Beleefd blijven
16 oktober 2010
Terugdenkend aan de Tweetup van gisteravond realiseer ik me dat er best veel gesprekjes betrekking hadden op beleefdheid. Beleefdheid wordt op Wikipedia omschreven als een sociale vaardigheid, die de omgang in de maatschappij vergemakkelijkt. In essentie komt beleefdheid neer op het respect voor iemand aan deze tonen door zijn houding en etiquette.
Nu werd beleefdheid niet expliciet benoemd, maar een aantal gesprekken gingen bijvoorbeeld over volgen en ontvolgen op Twitter. Dat onderwerp houdt veel mensen bezig. De meningen lopen sterk uiteen. Dat mag ook. Er zijn geen regels voor. Niets hoeft. Maar als je uitgaat van beleefdheid is het wel gewoon netjes om iemand die jou volgt terug te volgen. Als argument om het niet te doen wordt vaak aangevoerd dat men de tijdlijn interessant wil houden. Dat is begrijpelijk als iemand minder dan 100 mensen volgt, maar als het er meer zijn is het een zwak argument; dan is het sowieso niet meer te doen om alles te volgen. Dan zijn er filters nodig. Je ziet dan alleen de berichten die aan jou gericht zijn, waar je een attendering op hebt lopen, of die je toevallig oppikt als je wel een keer door de tijdlijn zit te scrollen.
Ik sprak ook nog kort over mensen/organisaties die alleen beleefdheid op kunnen brengen als ze iets van je nodig (denken te) hebben. Dat is een aparte categorie. Joviaal zijn ze, als ze zich melden, maar als de ontwikkelingen zodanig zijn dat jij als persoon minder interessant wordt, hoor je opeens niets meer. Geen mailtje, DM of SMS meer. Het blijft gewoon stil. Dat zou ik niet eens meer onbeleefd willen noemen, dat is ronduit onbeschoft.
Aan het eind van de avond boomden we ook nog over een vorm van onbeleefdheid die veel lijkt op de vorige, met dat verschil dat het gaat om mensen die niet zozeer iets van je nodig hebben, maar om lieden die zichzelf belangrijk genoeg wanen om selectief te reageren op de vragen en reacties die ze krijgen. Dat is meer dan begrijpelijk bij beroemdheden die te maken hebben met duizenden ‘fans’, maar voor de mensen waar wij het over hadden gaat die vlieger niet op. Wij hadden het over de mensen die ten onrechte denken dat ze wel zonder beleefdheid en wederzijdse belangstelling kunnen.
Natuurlijk zullen ook wij de eerste steen niet werpen. Het is een leerproces. Maar het helpt als je er af en toe bij stilstaat. Het is helemaal niet zo ingewikkeld, om beleefd te zijn.
@
Zoals je terecht stelt "niets moet". Dus elke uitzondering daarop is op voorhand kansloos want het haalt de stelling onderuit.
Is ook zo, maar het feit dat iets geen verplichting is wil natuurlijk niet zeggen dat het niet prettig is als het wel gebeurt. Welbeschouwd hoeft er namelijk helemaal niets in het leven, maar het wordt een stuk aangenamer als iedereen een beetje z'n best doet er wat meer van te maken toch?
Helemaal eens dat het prettig is als mensen beleefd blijven, ook op internet.
Niets vervelender dan scheldpartijen en onverschilligheid t.a.v. het reageren op anderen.
Tegelijkertijd neemt het verkeer via sociale media behoorlijk toe waardoor het lezen van en mogelijk reageren op berichten wel behoorlijk wat tijd in beslag gaat nemen. Ik kan me dus wel voorstellen dat je netwerk van contacten op een gegeven moment groter is geworden dan je kunt behappen. Het zou dan wel zo aardig zijn dat mensen, net als in de realiteit, ook virtueel netjes afscheid nemen en niet domweg niet meer reageren.
Is het beleefd om iemand terug te volgen die mij via Twitter volgt?
Zo'n Amerikaan die al 50.000 mensen volgt en die zou ik dan uit beleefdheid terug volgen? Om dan tot de ontdekking te komen dat de betreffende meneer mij drie weken later alweer heeft ontvolgd omdat het hem alleen te doen was om meer volgers? No way. Respect tonen zoals je in de definitie aanhaalt wil voor mij niet automatisch betekenen dat ik voor de ander ook iets terug moet doen. Respect tonen kan ook gewoon betekenen: bedankt dat je me volgt. Of: welkom.
Het fijne van Twitter vind ik dat je zelf kunt bepalen wie je wel en niet volgt en met een slotje kun je zelfs bepalen door wie je gevolgd wordt (maar dan mis je veel leuke mensen is mijn ervaring). Was dat irl ook maar zo, maar helaas kun je dan ongewenste contacten niet altijd vermijden. Ben het dus niet met je eens dat het beleefd is om terug te volgen, ik kijk wel altijd naar nieuwe volgers, maar volg alleen terug als de tweets me aanspreken.
Ik geloof overigens wel in wederzijdse belangstelling en interactie, dus volg alleen mensen die mij gaan terugvolgen en ik zou er geen moeite mee hebben als volgers mij ook weer unfollowen als ik niet terugvolg, maar lang niet alle tweeps doen dat valt me op.
Voor celebs, nieuwsaccounts, tijdschriften, etc. die meestal niet terugvolgen, maar die ik toch wil volgen heb ik tenslotte mijn lijsten.
Behapbaarheid is inderdaad een punt, maar door dat eenmalig aan te geven ben je al een heel eind.
En de spammers en Amerikanen? Die tellen natuurlijk niet 🙂
Hm, ben ik blijkbaar onbeleefd want ik volg niet alle mensen die mijn volgen. Ik bedoel, waarom zou ik Kaldi koffie volgen, daar heb ik echt geen belang bij. Ik vind het juist wel relaxt dat ik zelf kan en mag bepalen wie ik volg.
@Daan: dat er niets hoeft is inderdaad het belangrijkste…
Ik ben geloof ik een lompe twhork.
Haha, maar jij mag dat ook gewoon zijn. Sterker; staat je goed 🙂