Klassiekers deel 91: C’era una volta il West
06 maart 2010Over Claudia Cardinale, met name over haar rol in Once upon a time in the West, schreef ik twee jaar terug al eens. De video die ik toen toevoegde is inmiddels verwijderd.
Normaal gesproken kunnen films van voor 1975 me niet meer zo boeien. Dat geldt niet voor deze klassieker. Ik kan die film 100 keer zien. Hij zindert. Doet je zweven en sidderen. Zuigt je op.
Dat geldt ook voor de muziek van Ennio Morricone. In de kast heb ik een verzamelcd staan, met al zijn filmmuziek. Morricone is cool. Leone is cool. Zij zijn de meesten die na hen kwamen nog steeds de baas.
En dat geldt ook voor Claudia.
@
helemaal mee eens! ook wat CC betreft trouwens…
Is inderdaad een prachtige film met een magnifieke Claudia en dito soundtrack 🙂
Prachtige vrouw, prachtige muziek, prachtige film; in die volgorde.
@allen: blij dat ik er niet in mijn eentje zo over denk 🙂
dit is ook voor mij de film die ik als geen andere steeds opnieuw kan zien. Perfect samengaan van beeld, muziek en acteerprestaties. Een waar "Gesamtkunstwerk"
@Hans: soms klinken Duitse omschrijvingen heel goed 🙂
Richtig!
Grappig: twee weken geleden heb ik een verzamel-cd met Morricone muziek weer eens uit de kast gehaald. Het wilde westen komt dan meteen weer tot leven. Prachtig inderdaad.
Maar waarom trek je films van voor 1975 meestal niet? Vind je ze te traag?
@Michael: met traag heb ik geen moeite, integendeel, maar als ik echt in een film wil kruipen moet ik me er wel in kunnen verplaatsen. Bij veel oudere films zijn decors en effecten niet meer geloofwaardig genoeg ofzo. Dan krijg je nog eerder het idee dat je naar een toneelvoorstelling zit te kijken.
Maar er zijn veel goede uitzonderingen natuurlijk, laat ik dat voorop stellen.
@Edwin Mijnsbergen: Ja, dat argument kan ik inkomen. Slechte specialeffects kunnen je helemaal uit een verhaal halen. Daarentegen kan ik soms erg genieten van films waarin je overduidelijk het decor ziet. Bij oude film noirs van de Warner Bros. studio bijvoorbeeld. Het geeft bij mij juist een nostalgisch gevoel.
Gek genoeg vind ik 3D in films juist weer afleidend. Als het verhaal goed genoeg is, word je vanzelf in de film gezogen. Daar heb ik geen fancy pansy 3D voor nodig.
@Michael: 3D is denk ik nog vooral een gimmick. Het gaat inderdaad om het verhaal en de manier waarop het gebracht wordt.
Ik ga nog eens nadenken hoe oud de oudste film die ik goed vind is 🙂