Dark Night of the Soul

In klassieker 72 vertelde ik over mijn liefde voor de band Sparklehorse. Vandaag ben ik bij het eerste bakje koffie meteen op zoek gegaan naar de mp3’s van een nieuw album waar Sparklehorse bij betrokken is: Dark Night of the Soul. Dark Night of the Soul (de titel is gebaseerd op een oud Spaans gedicht, La noche oscura) is een samenwerkingsverband met producer Danger Mouse en filmmaker David Lynch en er zijn 11 artiesten die gastoptredens verzorgen.

Tot vannacht was ik niet op de hoogte van het bestaan van dit album maar Ingmar Koch attendeerde me via Twitter op een klein artikel in het cultureel supplement van NRC (11 december), dat onder meer over dit album ging. Het bijzondere is namelijk dat het album nog niet op cd is uitgebracht omdat Danger Mouse nog steeds in gevecht is met muziekgigant EMI, over The Grey Album, een remix uit 2004, van Jay Z’s The Black Album en The White album van The Beatles.

Als je de cd wilt bestellen via Dnots krijg je een blanco CD-R opgestuurd. De impliciete boodschap is: download het album zelf maar. Vanochtend spoedde ik me natuurlijk meteen naar de Piratenbaai en sleurde de plaat in twee minuten binnen. Dat grijze album ook maar meteen.

Het is een plaat naar mijn hart. Eigenlijk wil ik ‘m nu kopen, samen met het boek van Lynch dat er bij hoort. Dat feest gaat niet door. Met dank aan de prutsers van EMI. Vooralsnog blijft het album een torrenthit, een onbedoeld symbool voor de krampachtige copyrighthouding van de grote platenmaatschappijen. Gek genoeg is de muziek ook te vinden op YouTube. Het zou toch geen publiciteitsstunt zijn?

Hoe het ook zij: het is prachtige muziek. De mediaplayer is aanbeland bij nummer 6 en ik kan je wel zeggen: Dark Night of the Soul is de moeite (*kuch*) meer dan waard.

@