Geen flauw idee
02 december 2009
Over de vraag die Marina stelt op Verbeeldingskr8 heb ik de afgelopen dagen al een paar keer nagedacht. Het zit me een beetje dwars dat ik het antwoord daarop nog steeds niet weet te formuleren. “Wie ben jij op het sociale web?” Het antwoord lijkt voor de hand te liggen, namelijk: “zoveel mogelijk gewoon mezelf” maar zo eenvoudig ligt het toch niet…of wel?
Het punt is dat je op veel verschillende manieren naar de dingen die je doet of hebt bereikt kunt kijken. Ik krijg meestal een heel goed gevoel als ik evalueer wat het sociale web me zoal heeft gebracht. Het is te gek, als je merkt dat je goede respons krijgt op dingen die je schrijft. Het wordt nog mooier als dat schrijven direct of indirect iets oplevert in financiële zin. Als je merkt dat zoiets kan ga je na verloop van tijd anders denken: zou het niet mogelijk zijn volledig in mijn levensonderhoud te voorzien met de dingen die ik het liefste doe? Het zijn van die gedachten die een beetje horen bij de tijd van het jaar. In oktober 2008 schreef ik over precies hetzelfde, in Doen wat je leuk vindt zonder je ziel te verkopen en in Probloggen: je kunt het zo gek niet bedenken...
En verdomd als het niet waar is: 2008 en 2009 waren interessante jaren vanuit dat perspectief. Ik heb met opdrachten naast mijn werk bij de bibliotheek meer verdiend dan bij de bibliotheek zelf. Omdat ik extra geld toch altijd maar verbras had ik mijn vaste baan best kunnen opzeggen om bescheiden te leven van de neveninkomsten. Dat had gekund. Het punt is dat ik helemaal niet weg wil bij de bibliotheek en ook niets voel voor de onzekerheid van een beginnend zzp’er. Als het mot mot ‘t maar ik ga de ellende van soberheid niet bewust opzoeken. Dat is me net iets te Zen momenteel.
Voort op de ingeslagen weg dus. Een bewuste keuze. Recht zo die gaat.
De ingeslagen weg kent hobbels genoeg. Het is geen onafhankelijke weg namelijk. Je kunt duizend keer schrijven over de werkelijke gedachte achter het sociale web maar vroeg of laat komt toch die ROI in beeld. Via de vele communicatiekanalen blijf je maar hameren: “kijk daar! Die snappen het goed! Die zijn authentiek joh!” of “Sociaal ben je of niet, dat kun je niet spelen” maar hoewel er genoeg mensen zijn die zulke boodschappen oppikken of waarderen zul je er toch aan moeten wennen dat het op de weg van afhankelijkheid alleen gewaardeerd wordt als het zo uitkomt en zul je je moeten hoeden voor knuffelhaaien.
Maar veranderen die hobbels op de weg nu ook wie je werkelijk bent? Soms misschien. Het is en blijft een driestrijd tussen gevoel, verstand en ego. Neem nu het experiment Bibliotheek 2.0: je ego wordt gestreeld als je een prijs krijgt voor je inzet binnen zo’n netwerk maar je verstand zegt dat je alles moet relativeren. Fantastisch dat er 3677 leden zijn maar de actieve leden kan ik zo aanwijzen. Natuurlijk: het is de 90-9-1-regel in volle glorie.
Ik zou er nu ook nog een handvol oude posts over de aandachtseconomie anno 2009 tegenaan kunnen gooien, maar dat doet allemaal niets af aan mijn werkelijke gevoel: ondanks alle aanwijsbare redenen en motieven van mensen blijft het teleurstellend om te zien hoe passief veel mensen zijn of hoe snel mensen afhaken als blijkt dat hun bijdragen niet direct iets opleveren of het beoogde effect teweegbrengen. Mijn gevoel zegt echter ook dat je daar nooit en te nimmer iets van kan of mag zeggen. Zoals ik op kan zien tegen publieke optredens ‘in het eggie’ ziet een ander misschien wel op tegen publiceren op een sociaal netwerk. Je moet dat soort dingen gewoon respecteren.
Of toch niet? Moet je toch meer stimuleren en motiveren? Moet je proberen mensen op een andere manier bij elkaar te krijgen? Je richten op al die mensen die wel actief zijn? En zoja, hoe lang dan ongeveer?
Ik kan je zeggen dat ik geen flauw idee heb maar het zijn vragen die altijd terug blijven keren en kennelijk voel ik me ook steeds weer geroepen om daar iets over te schrijven. Als je het motief daarvoor gaat analyseren kom je ongetwijfeld uit op een mengmotief van ego, gevoel en verstand.
Punctuated Equilibrium, Edwin. Er veranderd eerst gewoon een tijd lang niets tot weinig en dan, met de juiste omstandigheden, plots een hoop.
Gewoon blijven stimuleren en motiveren. En af en toe een beetje opschudden.
'Ik heb met opdrachten naast mijn werk bij de bibliotheek meer verdiend dan bij de bibliotheek zelf.'
Is het misschien ook niet een beetje zo dat je die opdrachten mede kreeg omdát je bij de bibliotheek werkt? Zzp-er worden zou dan misschien toch minder opleveren dan je denkt…
(Verder hoop ik natuurlijk gewoon dat je voorlopig bij de bibliotheek blijft werken!)
Volgens mij moet je toch eens beginnen aan de Groundswell waarin de diverse typen deelnemers aan een netwerk worden uitgelegd en hun meerwaarde om de community tot een succes te maken. Dat gaat een stukje verder dan 90-9-1.
Als mensen niet actief bijdragen wil dat niet zeggen dat je hen niet bereikt. Onderwerpen die in Bieb 2.0 besproken worden komen soms ook weer terug tijdens de koffiepauze met collega's. Ik vind het ook voor leuke biebfilmpjes (voor presentaties bijv.) een handige bron. Het netwerk wordt dus door mensen op verschillende manieren gebruikt waar jij wellicht geen weet van hebt. Maar een impact heeft het zeker.
Je post doet me weer denken (oma spreekt) aan toen ik voor het eerst (3 jaar geleden ofzo) iets postte op Bieb 2.0. Het ging over hyves en ik kreeg ongeveer 15 reacties. Ik heb ze met veel interesse gelezen en had er veel aan, maar had geen idee dat ik op die reacties weer moest reageren. Je zou het uitblijven van mijn commentaar als asociaal kunnen opvatten. Maar voor mij was het onwetendheid.
Dat Bieb 2.0 een impact heeft is duidelijk. Als men het oninteressant zou vinden dan zou je niet (afgerond) 4000 leden hebben. Dusse gewoon blijven doorgaan, hoor!
@Ton: interessante term is dat. Die kende ik nog niet. Maar er zit zeker iets in. Soms klinkt het ook allemaal veel te klagerig. Er zijn ook heel veel dingen wel veranderd…maar soms hangt de manier waarop je ergens naar kijkt maar net af van hoe je uit bed stapt he 🙂
@Schrijver: zonder meer! Veel van de dingen die ik ben gaan doen zijn het gevolg van dat gegeven. Ook daarom werk ik er zo graag. Op een gegeven moment gaat het in je hart zitten. Gelukkig maar.
@JeBibliotheek. Darn, dat boek had ik een tijdje terug al geleend bij de ZB maar toen stond er opeens een reservering van een ander op en moest ik het weer ongelezen inleveren. Misschien kan ik het wel downloaden voor de Sony 🙂
Wat betreft B20 weet ik ook wel dat het meerwaarde heeft hoor. Dat zie je ook aan het aantal bezoeken en aan de dingen die her en der terugkomen. Daar heb je helemaal gelijk in. Het is gewoon iets dat ik zo nu en dan weer eens oprakel denk ik. Dat van dat reageren zie je meer. Ik reageer nog steeds veel op blogs en hoor dan soms niets meer. Online conversaties zijn inderdaad even wennen 🙂
Thanks.
Hét antwoord bestaat niet. Jouw antwoord wel. En dank dat je de moeite nam om die te formuleren.
Je eigen rol heeft altijd invloed op het geheel. Teveel mensen lijken dat te vergeten. Natuurlijk is er die 90:9:1 regel. Daarnaast heb ik persoonlijk gemerkt dat als je minder actief reageert dat er dan plek komt voor nieuwe mensen. Maar het is zeker een prisoner's dilemma.
Vragen blijven stellen zoals je nu zelf ook doet, lijkt me mateloos veel belangrijker dan antwoorden geven. Anders geef je jezelf steeds de opdracht een feestje te geven waarbij je het iedereen naar de zin maakt en zelf uitgeput raakt. Daar lijkt me niks sociaals aan 🙂
@Marina: daar zeg je ook zo weer een paar dingen. Je houdt het denken in ieder geval lekker scherp 🙂
Dat minder actief reageren schept inderdaad ruimte. Heel vaak gaan mensen er vanuit dat een reactie niets meer toevoegt. Toch blijft het lastig want als iedereen de deur voor elkaar openhoudt gaat er niemand meer naar binnen…
Hé, nu kom in Groundswell alweer tegen. Toch maar voorrang geven boven die anderen die er nog liggen?
@Daan
Er is zelfs een deel 2 in de maak 😉
//blogs.forrester.com/groundswell/2009/12/what-will-be-in-harnessing-the-groundswell.html
@Wilma: Dat had ik natuurlijk allang gezien @ Twitter 🙂