Klassiekers deel 105: Low Self Opinion

08 juni 2010

Toen Peter de Kock zondag reageerde met een tekst van Henry Rollins dacht ik meteen: “dat wordt de volgende klassieker.”

Het is niet zo dat ik een hele grote fan ben van Rollins. Zijn oude band Black Flag is behoorlijk legendarisch in het genre maar heeft mij nooit echt kunnen bekoren. Zijn latere solowerk ontving ik ook niet direct met open armen, hoewel we wel altijd lachend meezongen met Drive by Shooting, van het parodieproject Henrietta Collins and the Wifebeating Child-Haters.

In 1992 was daar echter opeens de plaat The End of Silence. Dat is met recht een klassieker te noemen. Die slepende woede, die in-your-face-teksten! Een jaar later bezochten we een optreden van de band in de Effenaar. Rollins imponeerde. Zijn energie spatte keihard van het podium. Weer een jaar later bereikte Rollins opeens een veel groter publiek, toen het nummer Liar een soort van hitje werd. Op Lowlands speelde hij dat jaar in de grote Alfatent. Van dat optreden herinner ik me vooral dat op een gegeven moment de halve zaal omviel. Mensen als dominostenen. Ook ik ging onderuit. Als je niets kunt doen omdat je je simpelweg nergens aan vast kunt houden, begrijp je opeens waarom men is gaan werken met dranghekken, bij grote concerten en festivals.

Terug naar The End of Silence. Die plaat opent met het nummer Low Self Opinion. Dat nummer is pure pep. Het gaat over geloven in jezelf. “If you could see the you that I see, when I see you, you would see things differently, I assure you”.