Gelezen: Z!N of de kunst van het overleven in de 21 eeuw

12 april 2010

M’n lief zat vorige week een paar keer flink te grinniken bij het lezen van een boek. Toen ik haar vroeg wat er zo geestig was zei ze: ‘ik moet steeds aan jou denken als ik dit lees’. Mijn interesse was gewekt. Twee dagen later zat ik ook in Z!N te lezen. Ik las het in twee rukken uit.

Z!N is geschreven door de Belgische journalist en televisiemaker Alain Grootaers. Ik had nog nooit van hem gehoord maar begrijp inmiddels dat hij in Vlaanderen redelijk bekend is. Om een indruk te geven van de strekking van het boek verwijs ik graag naar de promotekst van de uitgeverij:

In ‘Z!N’ verkent Alain Grootaers met een humoristische en open blik de mogelijkheden voor het nieuwe leven: wat als we nu maar drie uur per dag zouden werken? Wat als we onze kredietkaarten overboord gooien en zo weinig mogelijk betalen met ‘echt’ geld? Wat als we onze eigen munt onder vrienden en familie zouden beginnen. Wat als we ons leven zouden terugeisen van onze werkgever en opnieuw zouden leren leven volgens de regels van de pre-industriële samenleving? Wat als we ons zouden bevrijden van de statusangst? Wat als we de onzin van een dolgedraaide samenleving nu eens zouden vervangen door ‘Z!N’?

Heel diep gaat Grootaers niet in op deze vragen maar de wijze waarop hij ze koppelt aan de verhalen over zijn eigen leven spreekt wel tot de verbeelding. Grootaers is zo’n man waar je al snel een beetje jaloers op wordt. Hij had de kloten om te breken met de zekerheden die hij had en om te vertrekken naar Spanje om vanuit  daar te gaan werken. Op het gemakje, zonder al te veel ambitie. De belangrijkste levenskunst (het is een boekje uit de SISO-rubriek 172) die hij propageert is de kunst van het genoegen nemen met minder.

Ik zou dat ook best willen: wonen in het mooie Zuiden en vanuit een eenvoudig (doch van alle gemakken voorzien) huis mijn centjes verdienen via het web. Dat klinkt gewoon heel erg, uuuhm, romantisch. De verdienste van Grootaers is dat hij in Z!N aantoont dat het ook best kan, als je maar bereid bent de knopen van de waan van alledag door te hakken.

Z!N is een interessant boek maar ik kreeg wel regelmatig het gevoel dat ik een oudere boodschap zat te lezen. Een beetje de Zwitserlevenboodschap die ik ook al tegenkwam in (leuke) boeken als ‘Een jaar in de Provence’, van Peter Mayle, en ‘Een werkweek van 4 uur’, van Ferriss. Het eerste deel begint Grootaers zelfs met een verhaal over zijn vriend Antonio, uit Andalusië. Het is een prachtig verhaal uit de streek waar de schrijver woont, maar wel een verhaal dat al jaren, in verschillende varianten, over het web zwerft. Er is niets mis met het doorvertellen van goede verhalen, maar probeer dan niet de indruk te wekken dat het verhaal van jezelf is.

Misschien is dat de reden dat ik Z!N wel vermakelijk vond, maar niet indrukwekkend. Daarvoor is het boek net iets te gehaast geschreven. Aan de andere kant: iemand die drie uur werken per dag meer dan genoeg vindt kun je dat niet kwalijk nemen. Hij heeft wel iets beters te doen zeg. En daar kan ik hem alleen maar om benijden.

Vooruit, nog een citaat uit het boek dan. Met dank aan Milo Beyls:

Het aantal werkelijk gillende idioten die ik in mijn loopbaan al op verantwoordelijke jobs heb zien belanden is werkelijk angstaanjagend. Want grote bedrijven hebben de neiging om conservatief te zijn, niet te gek te doen, en dus niet meteen de meest swingende mensen vooruit te schuiven bij promoties. Saai zijn is, samen met het niet nemen van risico’s en niet te creatief zijn, een dwingende voorwaarde. ‘De lokroep van een betere toekomst heeft geruisloos de plaats ingenomen van de verlossing in het hiernamaals’, aldus Vaneigem.

Meer informatie: No Pasaran.

@

Afbeelding