Meer dan genoeg
18 april 2010
Er is vandaag een vreemde vraag in mijn hoofd gekropen: “wat zou er gebeuren met de mensheid als alle opgeslagen informatie, zowel digitale als analoge, in een keer weggevaagd zou worden?” (Om het echt een vraag te laten zijn laten we de informatie die de economie nodig heeft om te kunnen draaien buiten beschouwing).
Ik vraag me dat af omdat er gewoon veel te veel informatie is. Onvoorstelbaar veel informatie. Gisteren reageerde ik nog enthousiast op het ‘Twitterarchiveringsinitiatief’ van LOC en daar borduurde ik vandaag op voort in reacties bij Christian van der Ven en Henk Blanken. Een uur later las ik echter het artikel Toward a New Alexandria en werd ik weer bevangen door dat akelige gevoel dat het allemaal toch niet meer te behappen is.
You see the problem. What is the library, when the totality of experience approaches that which can be remembered? What is it when we no longer preserve only those fragments that time, fire, and barbarians have left us? When we are no longer are able to safeguard only remnants of our discourses on thought, memory, and images, but the thoughts, memories, and images themselves—complete? What do we do when we have not only the Lives of the Most Excellent Painters, Sculptors, and Architects, but also Vasari’s blog, wiki, twitter, texts, emails, chatroom, Facebook, radio interviews, TV appearances, and electronic notebooks?
In 2008, the Internet’s founder, Tim Berners-Lee, reflecting on his topsy-turvy child, noted that the Web’s vast emergent properties are perhaps best modelled by biological concepts, such as plasticity, population dynamics, food chains, and ecosystems. But how do we conceive of the Web when this also means grasping its quasi-biological whole? Do libraries dream of electric sheep? For that matter, do electric sheep dream of libraries? Who will preserve? Who will be preserved? How will we tell the difference? Will Simfrog 2.0 be conscious? Will Second Life take on life—and if so, what will be its—and our—library?
Het vier pagina’s tellende artikel is zeer de moeite waard. Het gaat op in op de vraag wat we nu eigenlijk zouden moeten bewaren voor het nageslacht en waarom. Als je het leven van een president in 2050 wilt beschrijven: heb je dan ook zijn/haar jeugdtweets nodig? Oude krantenartikelen? Familiefoto’s?
En hoeveel wetenschappelijke artikelen uit databanken heb je nodig om met een goed gefundeerd nieuw wetenschappelijk onderzoek te komen?
Ik zal je eens iets zeggen: ik weet het niet. Ik geef het op. Ik ga lekker het zonnetje in. Fijn de informatie die is opgeslagen in mijn hoofd koesteren.
Gerelateerd:
Het exploderende informatieuniversum
Het vlakke informatielandschap
Overvloed en onbehagen
Ook betrouwbare en dure informatie wil vrij zijn
Onderzoekers gebruiken steeds minder online bronnen
Datasmog overleven
@
Natuurlijk is het, de hoeveelheid beschikbare informatie, niet meer te behappen. Dat is het overigens ook nooit geweest. Door de overvloed aan informatie verdwijnt wel de functie van informatiespecialist in de bibliotheek, zoals je in Het vlakke informatielandschap al constateerde.
Informatie is geen schaars goed meer, steeds meer is er direct beschikbaar op het internet en die ontwikkeling stopt niet, is mijn verwachting.
Wat doen mensen als zij een keuze moeten maken uit een grote hoeveelheid? Dan gaan ze op zoek naar vereenvoudiging. Niemand gaat eindeloos op zoek om maar tot zo evenwichtig mogelijke informatie te komen. Daar hebben we de energie en de tijd niet voor. We zoeken dus antwoorden in de buurt. Dat kan een snelle blik zijn op de eerste resultaten van Google, een boek dat je bij de hand hebt, een vriend(in), een collega, een kennis.
Het gaat er daarbij niet om of Google, het boek, je vriendin etc. alle beschikbare kennis heeft die er is, maar dat je erop vertrouwt dat het antwoord dat je krijgt voldoende is om je weg te vervolgen.
De digitalisering van de informatie, en daarmee de exponentiële toename, heeft tot gevolg dat de expertfunctie afneemt, Het verschil tussen leek en professional is niet meer duidelijk. Een goede hobbyist weet vaak veel meer van een bepaald onderwerp dan welke bibliothecaris ook, die vooral zeer breed georiënteerd is. Kennis verspreid zich meer en meer via netwerken en veel minder top-down.
Ik neem jouw blog als voorbeeld. Ik kan eerst onderzoek doen naar wat goede site’s zijn om op de hoogte te blijven van nieuwe digitale ontwikkelingen. Er zijn er waarschijnlijk tientallen van, maar dat doe ik niet. Ik zie min of meer toevallig wat verwijzingen naar jouw blog en ga daar af en toe eens wat lezen. Dat bevalt wel en dus blijf ik hangen, totdat wellicht andere sites of andere mensen, om welke reden dan ook, aantrekkelijker worden om te volgen.
Zo verloopt nieuwsgaring, denk ik, steeds vaker anno 2010. Je snuffelt en kijkt wat rond en je steekt de licht op bij deze of gene. Als het bevalt, blijf je, als het niet bevalt zoek je verder.
Het is misschien niet erg bevredigend, maar op informatiegebied, is ieder mens slechts een heel klein radertje in het grote geheel. Het van betekenis zijn, als informatiespecialist of nu als zzp-er, ben je voor die mensen die jouw schrijfsels en andere producten tot zich nemen en daarmee soms aan het denken gezet worden; niet meer maar ook niet minder.
Ik vind dat bibliotheken nog veel te weinig nadenken over de veranderende maar vooral ook afnemende rol die zij op informatiegebied spelen en nog veel te veel blijven hangen in hoe het ooit geweest is. De bibliotheek als informatiedatabase is allang overgenomen door Google en andere grote jongens.
Ook zal de hele wereld exploderen lig alle menselijke kennis en meer opgeslagen in De Akasha Kronieken, iedereen kan er uit putten als je daar voor open stelt. Niets gaat verloren en de kust is het om het terug te vinden 😉
Alles wat elke mens ziet, hoort en voelt word fotografisch met elke dimensie van ervaring als het moment zelf opgeslagen om het weer te kunnen beleven als een hologram, letter voor letter, beeld voor beeld, geur, emoties, gevoel en alles wat er was.
Hopelijk bevalt het zonnetje! 🙂
Ik hoorde ooit eens dat wanneer je echt wilt dat je later niks meer kunt terugvinden, je vooral alles moet bewaren. Die laatste kant gaan we toch wel op, lijkt het soms. Niet goed dus.
Een van de belangrijkste taken van archivarissen is: selecteren. We moeten gewoon echt veel weggooien. En ik dacht dat het Eric Ketelaar (oud-Algemeen Rijksarchivaris, oud-hoogleraar Archiefwetenschap) zelf was die eens zei: "Ieder archief zou eens een flinke brand moeten meemaken. Daar wordt het beter van." Of iets van die strekking.
Simpelweg bewaren omdat het kan (zie ook die post van mij) is nooit goed. Niet om de reden die ik al gaf, en ook niet om de reden die jij nou geeft.
En laten we eerlijk zijn: het meeste is gewoonweg het bewaren niet waard. Dus laten we dat dan ook vooral niet doen.
Of iets wel of niet het bewaren waard is, kun je pas achteraf zeggen. Nooit van te voren. Dus lijkt het mij het beste om veel te bewaren in de wetenschap en de zekerheid dat een heleboel van wat we bewaren alsnog onbruikbaar, verloren, vernietigd, onbegrijpelijk wordt. Dus dat selecteert "zichzelf" lekker uit. Dat is al eeuwen het geval, waarom zou dat nu ophouden?
Als we streng zijn en heel selectief bewaren, er er gaan dan dingen verloren, dan zijn we verder van huis.
@Christian
Selectie is inderdaad belangrijk, maar wat zijn nou de goede criteria? Hoe kunnen we nu in staat zijn om de vragen van over pakweg 100 jaar te kennen? In mijn ogen maakt het huidige selectiebeleid ten aanzien van b.v. overheidsarchieven, dergelijke archieven vooral een representatie van het ambtelijk apparaat en helemaal niet meer van de samenleving. De menselijke maat wordt er uit gerukt. Jammer.
Mijn stokpaardje. Oude spullen zijn waardevol, omdat ze zeldzaam zijn. Oude gebouwen zijn mooi, omdat de rest afgebrand is; in een brand, die voor vernieuwing gezorgd heeft, zodat we ook van architectuur uit de volgende eeuw kunnen genieten.
Vorige week noteerde ik het volgende citaat uit De Elfen van Bernard Hennen:
"Als werkelijk alles wat in deze bibliotheek te vinden was, belangrijk en wetenswaardig was, dan kon je als mens alleen maar wanhopig worden. Zelfs 10 mensenlevens zouden niet volstaan om alles wat hier was opgeschreven te kunnen lezen.
Dus konden de mensen de wereld nooit begrijpen, omdat die zich in diversiteit aan alle verklaarbaarheid voltrok.
Die gedachte had iets bevrijdens. Zo bezien deed het er niet toe of je één boek gelezen had, of 100 of 1000. Je zou de wereld toch niet beter leren begrijpen."
Tja, ik sta er toch wat anders in dan de meesten hier.
Ik geloof niet in 'te veel' informatie. Ik geloof er ook niet in dat selectie (als in vernietiging) daadwerkelijk aan de toegankelijkheid bijdraagt. Het feit dat er vernietigd (door selectie, brand enz.) wordt totdat het weer te behappen is, maakt de informatie er niet 'beter' op.
Wat dan wel?
Investeer in toegankelijkheid door energie te steken in de ontwikkeling en verbetering van zoek- en vindmethodes, in training en opleiding en in bandbreedte.
Kort gezegd: it ain't information overload, it's filter failure.
@Allen: bedankt voor jullie uitgebreide reacties. Die helpen om de inzichten aan te scherpen maar de verschillende invalshoeken maken nog wel eens duidelijk dat dit een lastig dilemma is, waar verschillende antwoorden op mogelijk zijn. Alle antwoorden doen me (redelijk) instemmend knikken. Eigenaardig.
Dit moet eens goed bezinken en ik zal er nog eens iets meer over lezen. Hartelijk dank hoe dan ook!