Gezien: We live in public
05 mei 2010Vam Josh Harris had ik tot vanavond -inderdaad- nog nooit gehoord maar nu zal hij nog wel een uurtje of wat in mijn hoofd blijven hangen. Vanavond zag ik de film We live in public, die vorig jaar de aandacht trok op IDFA. Ik citeer Coen van Zwol, van NRC:
Het meest onheilspellend is We Live in Public, een portret van internetprofeet Josh Harris. Hij verdiende in de wilde jaren negentig 80 miljoen dollar met een chatroom en verbraste dat met bizarre projecten. Zo pionierde hij met streaming video in de extreme Big Brother-variant Quiet: we live in public. Vlak voor de millenniumwisseling sloot Harris honderd trendy New Yorkers een maand op in gestapelde containerwoningen vol camera’s, met schietbaan en ondervragingsruimte. Na vier weken liep het experiment uit in benauwende hysterie en onttakeling: precies waarop Harris hoopte. Hij hing vervolgens zijn eigen huis vol camera’s om de wereld getuige te laten zijn van zijn toiletbezoek en ruzies met zijn vriendin, die geen publieke seks wenste.
Dat Harris failliet ging en voor zijn schuldeisers naar Ethiopië vluchtte, gun je deze megalomane, misantropische bullebak. Maar documentairemaker Ondi Timoner, die zijn strapatsen vastlegde, lijkt in deze ‘Andy Warhol van het dotcomtijdperk’ een profeet te zien.
Het is me niet precies duidelijk geworden in hoeverre We live in public geromantiseerd is maar ik ben het toch niet helemaal eens met van Zwol. Harris’ aanpak was inderdaad erg dubieus, maar zijn projecten hadden wel degelijk een visionair karakter, ook al waren ze deels in scene gezet. Harris leek in de jaren ’90 te streven naar een vreemde mengelmoes van Warhol’s factory, Huxley’s heerlijke nieuwe wereld en een voorloper van Big Brother, met de thematiek van Gilligan’s Island als rode draad. Curieus, maar hij zag het wel goed. Een intrigerende film.
Meer lezen:
Review op Teletekst is Dood
Post.thing.net
New York Times
@
Programma's als We live in public en Big brother zullen, denk ik altijd blijven verschijnen omdat 'mensen kijken' blijft intrigeren. Een terrasje pakken is eigenlijk ook een variant daarop.
Kijken naar het gedrag van anderen is zo basaal dat vrijwel elk programma dat dit als basis neemt een succes kan zijn als het goed gemaakt is. Over smaak valt natuurlijk te twisten en deelname zal altijd vrijwillig moeten zijn.
De eerste Big Brother vond ik wel een interessant programma.
@Bas: Mensen zijn dol op loeren naar andere mensen inderdaad. In de bewuste film was het ook maf om te zien hoe gretig de mensen waren om deel te nemen aan het experiment om al hun privacy voor een maand op te geven, alleen om deel te kunnen nemen. Verre van doordacht, maar toch waren er achteraf niet veel die spijt hadden van hun beslissing. Er zijn misschien ook wel meer exhibionisten dan we denken…