiejaar kunnen de naambordjes helpen om zichtbaar en herkenbaar te zijn voor de nieuwe studenten. Je wordt sneller op je dienstverlenende functie aangesproken als er helder is wat die functie is – dit geldt zeker naar onze docenten toe! Eigenlijk alleen maar voordeel dus.
Nog een aanvulling: we zitten met meerdere instituten in één gebouw en deze instituten werken met naamborden bij de ingang waarop zichtbaar is wie er aanwezig is (d.m.v. schuifjes). Onze Sporthogeschool heeft zelfs foto's op deze naamborden en wij zijn van plan om een dergelijk bord ook voor ons team (mediavoorzieningen) op te hangen! We zijn door het hele gebouw werkzaam (dwars door de instituten heen) dus voor ons is het nog belangrijker om herkenbaar te zijn. Prima idee vind ik zelf :). Laat mensen niet raden naar wat je te bieden hebt, wees zichtbaar!
Dank voor je toelichting! Dat bevestigt voor mij dan toch dat het geen 'big deal'zou hoeven te zijn. Technisch makkelijk in te vullen en met een voorbeeld als dit ook goed te verdedigen.