Heerlijke nieuwe wereld

Eerder verschenen in de column Argus Panoptes in Digitale Bibliotheek 3, 2010.

Vandaag, 25 maart 2010, zal ik niet snel vergeten. Het is de dag waarop ik mijn werkgever in een brief van acht regels liet weten dat ik ontslag neem, na een vast dienstverband van tien jaar en drie maanden. Ondanks het feit dat het hier gaat om een weloverwogen beslissing, laat zo’n gebeurtenis je niet onberoerd. Het voelt misschien nog het meest als het verbreken van een langdurige relatie met iemand van wie je weliswaar veel houdt, maar van wie je tegelijkertijd weet dat je er niet samen oud mee wilt worden. Soms is de rek gewoon uit een relatie.

Als je openheid en transparantie hoog in het vaandel hebt valt het ook niet mee om de toedracht van je beslissing af te doen met de woorden waarmee veel ex-geliefden hun relatiebreuk verklaren: ‘we waren te veel broer en zus geworden’. Toch zijn dat de woorden waar ik voor kies. Er was nog wel sprake van liefde, maar niet meer van verliefdheid. De dingen die we nog samen deden, deden we met verschillende intenties. Op een gegeven moment gaat het dan mis. Je schrikt wakker, je kijkt op en je beseft dat je elkaar uit het oog hebt verloren. Doodzonde, maar onomkeerbaar. Je hebt al te vaak met elkaar gesproken om nog toe te geven, te vaak verbaal gestreden om het nog eens vanuit een andere invalshoek te proberen. Feitelijk ben je uitgepraat. Je wilt verder. Alleen. Of met anderen. Dat weet je nog niet eens. Wat je wel weet is dat je elkaar nog een keer diep in de ogen moet kijken om vervolgens te besluiten uit elkaar te gaan. Hoe moeilijk dat ook is.

Hoe het na een relatiebreuk verder gaat kan niemand voorspellen. Het komt voor dat de een zich roekeloos in een nieuw en wild leven stort terwijl de ander nog maanden in een lethargische toestand verkeert, als hij of zij de schok van de scheiding te boven probeert te komen. Het komt óók voor dat beide partijen zich meteen verzoenen met de nieuwe situatie en niet omzien in wrok of jaloezie, maar slechts proberen iets te maken van de nieuwe status quo. Als je oprecht kunt constateren dat daar sprake van is weet je dat de genomen beslissing de enige juiste was. Pas dan kun je verder.
Hoe het mij nu zal vergaan kan ook niemand voorspellen, maar ik heb inmiddels genoeg levenservaring om te weten dat je vaak veel minder hebt te verliezen dan de meeste mensen je willen doen geloven. Er zullen altijd mensen zijn die je toebijten ‘hoe kun je dit nu weggooien? Waarom geef je niet een beetje toe?’ of lieden die in het luchtledige lijken te  fluistervragen ‘ergens anders is er toch ook altijd wat?’ Ergens anders is er toch ook altijd wat? Ja, hè hè, gelukkig wel zeg!

Ik sla de goedbedoelde adviezen deze keer toch maar in de wind. Laat ik er, om te beginnen, nu eens vanuit gaan dat ik inderdaad niet zo veel te verliezen heb. Laat ik gewoon eens proberen om het nieuwe denken en werken waarover ik zo graag lees en schrijf in de praktijk te gaan brengen. Als die benadering een luchtkasteel blijkt te zijn kan ik altijd nog teruggrijpen naar de oude stijl, toch? Dit is een uitgelezen moment om het verhaal om te draaien: niet langer vanuit de fysieke bibliotheek het hart van de digitale wereld proberen te veroveren, neen, nu ga ik eens proberen om vanuit de digitale wereld het hart van de bibliotheek te veroveren. Want hoe ik het ook wend of keer, als vrijgezel: de bibliotheek is toch het type vrouw waar ik op val.

Kijk toch eens, hoe ze met haar heupen draait! Is ze niet heerlijk verleidelijk?

@