clear

zoeken

search

Over gratis, freemium en luie afhankelijkheid

17 augustus 2010

Slideshare ontdekte ik in het najaar van 2006. Ik was toen onder de indruk van deze ‘YouTube voor Powerpoints’. Onder de indruk ben ik nog steeds, het verschil met toen is echter dat het platform nu veel meer concurrenten heeft, zoals Scribd, Google Docs en Zoho. Het is, kortom, niet langer de enige website die ik bezoek, als ik op zoek ben naar voorbeeldpresentaties of documenten die ik in kan sluiten op Mijns Inziens.

Nu Slideshare bekend heeft gemaakt dat het zal overstappen naar Freemium (een verdienmodel waarbij consumenten gratis, vaak door adverteerders gesponsorde producten krijgen, maar moeten betalen voor extra diensten of content) wordt er veel over het bedrijf en het model geschreven. Wat mij daarbij opvalt is dat veel mensen deze stap zien als een bewijs voor de theorie dat het concept gratis beperkt houdbaar is. Dat concept hééft ook de nodige beperkingen. Het is inderdaad niet houdbaar op het moment dat je een dienst of product levert, waar tientallen of zelfs honderden mensen tegen betaling aan werken of hebben gewerkt. Zodra ‘brood op de plank’ een rol speelt moeten er ook inkomsten gegenereerd worden, dat is niet zo ingewikkeld. Dat verandert echter niets aan het gegeven dat er ook vele duizenden diensten en producten ontwikkeld worden door samenwerkende liefhebbers. Klik je een uurtje een weg door Open Source-gemeenschap SourceForge, en je begrijpt wat ik bedoel.

Toch vraag ik me, net als afgelopen zondag bij de betaalde websites van kranten, af hoeveel mensen er uiteindelijk bereid zijn te betalen voor hoeveel diensten. Als ik lees dat Ning (dat over een paar dagen helemaal niet meer gratis is) inmiddels 45.000 betalende klanten heeft weet ik niet goed wat ik daarvan moet denken. Zijn dat nu veel of weinig mensen, als je er vanuit gaat dat er tot op heden bijna 300.000 netwerken waren ingericht op het platform? En hoeveel zou er nu eigenlijk worden verdiend aan de freemiumconcepten van sites als Flickr, Skype en LinkedIn? Genoeg om de sites ook op de langere termijn in de lucht te houden? Ik heb werkelijk geen idee.

Anders dan in het geval van de betaalde kranten denk ik dat ik zelf best bereid ben om voor bepaalde diensten die ik nu gebruik te betalen. Ik verwacht dan wel voldoende meerwaarde en een betrouwbaar en stabiel karakter van het product. Zou ik betalen voor Netvibes? Mogelijk. Voor Blogger? Ik denk het wel. Gmail? Liever niet. Voor de zoekmachine van Google? Ai, laat ik maar weer ophouden…

…op het moment dat ik de diensten die ik gebruik opsom, besef ik dat ik met grote tevredenheid intensief gebruik maak van een groot deel van de diensten die Google biedt. Op dit moment verdient dat bedrijf nog bakken vol met geld aan het advertentiemodel (97 % van de totale inkomsten), maar wat nu als dat over een paar jaar niet meer het geval is? Hoe afhankelijk ben ik dan – zijn we dan met z’n allen- geworden?

Dat laatste is nu precies waar de criticasters voor waarschuwen. Gemakzucht drijft ons in de armen van grote partijen als Apple, Google en Microsoft maar het is juist die gemakzucht die ons op termijn afhankelijk en daarmee kwetsbaar maakt. Was sich liebt, das neckt sich.

En toch kan ik het nu niet opbrengen om meer diversiteit aan te brengen in mijn gebruik van webdiensten. Het voelt bijna hetzelfde als het weten dat je iets aan lichaamsbeweging moet doen om in vorm te blijven, maar het steeds uitstelt omdat je er de energie niet in wilt steken.

Heet dat niet luiheid?

@

8 Reacties

  1. Christian schreef:

    Niet te veel over nadenken dan maar. 😉 Die bedrijven hebben hele afdelingen met personeel in dienst om te bedenken hoe ze jou (en mij en iedereen) afhankelijk van hen kunnen maken en houden. En dat personeel doet goed werk voor het bedrijf… Dat 'win' jij (en ik en niemand) niet van ze.

    Op een enkeling na brengt niemand de benodigde diversiteit in het afnemen van diensten aan. Sterker, de diversiteit die we inmiddels (soms noodgedwongen) hebben opgebouwd, zouden we graag inruilen voor gemak.

    Want volgens mij is het niet zozeer luiheid waardoor we gedreven worden, maar een drang naar gemak. Noem het gemakzucht.

    Het is een beetje als met de opkomst van de supermakten tegenover de verszaakjes op de hoek.

  2. @Christian: dat is misschien beter inderdaad. Het heeft inderdaad ook te maken met makkelijk en snel kunnen werken, en met de vertrouwdheid met bepaalde systemen. Het is altijd leuk om nieuwe hulpmiddelen en sites te verkennen, maar het is wel zo makkelijk als ze naadloos in je eigen 'systeempje' passen.

    Naar die kleine zaakjes ga ik ook veel te weinig ja…Moest ik ook eens iets aan doen.

  3. Christian schreef:

    @Edwin: Tuurlijk. Zodra je dan eens in zo'n klein zaakje bent, twitter het even door, dan ontkurken we de champagne… 😉

  4. Jan Klerk schreef:

    Het zijn van die dingen die je jezelf natuurlijk permanent kun afvragen. Onzekerheid over het voortbestaan van producten,diensten,bedrijven en instituten (waaronder onze eigen sector) hoort er geloof ik gewoon bij tegenwoordig. Dus tot op heden gebruik ik blijmoedig een groot aantal diensten van Google. Mocht Google het loodje gaan leggen dan schakel ik even blijmoedig over op een andere dienst. Betrokkenheid speelt hier niet langer een rol. Als het maar gemakkelijk werkt inderdaad. Niemand maakt het zichzelf moedwillig moeilijk toch:)

  5. Hee Jan, dat is lang geleden! Alles kits?

    Jouw benadering is inderdaad misschien maar de beste. Maar het is wel goed om zo nu en dan bij stil te staan uiteraard. Anders vergeet je het misschien, en schrik je alsnog, als er opeens zo'n geintje is (zoals met Ning)

  6. Jan Klerk schreef:

    Ha Edwin. Ik doe het gewoon wat rustiger aan:) Ik vrees dat we nog heel veel van die geintjes gaan meemaken. Dus om pijnlijke rouwmomenten te voorkomen belangrijk om je vooral niet teveel te indentificeren met nieuwe (en bestaande) diensten:)

  7. @Jan: dat kan soms ook lekker zijn. Het andere leven moet je ook niet vergeten tenslotte…

Reageer