Het concept werken
24 januari 2010Ben je blij met je werk? Wees daar maar blij mee dan! Bovenstaand filmpje kwam ik tegen op Anarchiel. Zo’n onderwerp waar je niet te lang over na moet denken als je blij wilt blijven. Of een onderwerp waar je mee aan de slag zou moeten, hoe moeilijk het ook is.
Gerelateerd:
Werken zonder regels
Mijmeren met Michail
Boek Intensieve Menshouderij een beetje flets
Doen wat je leuk vindt zonder je ziel te verkopen
Onderzoek EPN: Nederlander wil flexibeler werken
25 jaar werken
@
Ik ben heel benieuwd hoe jouw bezoekers over dit filmpje denken. Uiteraard wordt het door mijn bezoekers zonder veel problemen geaccepteerd maar het is natuurlijk niet de meest gangbare gedachte. Dus ik blijf de komende dagen even dit topic op jouw site volgen 😉
Thanks!
@Anarchiel: bij dit soort kwesties blijft het vaak toch bij: "hoe moet ik anders aan mijn brood en onderdak komen" of "ik vind mijn werk leuk dus waarom zou ik er moeilijk over doen"? Ik zit zelf ook helemaal in het systeem..en vind mijn werk ook behoorlijk ok….maar altijd sluimert die gedachte dat er iets grondig mis is met 'het concept'…
"None are more hopelessly enslaved than those who falsely believe they are free". Daar moet ik nu aan denken.
@Edwin
Ik ken je gevoelens maar al te goed en kan me er daarom volledig in verplaatsen. Het frappante bij dit soort materie is echter – zo blijkt mij althans telkens weer – dat als je de beslissing neemt om de stap wel te nemen, er ineens van alles op je pad komt. Allerlei spannende en frisse mogelijkheden en opties die je daarvoor helemaal niet zag.
Ik vond mijn werk ook altijd prachtig totdat ik ging inzien wat het me nou precies opleverde. En dan kom je al snel tot de conclusie dat hele grote gedeeltes van het belastinggeld voor de meest walgelijke en mensonterende initiatieven ingezet worden. Initiatieven waar je helemaal nooit om gevraagd had. En het geld dat wel aan zinnige dingen besteed wordt, wordt dan in ongeveer alle gevallen alsnog verkeerd besteed, waardoor je er als bevolking totaal niets mee opschiet.
En toen ik tot die conclusie gekomen was, was het een kleine stap om in te zien dat ik zo lang ik mij onderwerp aan het systeem, ik meewerk aan alles waar ik zo van walg: privacyschending, propaganda, vaccinatiecampagnes, oorlogen, salarisbehoud van huichelachtige politici en ga zo maar door.
Aangezien er geen nette mogelijkheid is om je van het systeem te ontdoen, was mijn enige keuze dus het zoveel mogelijk stoppen met eraan participeren. Een soort algemene boycot 🙂
Ik doe nu wat ik echt wil doen en uit allerlei hoeken verschijnen mogelijkheden en opties die ik vantevoren nooit had kunnen verzinnen. Ik kan dus ook iedereen van harte aanraden om je angst om zekerheid te verliezen te laten varen. Zekerheid bestaat in mijn perceptie trouwens sowieso niet 🙂
@Anarchiel:
Je maakt me nieuwsgierig naar je verhaal. Ik vraag me dan meteen af wat je toen deed en wat je nu doet. Maar dat staat helemaal los van het feit dat je de moed hebt gevonden om de stap te zetten en daar achteraf ook blij mee kunt zijn. Dat is alleen maar mooi.
Zekerheden zijn er inderdaad niet. We klampen ons aan van alles en nog wat vast maar uiteindelijk kom je alleen en ga je alleen. In de tussenliggende tijd is alles mogelijk.
Stof tot nadenken. Je bent bedankt 🙂
Heel interessant filmpje. Dogmatisch zoals het hoort. 🙂
Hoewel ik sterk geloof in de kracht van mensen geloof ik evenzeer dat een belangrijk deel van de mensen heel blij is met routine. Sterker nog: de mens leeft van routine. Ook als je niet werkt of denkt dat je niet werkt.
Dat laat onverlet dat het ieders verantwoordelijkheid is om te proberen werk zo interessant mogelijk te maken, werknemers kansen te bieden om zich te ontwikkelen, niet alleen voor het bedrijf of de instelling, maar ook voor zichzelf.
Ik denk dat veel mensen die gedachte niet eens koesteren. Daar kun je het systeem de schuld van geven, maar de massa mensen die nu leeft kan zich geen totale vrijheid veroorloven.
Ik weet dat anarchiel (wiens weblog ik trouwens ook volg) er anders over zal denken en dat is maar goed ook. Hoe meer andersdenkenden er bestaan, over welk onderwerp dan ook, hoe beter je gedwongen wordt na te denken over wat je doet, waar je mee bezig bent etc.
Ik probeer daar mijn voordeel mee te doen.
Lees vooral ook Het Bureau van J.J.Voskuil. Je niet compromitteren is, vrees ik, een luxe. Helaas. (Ik stam uit de tijd van het protest tegen de volkstelling en de postcode. En Vietnam.)
@Luud: met je stelling over routines ben ik het eens maar over die verantwoordelijkheid t.a.v. het interessant maken van werk denk ik dat mensen als jij en ik daar snel te makkelijk over kunnen denken. Natuurlijk kun je van werk aan de lopende band ook nog iets interessants proberen te maken maar dan wordt het toch een stuk lastiger. Miljoenen moeten werk toch vooral ervaren als een vorm van slavernij. Dan zijn routine en interessante perspectieven niet meer aan de orde misschien.
Maar er bij stilstaan, en er over nadenken, is ook al iets. Daar waagt ook niet iedereen zich aan…
@schrijver. Dat boek, dat boek. Zal ik deel 1 dan binnenkort eens uit de kast trekken op het werk? Het moet toch een keer…
Je moet niks! Maar het is een boek over maatschappelijk verstrikt raken van iemand die dat niet wil, vandaar. Deel twee heet niet voor niets Vuile handen.
Overigens: routinewerk hóeft niet mensonterend te zijn. Ik spreek uit ervaring. Je geest blijft vrij, juist dan misschien. (Behalve als je echt uitgebuit wordt natuurlijk.)
@schrijver: ah, zelf dat wist ik niet eens. Dank.
Is ook zo, van dat routinewerk. Heb zelf ook nogal wat baantjes gehad in die sfeer. Sommige daarvan waren heel prettig, maar in de productie (nog net geen lopende band) was ik toch snel uitgekeken. En in de bloemenkweek wou het puberbrein ook maar niet tot rust komen. Kon geen tulp, fresia of anjer meer zien, op een gegeven moment.
Het was wel comfortabel om de hele dag oordoppen in te hebben trouwens 🙂
Oogkleppen zijn ook lekker 😉
Moekokkeh!