Over zingende barvrouwen en oplichters online

06 augustus 2010

Een groot deel van het personeel van het café waar ik zo graag kom is muzikaal onderlegd. Er werken twee gitaristen, een drummer en twee zangeressen. Van de jongste van die twee dames (Demi is net zestien geworden) wist ik niet eens dat ze zong, maar nu ze het goed heeft gedaan in het programma Popstars (herhaling: vanaf 1.22 uur) weet niet alleen ik, maar heel de stad het.
Het verhaal van haar collega Noortje is anders. Met haar mooie stem volgde ze een meer klassieke weg. Na een jaar in vooropleiding te zijn geweest aan het conservatorium in Rotterdam besloot ze dat die opleiding niks voor haar was. Een docent aan het Complete Vocal Institute in Kopenhagen hoorde haar stem echter bij toeval in een opname en vond haar zo goed dat hij haar uitnodigde om een half jaar in Denemarken te komen wonen en zingen, met een beurs. Dat geweldige aanbod kon Noortje uiteraard niet afslaan. Het is een buitenkans. Ze ging dus op zoek naar woonruimte.

Vorige week vertelde Noortje dat ze iets had gevonden, maar dat ze de vrouw die het appartement aanbood niet vertrouwde. De vrouw in kwestie zei zelf in Londen te wonen en eiste dat het voorschot betaald zou worden via de anonieme betaalsite Western Union. Ik bood haar vervolgens aan om een oproep te plaatsen op Twitter. Daar ging ze mee akkoord. Ik kreeg van zeven verschillende mensen reacties, ook via Facebook. Drie mensen schakelden de hulp in van vrienden in Denemarken en ook een archivaris uit Denemarken gaf aan voor Noortje te zullen rondkijken.

Twee dagen later liet Noortje me blij weten dat een van de links die ik had doorgestuurd ertoe had geleid dat zij een goedkoop en mooi appartement had gevonden, niet ver van het instituut. Ze had geskyped met de verhuurder, die meldde zelf in Schotland te zitten en daarom maar 300 euro per maand vroeg voor zijn woning. Ook al een buitenkans. Ik was blij voor haar en vond het natuurlijk buitengewoon boeiend dat Twitter z’n kracht weer eens had bewezen. Ik bedankte iedereen vriendelijk.

Vanmiddag zag ik Noortje weer. Ze was niet meer zo blij. Het bleek namelijk dat ook deze natnek eiste dat er betaald zou worden via Western Union. Noortje informeerde daarop bij de Nederlandse Ambassade in Denemarken hoe betrouwbaar die site is. Het antwoord was heel duidelijk: “nooit, maar dan ook nooit zakendoen met die club. Het is een vrijhaven voor oplichters (scammers). Dat die oplichters ook op websites voor appartementen vertoeven is een lastig te bestrijden verschijnsel.” Toen Noortje de aardige jongen met wie ze had zitten Skypen opzocht op Facebook bleek het ‘een raar oud mannetje’ te zijn. Het zou me niets verbazen als identiteitsfraude ook nog een rol heeft gespeeld, in dezen.

Inmiddels heeft Noortje de hulp van het instituut ingeroepen. Zij gaan nu ter plekke op zoek naar een onderkomen. Dat komt vast wel goed, voor 16 augustus. Zingen zal ze!

Dat neemt niet weg dat ik een beetje baal van de oplichtersbende die de netwerkkracht van Twitter ondermijnt. Niemand van de tipgevers kan hier iets aan doen, maar als ik tijdig mee zou hebben gezocht had ik Noortje kunnen waarschuwen. De naam Western Union hoorde ik echter pas vandaag. En nu zie ik waarschuwingen op expatriates.com, Parishousingscamwatch, Here be Dragons en bij Jahanzeb Farooq.

Hoe dan ook: wees voorzichtig, als je in zee gaat met aardige mensen die je vindt via sites als Boligportal en Ledige Lejligheder. De meeste mensen daar zullen wel bonafide zijn, maar als ze beginnen over Western Union? Afhaken, en rap ook!

@