Niemand die mij vertelde wat de goede boeken waren…
28 december 2009
Het boek Dorsvloer vol confetti, van Franca Treur, verkoopt prima en is ook in de Zeeuwse Bibliotheken niet aan te slepen. Franca Treur is geboren in Meliskerke, een dorpje dat, net als veel andere delen van Zeeland onderdeel uitmaakt van de zogenaamde Bijbelgordel. Plannen om het boek te lezen heb ik nog steeds niet maar ik moet wel toegeven dat ik er steeds nieuwsgieriger naar word. Boeken die zorgen voor deining (link werkt niet op zondagen) vind ik altijd interessant.
Waar het mij nu echter om gaat is een passage in een interview met Treur, ‘t Hart en Siebelink, in het kerstnummer van Vrij Nederland. Nadat Siebelink heeft gemeld dat hij als zeventienjarige Sartre en Camus kon lezen zegt Treur:
Ik had helemaal geen toegang tot dat soort boeken. Ik ging wel stiekem naar de Zeeuwse Bibliotheek, maar er was niemand die mij vertelde wat de goede boeken waren. Op de fiets begon ik al met lezen, dan had ik ze bijna al uit voor ik thuis was. En als kind ging ik naar de bibliobus die langskwam, toen mocht ik ook De vijf lezen. Maar niet op zondag. En verder al die christelijke shit, van die Goudelsje-boeken.
“Jeetje”, denk ik dan, “zou Franca eigenlijk wel aan iemand gevraagd hebben, wat mogelijk interessante boeken voor haar hadden kunnen zijn?”
Als zo’n vraaggesprek ooit al heeft plaatsgevonden zou ik het maar wat graag eens terughoren maar eigenlijk kan ik me niet goed voorstellen dat het ooit plaatsvond. Ik heb zelf in ieder geval nog nooit meegemaakt dat iemand naar me toekwam met de mededeling dat hij of zij van huis uit bijna niets mag lezen om vervolgens te informeren of ik wellicht leestips in de taboesfeer heb.
Ik vraag me ook af of er meer klanten zijn die graag leestips zouden willen krijgen, maar dat niet durven te vragen of niet het goede antwoord krijgen als ze dat wel durven en doen. Ik denk daar misschien wel te gemakkelijk over. Ik doolde als kind soms vele uren door de ZB en plukte van alles en nog wat uit de kasten. Het ene boek bracht me op het spoor van het volgende en dat boek dan weer…enfin, ad infinitum. Zo werkt dat blijkbaar niet voor iedereen.
Je kunt in deze context ook niet al te pro-actief te werk gaan overigens. Als bibliothecaris nu ben ik veel neutraler in de bemiddeling dan als videotheekmedewerker toen. Toen gilde ik soms tegen klanten: “Hey! Heb je Bad Boy Bubby al gekeken? Die is de waanzin man!” Dat zie ik mezelf in de bibliotheek niet snel doen. Als iemand vraagt naar mijn persoonlijke smaak vertel ik er met plezier over maar zomaar op mensen afstappen om ze te vertellen dat ze toch echt eens iets van de beatgeneratie moeten lezen…dat ligt minder voor de hand.
@
Kijk, het bestaat nog steeds.
Sorry, te snel, dit is de link.
@schrijver: reken daar maar wel op ja :-/ Het verhaal van Franca Treur speelde zich vermoedelijk in de jaren '90 af, dus dat is wel al weer even geleden maar ik denk niet dat er veel veranderd is, in de tussentijd…
Ik heb goede herinneringen aan de bibliothecaresse van de jeugdbibliotheek in Driebergen-Rijsenburg, die destijds (jaren 70) was ondergebracht in de stallen van het toenmalige gemeentehuis (een kasteeltje). Ze wist mijn smaak en raadde boeken aan, als ik op woensdagmiddag kwam. Een enkele keer vroeg ze om mijn mening over een bepaald boek dat net was binnengekomen. Dat vond ik natuurlijk fantastisch! Een belangrijke factor is denk ik persoonlijk contact en vertrouwen, een soort mentorrelatie. Maar waarschijnlijk kan zoiets alleen ontstaan in een kleinschalige omgeving, en als die omgeving juist veel verbiedt, dan kan het weer negatief werken.
Groet Anna
Ik denk dat Anna gelijk heeft over die kleinschalige omgeving. In de oude OB Middelburg en het filiaal zag ik dat collega's soms boeken weglegden voor "mevrouw die en die". En in de jeugdbibliotheek was het niet anders.
Wat ik me ook afvraag: zou Franca met de brugklas van het (ongetwijfeld) Calvijn College een bezoek hebben gebracht aan de ZB? Misschien heb ik haar klas wel ontvangen.
Het boek wil ik graag lezen.
Edwin,
Toch jammer dat je dat niet meer doet, spontaan iets aanraden. Waarom eigenlijk niet? Want ik neem aan dat je die adviezen in de videotheek gericht deed, aan iemand waarvan je inschatte dat ie dat wel zou waarderen. Ik denk dat de bibliotheek daar een enorme meerwaarde zou kunnen hebben.
Herinner me dat ik ooit de nieuwste Zwagerman aan een twijfelende, hoog-bejaarde meneer meegaf die wel eens iets anders wilde lezen dan altijd die streekromans. Heb er twee weken (nou ja) buikpijn van gehad maar hij kwam me daarna bedanken.
@Henk,
Las net in het Parool van vorige week dat ze in Goes naar het VWO ging, als enige van haar klas. De naam van de school noemt ze niet.
@Anna @Henk @Tenaanval:
Dat kleinschalige doet heel veel inderdaad. Ik was een keer te gast in de bibliotheek Yerseke en het viel me op dat de medewerkerster met alle klanten een praatje maakte: "hoe is het met uw grote teen?" hoorde ik zelfs nog. Als je op dat niveau contact hebt met je klanten kun je ook persoonlijke en ongevraagde adviezen geven.
In de videotheek was het niet anders, daar was de sfeer heel ongedwongen: sommige klanten bleven er uren hangen om te kletsen, koffie te drinken, loterijen te spelen, enz. Het eerste dat ik er leerde was de namen onthouden en die dan meteen in te voeren in de computer: dan kon je zien wat het leenverleden was van een klant en gaf je altijd tips op maat. Er was zelfs een jongen 'met mogelijkheden' die 6 horrorfilms stuk voor stuk een keer of 30 had gezien. Dat was behoorlijk overzichtelijk adviseren. Bij hem ging het er vooral om welke videoband die dag het lekkerst rook 🙂
Overigens kun je in een grotere bibliotheek zo'n band met je klanten ook nog wel opbouwen hoor. Als klant van de ZB had ik zo ook een paar favoriete medewerkers. Als je maar regelmatig dienst hebt kom je al een heel eind.
Dat laatste is bij mij niet meer het geval. Er zijn gelukkig nog wel een paar klanten die graag door mij worden geholpen als het gaat om computer- en internetgebruik. Een enkele keer geef ik die mensen ook nog wel eens ongevraagd tips 🙂
Hoe het ook zij: persoonlijk contact is het hart van dienstverlening en geeft een hele plezierige draai aan je werk. Toch?
Ook hier in Rotterdam heb je nog die kleinschalige bibliotheken in de buurt, zoals in Kralingen bij de Boezembrug waar je makkelijk een praatje kan maken of een advies kan krijgen. Dat is toch anders als in de Bieb op de Hoogstraat.
@Liesbeth: maakt dat ook dat je liever naar die vestigingen gaat, of kies je toch liever voor het grote aanbod met een minder persoonlijke dienstverlening?
Raar, als de eigenaar van mijn favo platenzaak me iets aanraadt, vind ik dat de normaalste zaak van de wereld maar ik moet er niet aan denken dat men bij de bieb daarmee gaat beginnen. Dan moeten ze toch eerst weten waar je van houdt?
Ik ga overigens altijd met een lijstje naar de bieb (maar ik ben al maanden niet meer geweest, sorry) met titels die ik online of offline ben tegengekomen en die me interessant lijken. Met andere woorden, ik vraag nooit iets. Ai!
@Daan: daar zeg je het precies zoals het is denk ik: het hangt helemaal af van de omgeving en de persoon. Ik vond dat vroeger ook altijd prettig in de platenzaak maar als je een paar keer tips krijgt die de plank helemaal misslaan ga je toch al snel je eigen weg. Een verkoper moet je wel een beetje kennen…